Άτιτλο ((της Κατερίνας Ηρακλέους)

Την γη δεν την κρατούν τα πόδια της,

σηκώνεται, πέφτει,

παραπατά, 

η όραση της δεν την βοηθά,

και τα χέρια όπου αγγίξει για να στηρίξει το σώμα της καίνε και γεμίζουν στάχτη ,

η γη, 

η γη που ποτέ δεν έκλεισε τα μάτια της σε τόσους αγώνες μάχης,

που την πατούσαν οι ανδρειωμένοι για την λευτεριά της Πατρίδας τους ,

εχουν θαφτεί βαθιά στο χώμα της άξιοι λεβέντες,

άξιες μάνες, μικρά παιδιά και γέροι,

όμως τότε ένιωθε ηρώα γη ,

των ηρώων η στράτα,

σήμερα, χθες, μέρες τώρα τις βγάζει τα σωθικά της η φωτιά, 

δεν έμεινε λίγος ίσκιος να γείρει να ξεκουραστεί, 

παλεύει με την λαίλαπα που δεν παλεύεται,

η φωνή της έκλεισε, 

η γη φοβάται, 

της παίρνουν σιγά σιγά το οξυγόνο της!

Κατερίνα Ηρακλέους

Η άσβηστη δίψα (της Κατερίνας Ηρακλέους)

 

- πού πας ειρήνη με τα ματια  βουρκωμένα;

- στης ανατολής την αυγή πάω, 

να αράξω εκεί για λίγο,

θέλω να αγγίξω την γη  

που ζω,

είναι πιο γήινη το χάραμα, πιο καθαρή και ανάλαφρη πιο φωτεινή

νιώθω το χέρι του Θεού 

ν' αγγίζει το νέο ξημέρωμα, 

την καινούργια μέρα και να την ευλογεί,

ανοίγομαι πιο πλατιά , 

η γη είναι μία και όχι μοιρασμένη, 

οι θάλασσες ολες να σμίγουν σε μια σπηλιά στο Κάβο Γκρέκο,  να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται,

το βλέμμα μου αγγίζει τον Πενταδάκτυλο που ορθώνει την παλάμη του και χαιρετά όλες τις οροσειρές,

ειναι ο μάρτυρας που είδε, που αναγνώρισε, 

που έσωσε, που μάτωσε 

και φίλησε το χώμα, 

είναι της Πατρίδας 

η όαση της μέρας,

ο ευεργέτης,  

κάθε πονεμένης ψυχής αλλά και ελπίδας,

η αλήθεια μου είναι ότι μπορώ και αναπνέω καλύτερα την ανατολή, 

μπορώ και ξεμπλένω το βάρος της ψυχής μου,

μακάρι να καταφέρει το βλέμμα μου να διαπεράσει μέσα από τα σκοτεινά, σκληρά  μάτια 

της ανθρωπότητας ,

να ξαναγίνω το περιστέρι 

της επίγειας ειρήνης με τα κλαδιά ελιάς να γεμίζουν την γη.

μακάρι να πιστέψουν στα λόγια του Κυρίου,

< Εγώ ειμί το φως του Κόσμου,

Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή και ο καρπος,

ο ακολουθών εμοί,

ου μη περπατήσει εν τη σκοτία >

Κατερίνα Ηρακλέους

Δε θέλω πρόσκληση (της Κατερίνας Ηρακλέους)

 

δεν θέλω πρόσκληση,

κάποιοι έδωσαν και στον χρόνο αριθμό!

εκεί που θα πάω ο χρόνος δεν μετριέται με κανένα ρολόι!

για να έρθω εκεί που είσαι,

ποιός εισαι ;

ησουν η ανατολή της κάθε μέρας, 

αυτό φτάνει,

τα πολλά λόγια είναι φτώχεια,

για πολλούς το σκαλοπάτι αυτό είναι οδυνηρό,

αναπάντεχο το αποκαλούν,

μ' ένα "γιατί" αιωρούμενο

ενόσω ζουν,

η αλήθεια είναι η πιο ελαφριά λέξη,

ενας ύπνος, μια ανάσταση 

που φοβάσαι να κοιτάξεις, 

ένα θρόισμα,

μια λάμψη είναι η ζωή!

μην σας κλέβουν τον χρόνο,

η ζωή είναι δώρο!

