Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Απο ταίς τόσες συμφορές είναι...
πού μέσα μας διαλύθηκαν οι ανάσες 
κι νύχτες σπάσανε καθρέφτες στην σειρά
Κοπήκανε τα άκρα,  
και ξεγελάστηκαν τα νώτα του ζευγά
Οι μπόρες έρρεαν νερό
μα εμείς δίχως γουλιά πνιγόμασταν.
Και σκάβαμε 
τούς ίδιους λάκκους συνεχώς•
χαντακωθήκαμε 
σε ότι οι χούφτες μας ανοίγανε...
Πέφταμε ακόμη πιο βαθιά 
μα ονειρευόμασταν...
μία βραδιά,
με τα φεγγάρια μας σβηστά,
ρομάντζο έστω,
με κουβέρτα στριμωχτά...
Κι έτσι όπως ήμαστε αγκαλιά στα χαρακώματα,...
απ' άκρη σ' άκρη, τήν σάρκα μας να βγάζαμε.
Σφαχτάρια να μας λέν, που αγαπηθήκανε.

Ιωάννα Καραμπελα

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Τώρα γνωρίζω....

 Ψιθυρίζουν οι πέτρες μεσάνυχτα...

- μονοπάτια τραγουδούν 

και συχνά υποκλίνονται -

'Έχει η νύχτα μιά δικιά τής απόχρωση...

παραμύθι θαρρείς μυστικό 

μ' ένα ύφος μπλαζέ και χαμόγελο •

κι ανάσα ,

μιά υγρή συγκατοίκηση...

πού αργεί ανάμεσα στα δόντια

Θα μπορούσες να πεις 

πώς ζηλεύω τα άστρα...

Πυγολαμπίδες που φεύγουν,

λάμψεις πού έρχονται..

και γυρίζουνε πίσω...

Όλα εσύ, 

όλα εδώ 

κι όλα τριγύρω στολισμός από δάφνες. 

Ακριβή μου ζωή 

πού με κόπο χαρίστηκες...

σέ όλα εσύ

σε όλα εδώ...

πού σκοτάδια συχνά χαμογέλαγαν...

Ποιός φοβάται την πτώση...

ποιός γκρεμίζει το σύννεφο...

σέ όλα εσύ,

σε όλα εδώ,

κι όλα δρόμοι, 

πολλοί,

πού ξεμάκραιναν

Μεγαλώνουν οι νύχτες μιά δικιά συγχορδία,

μιά παλιά συγκατάθεση •

σαν τραβούνε του χρόνου τα λείψανα...

Κι είν' οι ώρες πολλές

κι είν' οι βέρες βαριές

κι είν' το μέσα μου ...

μέρος κουβέντας.

Δυό θνητές μουσικές

δυό ζωές φοβερές

κι σκηνές της αυλαίας,

 πεζές...

Ιωάννα Καραμπελα

Μεσημέρια (της Ιωάννας Καράμπελα)

Δεν θέλησαν ποτέ να φύγουν από πάνω μου.. 

Τραβούσανε κλωστές 

από τίς ώρες τίς μικρές, 

ξεπλέκοντας του δειλινού φιλί, 

να ζεσταθούν οι νύχτες. 

Κι ο χρόνος, 

καλλιτέχνης... 

περνούσε με πινέλα, 

ευχάριστες αιώρες πάνω μου, 

να νανουρίζουνε στο πέρα~δώθε τις στιγμές

Κι εγώ,  

ωσάν γαλανόλευκος, καμβάς στα χέρια του•

όλα τα πορφυρά - τών αποχρώσεων - 

φορούσα μεσημέρια

που ζωγράφιζε στην σάρκα μου.

Ιωάννα Καράμπελα

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θέλω ν' αγγίξω το γρασίδι το ξημέρωμα, 

να μου ξαφνιάσει τ' ακροδάχτυλα η πάχνη·  

Και τον αέρα... 

στα πνευμόνια να τραβήξω με μι' ανάσα.

Όλα δικά...

