Άτιτλο (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Επειδή ήξερα πώς είναι 
να είσαι γεμάτος πληγές,
απόκτησα ένα χούι...
Όπου έβλεπα πληγή, 
έτρεχα να την γιατρέψω...
Όπου έβλεπα πόνο,
έτρεχα να κάνω τον καραγκιόζη...
Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν στεναχωρημένο, 
ούτε προβληματισμένο.
Μόνο που δε ρωτούσα, 
αν ήθελαν να γιατρευτούν....
Δε ρώτησα αν με ήθελαν δίπλα τους...
Το ομολογώ, με το στανιό ήθελα να προσφέρω βοήθεια....
Με το στανιό ήθελα
να τους δω να χαμογελάνε....
Και έτσι δε προλάβαινα
να δω τις δικές μου πληγές...
Δε προλάβαινα να κλείσω τις δικές μου χαρακιές..
Τις κουκούλωνα μόνο με κάτι κουρέλια...
Νόμιζα πως έτσι θα κλείσουν, 
αλλά αυτές απο κάτω δούλευαν
και γινόταν απόστημα..
Και μια μέρα πόνεσα πολύ....
Πόνεσα, γιατί οι αθεράπευτες πληγές μου, έτρεξαν αίμα...
Και μαζί πόνεσε κι η ψυχή μου πολύ, 
γιατί κατάλαβα οτι έδινα
χωρίς να μου ζητηθεί... 
Και τότε, έκατσα σε μιαν άκρη, ήρεμα, 
ταπεινά, συμπονετικά...
Συμπονετικα για μένα αυτή τη φορά.....
Έδεσα τις πληγές, τις γιατροπόρεψα....
Μου πήρε καιρό....
Κυρίως όμως,
έμαθα να χτυπώ την πόρτα 
όπου έβλεπα πόνο...
Κι έμπαινα μόνο αν μου άνοιγαν, 
ποτέ ξανά αυθαίρετα..
Ξέρεις, δε θέλουν όλοι να σωθούν....
Ούτε θέλουν όλοι
να το παίξεις Σωτήρας τους....
Σε κάποιους πάλι αρέσει να ζουν με την πίκρα τους..
Ίσως και να είναι η μόνη παρέα που έχουν...
Δικαίωμά τους.... 

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά

Ο ΕΝΑΣ (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Τείχη ψηλά, πόρτες κλειστές.

Τα χείλη σφαλισμένα.

Τα μάτια πάλι ολονών,

ερμητικά κλεισμένα.

Κλεισμένα να μη βλέπουνε

αυτό που τους συμβαίνει'

Είν' το συμφέρον μερικών,

αυτό, που το γυρεύει.

Τα μάτια σαν ανοίξουνε

πολλ' άδικα θα δούνε.

Τα χείλη σαν μιλήσουνε

το δίκιο θε να πούνε.

Όμως να κάποιος που φωνάζει

και αψηφεί τους μερικούς,

αυτός δε δέχετ' αλυσίδες, 

ούτε στις σκέψεις του φραγμούς.

Τα τείχη τα ψηλά

να γκρεμιστούνε λέει πως πρέπει,

κι οι πόρτες πως θα ανοιχτούν προβλέπει.........

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά

Άτιτλο (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Συνήθιζα να γκρινιάζω που δεν εκτιμούσαν την προσφορά μου.....

Σταμάτησα να το κάνω, όταν κάποια στιγμή πρόσεξα τα δέντρα....εκεί για χρόνια, στην ίδια θέση, χωρίς να γνωρίσουν τίποτε άλλο έξω από το τετραγωνικό τους χώρο......πέρασαν περιόδους που διψούσαν για νερό, πέρασαν περιόδους που πνιγόταν στο νερό, περιόδους με τα κλωνάρια τους να λυγίζουν από το βάρος του χιονιού......

Δε γόγγυξαν, αλλά εξακολούθησαν να προσφέρουν τον ίσκιο τους, τους καρπούς τους, τον κουρνιαχτό τους....ίσως θεώρησαν τον εαυτό τους και τυχερό, γιατί κάποια άλλα έπεσαν από τσεκούρι, κάποια χτυπήθηκαν από κεραυνούς κι έμειναν μισοκαμένα και κάποια ξεριζώθηκαν εντελώς από θύελλα.......

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά

Όταν θα μπω μέσα στη βάρκα (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακα)

 

Όταν θα μπω μέσα στη βάρκα

του οριστικού του μισεμού,

και θα ανοίγομαι στα άγνωστα πελάγη

χωρίς να ξέρω το για πού,

δέ θέλω να γυρίσω το κεφάλι.......

Μη και κοιτάξω τα σοκκάκια που περπάτησα,

μη κι αγναντέψω τη δικιά μου γειτονιά,

μη νοσταλγήσω τη μαννούλα που με γέννησε

και προσπαθήσω να επιστρέψω εδώ ξανά.....

Μη κι αντικρίσω μάτια αγαπημένα να δακρύζουνε,

μη και λυγίσω και κοντά τους θέλω να 'ρθω......

Θέλω να πάω απέναντι γαλήνια,

να πιώ της λησμονιάς τ' άγιο νερό,

να κάνω πέρασμα περήφανο και ήρεμο...

Για όλους που αγαπώ

από μακριά κάθε καλό να προσπαθώ.....

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακα

(Με αφορμή το φευγιό του Χάρη)