Κατερίνα Ηρακλέους

Φοβάμαι κι εγώ (της Κατερίνας Ηρακλέους)

 φοβάμαι και εγώ,

φοβάμαι στον ύπνο το σεισμό,

φοβάμαι της μέρας τις σκέψεις,

δεν τις προλαβαίνω,

τις κάνω ζυμάρι,

τις ψήνω,

οι πιο πολλές καμένες, 

φοβάμαι, 

όταν στην πολυθρόνα μου 

κάθεται η ψυχή μου για ώρες,

φοβάμαι τα "γιατί", 

την αναμονή ακόμα και την υπομονή που έχω και ειναι χωρίς έξοδο,

φοβάμαι τις απαντήσεις στις ερωτήσεις ανθρώπων που αγαπώ, 

δεν φοβάμαι να είμαι μόνη μου,

μόνη μου τραγουδώ,

μόνη μου ακούω μουσική,

μόνη μου χορεύω,

δεν φοβάμαι να οδηγώ τον μακρύ δρόμο στα βουνά,

στο καταφύγιο της ψυχής μου,

δεν φοβάμαι για οτι η σκεψη μου αποτυπωνει στο χαρτι,

γράφω, γράφω,

αδειάζω την ψυχή μου 

που ξεχειλίζει από αισθήματα, συναισθήματα ακραία αλλά και βαθιά,

η κριτική δεν με κάνει πίσω αλλά με οδηγά μπροστά και ελίσσομαι και γίνομαι επιλεκτική,

δεν ζητώ ούτε και θέλω διακρίσεις και βραβεύσεις,

απλά αυτά που γράφω το ξέρω ότι  βυθίζουν τους ανθρώπους σε πελάγη ζεστά αλλά και κρύα,

φοβάμαι και δεν φοβάμαι,

δεν φοβάμαι αλλά φοβάμαι,

είμαι άνθρωπος και πιστεύω στον δημιουργό!

Κατερίνα Ηρακλέους

Δεν (της Κατερίνας Νεοφυτιδου Ηρακλέους)

 

Δεν…..

δεν υπάρχει πουθενά φιλόξενος χώρος για την ψυχή,

μόνο εγώ μπορώ να την φιλοξενήσω, 

να της δώσω νερό να πιεί, 

να της στρώσω να κοιμηθεί, 

αυτή  με γέννησε και αυτή θα με πάρει να φύγουμε,,, 

 

Κατερίνα Ηρακλέους Νεοφιτιδου

Ιούλιε μήνα άστεγε! (της Κατερίνας Ηρακλέους Νεοφυτιδου)

Αυτή η ζέστη με τρελαίνει..
με χαράσσει παντού
και με βαραίνει!

δεν μου αρέσει και νιώθω ζάλη..
Θέλω το κρύο, θέλω βροχές
για ν' αναπνεύσω πάλι!

Αυτός ο Ιούλης..
Και ο κάθε Ιούλης
είναι μαχαίρι είναι αγκάθι
δεν είναι ήρεμος, δεν έχει στέγη..
μισή Πατρίδα, μισό αγέρι!

σε καίει ο καύσωνας μέσα και έξω..
σε κάνει να τρέχεις και χάνεις το μέτρο!

Ιούλιε μήνα δεν σ' αγαπώ
ούτε την εποχή σου..
είσαι ο μήνας της οργής
κομμάτιασες την γη σου!

Κατερίνα Ηρακλέους Νεοφυτιδου

Οι νύχτες ερωτεύονται (της Κατερίνας Νεοφυτιδου Ηρακλέους)

λένε ότι οι νύχτες ερωτεύονται καλύτερα..
ίσως...έρωτας είναι...
αγκαλιάζονται πιο σφικτά...
τα χέρια μεθυσμένα παραμιλούν..
λένε ότι  η αγάπη γίνεται χαλί
 και την  πατάς...

η νύχτα δεν έχει μάρτυρες ...

η αγάπη απλά στέκει στην άκρη...

της μέρας τα πρόσωπα φωτίζονται..
γιατί τα βέλη της είναι ορατά..
της μέρας τα μάτια λάμπουν...
κολυμπούν σε θάλασσες και ωκεανούς..
τα χέρια ανοίγουν της αγάπης το κουτί..

οι μέρες αγκαλιάζονται κάτω από βροχή και χιόνια....
το φως δεν κρύβεται...
το ουράνιο τόξο είναι μαγεία..
το όμορφο δειλινό αφήνεται
χαλαρό και ανώδυνο στα χέρια της αγάπης του Θεού...

οι νύχτες τυφλώνουν...
οι μέρες κάνουν θαύματα!

Κατερίνα Νεοφυτιδου Ηρακλέους