Τα καρφιά να ατσαλώσω να τρυπάνε και βαθύτερα. 

Καλαμπόκι να θεριέψω και στάρι στον αγρό,

να μαζεύει τον καρπό,

το φουστάνι από το σύρσιμο... 

Κι αυτόν τον κότσυφα, 

σαν με πλανεύει με τραγούδι να αισθάνομαι. 

Αντίλαλος, 

το είδωλο που κάθε μέρα συμπληρώνει τα κομμάτια του. 

Μιά σκνίπα, 

από το πάθος το μεδούλι που τρυγάει. 

Όλα δικά... 

Όλα παρένθετα σε καιρό αυτοκτονίας.

Συντριβάνια αρτηρίες, 

που ορμούνε φωτισμένα στις πλατείες. 

Ζωές σε Νέον που αναβοσβήνουνε · 

Κι όαση, 

για να ξαπλώνεις πάνω της την θλίψη. 

Στο γαϊτανάκι μας χορεύουμε... 

χορεύουν κι νεκροί σ' απόνερα ηδονής 

κι εγώ διψάω... 

τις κορδέλες για να δέσω, 

τον ιδρώτα πριν σκορπίσουνε τριγύρω.

Ιωάννα Καράμπελα

Λόγια... (της Ιωάννας Καράμπελα)

Λόγια απλά και άλλα πολλά τής Χαλιμάς.

Είναι και κάτι θυμωμένα 

που ο έρωτας τους, χάθηκε... 

τά υποσχόμενα. 

Θυμιατίζουν το κελί έξ αποστάσεως. 

Και τά σοφά, 

τά μετρημένα με το πήχη κάθε πτώσης.

Μιά αλφαβήτα πεπερασμένη

σα μαργαρίτα μαδημένη.

Λόγια του βίου

Μεροκάματο, 

ανάπαυση, 

κούραση. 

Λόγια πού δε χαρίστηκαν. 

Θαρρείς, 

ενέργειες δουλεμένες 

Λόγια καθήμερνα, 

'τα λέμε'... 

'θά βρεθούμε'... 

'μου έλειψες'... 

'τό ξέρεις πως σέ αγαπώ'... 

Λόγια με βούλα,

αναφορά και εγκατάλειψη.

Τής νύχτας ενστάσεις 

τών παθών παρατάσεις, 

απόγνωσης παραστάσεις 

Λόγια συντετριμμένα φίλε, 

σκιές που αλυχτούν

στο δεύτερο συρτάρι σου.

Ιωάννα Καράμπελα

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θέλω να έρθουμε κοντά,
να πιάσουμε τα όνειρα που δραπετεύσανε
Εχει ανάγκη από εσένα και εμένα η ψυχή
Από δυο' τρία χρόνια αρτηρίας αορτής,
να ζωντανέψει ο παλμογράφος του σπιτιού και πάλι.

Δεν κούρνιαξαν τα δέρματα στην σάρκα.
Παράλληλα,
κινούνται ανήσυχα στις διαβάσεις
και κάποτε το ένα,
το άλλο προσπερνά με παραβάσεις.
Έρχεται καταιγίδα...
Ντυσου, να μην πουντιάσεις.

Οι άνθρωποι,
σκοτώνουν τα λεπτά μη μείνουν μόνοι,
κι αφήνουν μέσα ένα σύρμα να τρυπάει ανασφάλειες...
Τα σύνορα γεννήθηκαν σηκώνοντας τους φράχτες.
Αυτό, θαρρώ είν αρκετό,
για να γεμίσει μία σταμνα με νερό,
να ξεδιψάσεις.

Οταν περνάω τα στενά και τα πλατιά που μας χωρίζουνε,
κρατάω ένα παλιοφάναρο που κάποτε μου χάρισες...
εχει χλωμιάσει η ατμόσφαιρα,
ρημάξανε τ' αναρριχωμενα για λίγο φώς,
να επιτελέσουνε την 'ερμη φωτοσυνθεση·
ρίχνω νερό
κι ρίζα τους,
δεν λέει να μεγαλώσει

Δυνάμωσε ο εγκέφαλος με ρύπανση
Σαν καπνισμένο μοτοσακό καίει το κύτταρο.
Το πνίγει στο ίδιο του το χνώτο.

