Ποιητική Άδεια..
Ξεφτισμένα όνειρα..
Ξεφτισμένα όνειρα..
Διάβρωση...Αχρωμία...
μαράθηκε το γιασεμί...
Ανοσμία...
Απάθεια...σε ρηχό λασπωμένο
ποτάμι η αγάπη ...
Νηνεμία...
Τσακισμένο το κατάρτι..
κι η άγκυρα του καραβιού
σκουριασμένη ακίνητη...
γλυκειά μου νοσταλγία...
Ποιητική άδεια...
Ω... ρηχοτητα εσύ ψυχρή ...
όπου πετρώνεις τις καρδιές...
με τόση ευκολία...
Έχεις νικήσει...της ψυχής
την όμορφη ουσία ...
Αμύριστο έμεινε το κρίνο...
Και μαράθηκε..
Πενθώ για τα χρόνια που χάθηκαν...
Στην νοσταλγία...
Την πίστη την ακλόνητη
την τόση αγάπη την αλησμόνητη...
μαχαίρι που έκοψε στα δύο...
Xιλια κομμάτια το καθένα...
η δυσμενής πορεία...
Μοιραία που έχει κεντήσει
σε αλαβάστρινο καμβά...
τέρατα και σημεία....
Να μείνεις εκεί να θυμάσαι...
Τι έχασες, τι προδώσεις...
Πώς έχεις χάσει σε ψυχή..
χωρίς καμιά αιτία...
Άραγε κι αν είναι αλήθεια...
να διερωτάται ακόμα...
Αργά και ετεροχρονισμένα...
Τώρα που πια ο θάνατος...
Βασίλειο έχει κτίσει..
Και μια για πάντα στο παλάτι του...
σε έχει φυλακίσει...
