Στην οδό αμνησίας (του Νικόλα Παπανικολόπουλου)

Στην οδό Αμνησίας...

Εκεί τον γνώρισα.

Ήταν θυμάμαι εθνική εορτή...

Με κάλεσε να γιορτάσουμε

μαζί...

Όλη μέρα κουνούσαμε σημαιάκια,

τρέχαμε, γελούσαμε...

Όλη μέρα πάνω κάτω

βαδίσαμε παρέα..

Η ώρα πέρασε.. νύχτωσε...

Του πρότεινα να μείνει στο σπίτι

να συνεχίσουμε τη γιορτή.

Το δέχτηκε...

Γιορτάζαμε την πατρίδα μας

ως το πρωί...

Το πρωί έλειπε...

Πήγα.. τον βρήκα...

Στην οδό Αμνησίας

όπου τον πρωτοείδα..

Μου συστήθηκε πάλι

από την αρχή..

"Η πατρίδα" μου είπε

"σας χρειάζεται"..

κι εγώ που τόσο

τον είχα πλέον αγαπήσει,

"ναι" είπα..

"Είμαι διαθέσιμη

σε κάθε θυσία"...

Και τότε

με παντρεύτηκε...

Κάθε πρωί, έλειπε....

Τον έβρισκα πάντοτε στην ίδια οδό..

Ποτέ δε με θυμόταν το πρωί..

Τα βράδια μόνο, σα νύχτωνε..

με είχε έγνοια....Λίμναζε

καράβι τσακισμένο στην αγκαλιά μου.

και κάθε πρωί έφευγε...

Όλο και πιο μακριά...

Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται

καθώς περάσανε χρόνια..

Έπαψα να τον γυρεύω...

Περίμενα μόνη στο σκοτάδι,

να φανεί..

Έπαψε κι εκείνος

να λιμνάζει κάθε βράδυ.

Ένα βράδυ δεν ήρθε πια..

Δεν γύρεψα να μάθω..

Περίμενα με την πόρτα ανοιχτή...

Ύστερα σφράγισα την πόρτα..

Σφράγισα τα μάτια...

Σίγουρη πως είμαι μόνη,

άνοιξα το μπαουλάκι της καρδιά μου,

κι αράδιασα εμπρός μου

όλη μου τη ζωή...

Όνειρα παλαιά.. όνειρα ξεχασμένα...

Πριν ξημερώσει,

κουρασμένη να κλαίω στα γόνατα...

μπήκα στο μπαούλο

και τό  'κλεισα.... 

Νικόλας Παπανικολόπουλος

Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Τα βράδια δεν κοιμάμαι είπες. 

Δε μου λείπει όμως ο ύπνος.

Τα όνειρα

Που τα έβαλα για ύπνο

από νωρίς.

Κι εκείνα κάνουν

ότι κοιμούνται.

Αυτά μου λείπουν.

Δε θα ψάξω κάτι,

για  να σταματήσει ο πόνος απόψε είπες.

Θα σκοτώσω τον πόνο απόψε...

Ένα ταξίδι είμαστε σου απάντησα...

Και δε θα πάς πουθενά

οσο μένει ο εαυτός σου ο ίδιος.

Η ζωή -και κάποιες φορές ο θάνατος-

είν' ένα δώρο.

Όταν 

σταματήσεις να πονάς.

Τα όνειρα σου

 αληθινά μπορούν να γίνουν.

Αν  πιστέψεις σε αυτά.

Ποια είναι η αλήθεια;

Για ποια αλήθεια μου μιλάς; 

Ποια αλήθεια πονάει;

Κάποια στιγμή

ολοι κοιτάζουμε στο παρελθόν. Όλοι 

Γυρίζουμε πίσω

Και βλέπουμε ότι ήμασταν  ευτυχισμένοι.

Τότε.

Στα αλήθεια.

Και δεν το ξέραμε.

Διάλεξε που

και πως θα κοιτάζεις.

Την ομορφιά να βλέπεις μόνο όταν κοιτάζεις πίσω.

Την ομορφιά

Κι οταν κοιτάς μπροστά.

Η ομορφιά μιας στιγμής ονείρεμενης μπορεί ν' αξίζει πιο πολύ από το ίδιο τ' όνειρο.

Αν αγαπάς

Θα 'σαι σε τόπους και

σε μέρη ονειρεμένα

Και το  αύριο

από το σήμερα

Πολύ πιο όμορφο

θα μοιάζει.

Ένα ταξίδι είμαστε.

Για να πας μακριά

Το πρώτο βήμα είναι ν' αγαπάς.

Να αγαπάς όμως 

Κι εσένα. 

Κι εκείνο

τον εαυτό σου που αρνείσαι . 

Που συνέχεια αφήνεις πίσω.

Που απρόσκλητος σε ακολουθεί.

Και κάπου κάπου θα σε βρίσκει.

Σώπασες...

Δε θέλω κάτι

για να σταματήσει ο πόνος απόψε είπες.

Σήμερα θα νικήσω.

Θα σκοτώσω τον πόνο απόψε.

Ο πόνος και ο χρόνος δεν είναι δάσκαλοι από μόνοι τους. 

Η παύση του πόνου και το χάσιμο του χρόνου διδάσκουν. 

Έτσι... 

Πιο πολλά μαθαίνεις με μια αγκαλιά.

Κι Όταν δεν έχεις αυτή την αγκαλιά...

μάζεψε μέσα σου με μιαν ανάσα σου τον πονο όλου του κόσμου...

Ολων των ανθρώπων...

Ολων των ζώων.. Όλων των δέντρων... των πουλιών...

 Κι ετσι.. 

Όταν τον πόνο 

θα έχεις μοιραστεί... 

Δίχως να τον φοβηθείς... 

έτσι 

 που τον έκανες δικό σου 

μπορείς να τον σκοτώσεις... 

Χωρις να πεθάνεις μερικές φορές.

Ιωάννης Τούμπας