Δεν θα κατηγορήσω τα σύννεφα που ξέρουνε να βρέχουν.
Έτσι κι αλλιώς,
γεννήθηκαν για να τραβούν τις μάζες του νερού...
εμείς όμως...
γεννάνε νεογνά
με ράμφοι και φτερά
και τα τα'ι'ζουμε στο στόμα.
Την πτήση τους,
μαθαίνουν μόνα από μικρά
και στην πορεία μας περνούν,
όμως απόψε,
ελειψες λιγάκι παραπάνω...
κοιμάμαι πλέον στο κρεβάτι το μονό'
είναι καλύτερα να στρώνεις όπου κάθεσαι.

Ιωάννα Καράμπελα

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θα έλεγε κανείς, πώς ήταν παραλήρημα μιας κόρης παθιασμενης.
Το σίγουρο,  δεν ήτο εμμονή.
Μα κι αυτός...
πιο τυχερός απ' τους σαράντα
- που γυροφερναν τον χρόνο του θερισματος - λογαδες ,
είχε για πλούτο,
στην τσέπη του δικού πανταλονιου,
τα χρόνια της σιωπής.

Ολόκληρη η μοίρα σιγονταρισε,
να τον καλοσκεφτει και πάλι.
Ας ήξευρε πώς το μυαλό τ' ανθρώπου δεν λογα'  απ' αλλαγές.
Σαν θέλει το μουλαρι να τσινισει,
τα πόδια του τα έχει τεντωμενα,
μονίμως και ακίνητα.

Και ήτανε όλα ανάποδα χωρίς σειρά καμμιά,
κι όλα ενδεχόμενα,
αφού ο πόλος άλλαξε της γης
κι τρέλα,
ένα σκιαχτρο που τρομάζει στα χωράφια,
ματαιωθηκε θαρρείς από δυο ξωτικά...
που παραβλεψανε ετουτη την μυσταγωγια.

Περνούσανε συχνά κι προεστοι σε συστοιχιες
σαν τα αμπελια που δεν είχαν οδηγό,
και τα κλαριά τους γέμισαν βατσινες.
Λογαριαζαν την κόρη και τα ντυματα σα νυχτωνε,
σε ποια πλευρά θα κοιμηθεί
Κι ήτανε η ασχημονια',
ένας περιγυρος κλειστός,
που και τ' αηδονια φημωσαν το στόμα
κι επαψαν να σκυβουνε στο χώμα για σπυρι.

Θα έλεγε κανείς,
 πώς ήτανε η ώρα η κακιά,
μα ήρθε κι άλλη στην αναπαυση..
Κι τρέλα,
που δεμενους κραταγε πυσθαγκωνα τους τολμηρους,
σαν λύθηκε η ζωή,
από ένα χέρι αλλοτινο,
ξαμολυσε στους δρόμους της,
αυτόν,
αυτήν,
έναν κρυμμένο του θυμό,
και δυο ντουζινες έρωτα αναμμένο,
με οκαδες πάνω του πολλές,
από μουρμουρα και σιωπές,
να 'χουνε ουρανό να κουβαλουν,
την ώρα που τα σύννεφα
'τοιμάζονται για να βραχουν το καλοκαίρι.


Ιωάννα Καράμπελα

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Λέω σαν ξημερώσει..
τις συγκρούσεις·
στο χαλάκι να αφήσω της εξώπορτας,
μαζί με ομπρέλες της βροχής
κι όλα τα λερωμένα...που στοίβαξα στο σπίτι μας απ' εξω.

Υποδήματα, χρεωμένα όνειρα,
της γλώσσας αλητείες...
πάθη αλλογιστα κι όλα τα συναφή,
που πιαναν χώρο στο χαλί και στο περβάζι.

