Ευτυχώς (του Απόστολου Φεκατη)

Ένα μικρό κορίτσι

η αρχηγός

διέταξε
δίπλα μου να στέκονται
δύο μικρά ανθρωπάκια
γεμάτα κερί μέλισσας
να με καθοδηγούν
στης μέρας την κρυψώνα.

Ευτυχώς
που φύσηξε
και το ταξίδι
για το άγνωστο αναβλήθηκε.

Έμεινε ο δρόμος
ορφανός
για την ποδηλάτισσα.

Ό,τι απέμεινε
 θυμάται
και μονολογεί
για της  χαραυγής
τον γκρίζο ουρανό.

Ένας ξένος
πρόφτασε να την γητέψει
στου πεπρωμένου το κακό.

Ευτυχώς που φύσηξε

ο πατέρας

ήταν

ήταν

 μία δικαίωση
της ματαιότητας
στο είδωλο της.

Ευτυχώς...

Απόστολος Φεκατης

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

Ταξίδεψα στον κόσμο των πραγματικών
ονείρων.
Μεταφέρθηκα σε τόπους και συναισθήματα δικά σου.
έγινα εσύ και εσύ εγώ.
Στα σοκάκια της επιβίωσης πλανηθήκαμε
σε χώρους αγνώστους
βασανίζοντας την ψυχή μας.
Σε τοίχους με ιδεολογίες σκοντάψαμε
αποκλειστήκαμε από τους δήθεν
ομοίωμα της αγάπης αυτής
είναι η εμβάθυνση στην ψυχή μας.
άβυσσος και ανισότητες
στον μικρόκοσμο μας πλανώνται.
Στον καθρέφτη δεν υπάρχουν αντικατοπτρισμοί,
μόνο υποκρισία και λαϊκισμός
στον κόσμο που θέλουν να βαδίζουν χωρίς ιδέες.
Όμως εγώ δεν σταμάτησα να σε θέλω
τόσο όσο εσύ ακόμη δεν γνωρίζεις...

Κωνσταντίνος Μήλιος