Άλλοτε τιτίβιζαν τ' αηδόνια εκεί
με μελωδίες της ζωής
  και θύμιζαν θαρρείς
τα ξεχασμένα μας αισθήματα.

Πώς να αγαπώ και πως να το εκφράζω.
Πώς το μέλι να βάνω στο γλωσσι'
 πριν ο λόγος στα δόντια εκτιναχθει...
πριν τα σύμφωνα αρχίσουν σπίθες να πετούν...

Δεν έχω χρόνο για φωτιές
και σώθηκαν αγόρι μου
 όλοι (οι) πυροσβεστηρες.

Απόψε...
 τον χρόνο θα περάσω μές στην σκέψη σου..
Είναι καιρός να απλωθώ στο καθαρό σεντόνι του μυαλού σου..
να σβήσω όλα τα κενά
 που πιαναν χώρο με τις παύσεις.
Μέρος ο έρωτας να βρει, να ξαποστάσει.

Απόψε λέω...
αντί για νεραντζάκι,
 να σου τρατάρω την συνείδηση στο πιάτο του γλυκού με κουταλάκι.

Δεν έχω χρόνο για πολλά.

Από παιδί...
μου μαθαν σαν χτυπώ τα γόνατα στο χώμα να σηκώνομαι,
ν' αναθαρρεύω,
να βάνω φέτα πάνω στο ψωμί και να την τρώγω με το θάρρος...

Δεν έχω χρόνο για πολλά
 Τις μάγισσες...
της άφηκα με το συμπάθιο,
να κάνουν την ανάγκη τους εκεί,
που ξεμυταει το πρωί,
η άπλυτη μας αλλαξιά

Δεν έχω χρόνο για τα news
που αραδιαζουνε τα ξωτικά
απάνω στ' αετου μου την φτερουγα ...

Απόψε...
θέλω έρωτα και θέλω αγκαλιά ·
χωρίς πολλά πολλά...
Έχουμε χρόνο πιο μετά,
μέσα στο πιάτο του μεζέ...
να βάνουμε κι αυτές τις λεπτομέρειες...

Ιωάννα Καράμπελα

Σαν πας για Κύπρο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Δεν είχαμε μαζέψει και πολλά.
Δυο τρία απογεύματα ψιθύρισαν στις τσέπες και να ,
που το λουλούδι άνθισε!
'Εβγαλε μπουμπούκια απ' της μασχάλης τή θηλιά.

Δεν είναι πως η μοίρα φροντισε τά ζωντανά.
Είναι πού τα ζωντανά φροντισανε !
Κι Γη ξημέρωσε...
Ο ήλιος γινηκε κόκκινος στά φύλλα τών ανθρώπων, με τά κλαριά γιοματα από καρπό.

Κινήσαμε πρωί για μέρες που δεν είχαν νύχτα...
Δεν έγινε γνωστή του σκοταδιού η ώρα.
Γι αυτό,
τ' αρώματα του κήπου ολημερίς στολίζονταν με χρώματα ζεστά σα πανωφόρια της Ζωής.
Κι μέρες...
Αχ αυτές οι μέρες..
σαν πάς για Κύπρο τραγουδούν •
Τζιτζίκια που δε γνωρισαν χειμώνα !!!


Φώτο προσωπική
Πρωταράς Αμμοχώστου Ιούνιος 2018

Ιωάννα Καράμπελα

Λευτεριά (της Ιωάννας Καράμπελα)

Μα τι θαρρείς?
Έχει ένα τίμημα η άβυσσος δεν στο 'πανε?
Μια μακριά χαράδρα που ανθρωποι σα τη διαβούν ευθύς κατακρημνίζονται

Θαρρείς Χριστούγεννα θα φορεθείς;
Με τις εκπτώσεις των τιμών
πως το κουρέλιασμα θα ντύσεις;
Πώς θα νικήσεις για θα νικηθείς
μ' ένα Μολών Λαβέ βγαλμένο απ' τις ειδήσεις?

Μα τι θαρρείς?
Πως λευτεριά είναι μιας ζήσης πρωινό
σαν δένει η γραβάτα τη θηλιά της?
Πως είναι έρωτας με αφρόγαλο ωμό
όταν μια βέρα θα περνά στα δάχτυλα της?

Είν' το γραμμόφωνο που ψάλλει το ταγκό,
ο ίσκιος ο αχνός,
το άρωμα της.
Είν' ο αγέρας που τραβά για ουρανό
μια κουρασμένη αγκαλιά,
το κάλεσμα της.

Είν' η συνήθεια που έμπασε νερά,
είν' το κουτάλι που σερβίρισε στο πιάτο
Μία κυρία που τολμά να τραγουδά,
Το δάκρυ στο χαρτί που 'πιασε πάτο.

Ένα κουβάρι είναι για πλεχτό,
ένα αυγοτάραχο στη χύτρας το φεγγάρι,
ένα ρημάδι ξεχασμένο σ' αγαπώ,
ενός βιολιού ο ήχος στο δοξάρι.

Μία Γκουέρνικα στου Πικάσο τη νιοστή,
μια κουπαστή που χάθηκε στο κύμα,
το παραμύθι που θυμίζει εορτή,
Μια Ελληνίδα τού Δρυμού,
κι ένα ποιήμα....


Ιωάννα Καράμπελα

Γράμμα στον πατέρα (της Ιωάννας Καράμπελα)

Έρχονται κάποιες μέρες σκοτεινές,
Θυμάμαι τις κουβέντες και φωτιζομαι.
Μα εφυγες νωρίς
κι θελα τόσα να σου πω,
είναι ο κόσμος μας μικρός
κι εγώ αρτσουμπαλη,
'κει μέσα του σκοντάφτω.

Είναι η τυφλοτητα που μεγαλώνει πατέρα,
βγανει βλαστους μέσα απ ' τις φλέβες και ψηλωνει.
Στενευουν τα σπίτια,
γίνονται ανηλιαγες σπηλιές.
Σαν περνώ από τις πόρτες καμπουριαζω...
Μόνο οι αράχνες να υφαινουν τον ιστό,
γνωρίζουν στις γωνιές
Φοβάμαι μη τύχει αξαφνα...
και μέσα μου σκοτάδι κατακλύσει.
Πατέρα κρυωνω...
Των παγετώνων η εποχή δεν λέει να περάσει.
Μεσ' το κατακαλοκαιρο
το χνωτο κρυσταλλωνει των ανθρώπων και με γδερνει.
Εφυγες εσύ ,
μαζί κι αγκαλιά ,
από ένα σπάνιο μαλλί κουβερτα.
Σαν ήμουνα μικρή,
χωραγα ολάκερη μαζί με τα παιχνίδια.
Πατέρα...
μου ελειψες πολύ...

Ιωάννα Καράμπελα

Ένα αντίο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Ένα αντίο ,
σα προσευχή μου μοιάζει που ηχεί εσπερινό και δίνει ευχή βασιλικού στα νοτισμένα απ' την αγάπη φύλλα .
Μικρά κομμάτια που απορρέουν ουρανό.

Υμνεί, ω ναι υμνεί και εύχεται :

Στων ανέμων τους ασκούς να μη κρυφτείς ,
κι από τις στάλες της βροχής να μη λυγίσεις
και σαν έρθει τυχαία ο καιρός...
μη χαρείς ,σα με δεις ανάμεσα σε κόσμο,
ούτε θρήνος ν' ακουστεί ,σ' ένα διθύραμβο ψαλμό,
Μόνο πες πιο δυνατά ,
" Γεια χαρά "
και όπως θα φεύγεις , ψιθύρισε...
" Αγάπη μου " ,
να το ακούσει μονάχα η πνοή ,
η ανάσα που κρατεί το οξυγόνο .
Γιατί αν τύχει και τη βρει το χέρι του φονιά θα σπάσει σε χίλια κομμάτια πρόσφορο ,
τούς πεινασμένους επιβάτες της ζωής ,
για να ταΐσει ...

Ιωάννα Καράμπελα

Λύκος μοναχικός, γεράκι ατάραχο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Ντύθηκε τής Εύας ένδυμα
χορεύοντας
σέ πέτρες κι όνειρα

Έχει κρυμμένη
μια λέξη μπαλαμου και μια εικόνα
Φτύνει ελιά
ώς ιδιόρρυθμη εκφορά
στίς δάφνες τίς προπερσινες

Τσιγάρο ανάβει..
Ο καπνός έχει γραμμένο τού
πισθάγκωνα,
ένα καπρίτσιο,
μία συνήθεια,
και ένα αμπέλι,
με ρογες μελωμενες ροζακιες.

Και το κουκούτσι εκεί
δηλώνει επανάσταση
στου αγριοσταφυλλου την ζευξη
Ρίου - Αντιρρίου
βαμμένο στό μενεξεδί
με χρυσαφί ανταύγεια.

Τhe End ,
στου αποχωρισμού τό διαολοσπερμα
γιά μιαν Ιθάκη.

Αντίο που καθυστερεί σε χρόνια,
ποιήματα
αναστροφές παράταιρες
Της σήψης πισωγυρισμα.

Κι όταν ξημέρωμα ο ήλιος σεργιανίζει
βάζω στη σκάφη προσανάμματα,
ενός Θεού στρατιώτη
κι απλώνω χελιδόνια
στο 90 νά ναι χασικα
στου καύσωνα τά στήθη

Βάφω τό νύχι κόκκινο κρασί
ενός τρελού Κιχώτη
και στο λοφίο για ξεκαρφωμα ,
ένα CD
τών AC DC
που σκάει μύτη
στου φεγγαριού το παλκοσενικο
γιά το ανάθεμα.

Μα όταν βραδιάζει
φλερτάρω με τ'ολογιομο,
λύκος μοναχικός
και κράζω τούς περαστικούς,
τούς σκοπευτές,
τούς θωπευτες,
γεράκι ατάραχο..

Ιωάννα Καράμπελα

Βόλια (της Ιωάννας Καράμπελα)

Όταν γεννήθηκα
με βάφτισαν "αντίδραση".
Είχα ένα "αλλά" πλεγμένο
πάνω στους μύες
που έδενε τα οστά.
Καθώς μεγάλωνα ,
μεγάλωναν και αυτά...
έτσι ,
τα αποκαλυπτήρια γίναν
ενός δεύτερου ονόματος ,
αυτό ,της "εγωιστριας"
ραμμένο ασορτί
μ' ένα "γιατί" απορίας .

Κι όταν τα χαρακώματα της μοίρας ,
γδυσαν τα ρούχα που μου φόρεσαν•
στάθηκα γυμνή,
υπό ένα φως αδίστακτο,
ελαφρύτερη από ποτέ,
ψάχνοντας ένα κομμάτι ύφασμα ,
να σαβανώσει τις πληγές από τα βόλια..

Ιωάννα Καράμπελα

Θύματα πολέμου (της Ιωάννας Καράμπελα)

Κάτι γνωρίζει ο ουρανός...
Δάκρυα στάζει ολημερίς !
Νερό υδρορροών
κυλά πάνω στις στέγες των σπιτιών
και καταλήγει σ' άδειες γλάστρες ,
παρατημένες στην εξώπορτα του κόσμου.

Μέσα στη λάσπη φυτρώνει ο σπόρος!
Λεύτερος και μοναχός...
Γι αυτό θρηνεί ο ουρανός!

Δραπέτευσε απ' του πουλιού το στόμα ο καρπός .
Λαθραία λεία απ' της γης τα σωθικά .
Εκεί που ζει μόνο η στάχτη και το κάρβουνο
Κι αν βγάνει αγκάθια ο μίσχος που ψηλώνει...
Χτυπήματα τής γέννας κοφτερά,
που πολεμούν για μια απλή ανασαιμιά
Σα θείο δώρο κουκουβάγιας που ξαγρύπνησε
καθώς μεγάλωνε απ το βυζί της θύματα..

Ιωάννα Καράμπελα