ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ…. (του Τάσου Βασιλειαδη)

 

Τα Ποιήματα, άλλοτε είναι φευγαλέα

σαν τα όνειρα, γλυκά, αλλά κι εφήμερα,

σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες. 

Γλυκά, σαν 

ψέματα, και πικρά σαν αλήθειες, είναι τα ποιήματα…

Τα Ποιήματα, λένε, λένε πολλά, και υπόσχονται

άλλα τόσα…. 

Μα ποιος ξέρει αν γίνονται αληθινά

όλα όσα υπόσχονται;

Τα ποιήματα τρέχουν σαν 

τον ανεμο…. 

Τρέχουν και παρασέρνουν κι εμάς να πάμε

μαζί τους….

Να πάμε εκεί… 

Στο διαφορετικό, στο απίθανο, στο 

απρόσμενο…. Μα, όταν περάσει η νύχτα, τα ποιήματα

γυρίζουν μέσα στα τετράδια και στα βιβλία, κι εμείς 

επιστρέφουμε μαζί τους, Εδώ… Εδώ… Στο ίδιο, στο πιθανό,

στο συνηθισμένο… Και ξαναδιαβάζουμε, και απορροφόμαστε

μέσα στα ποιήματα, θέλοντας, έτσι, να ξαναβρεθούμε εκεί που μας οδηγούν αυτά…. Μα, πάλι επιστρέφουμε εδώ…. Και μένουμε, πάλι, με τις μοναξιές μας, και ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ….

Τάσος Βασιλειάδης

ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ…. (του Τάσου Βασιλειάδη)

 

Δεν Γεννήθηκα Άστρο…. 

Αλλά, σαν αυτό λάμπω, όταν με κοιτάς με αυτό το γλυκό σου βλέμμα….

Δεν Γεννήθηκα Ουρανός… 

Αλλά ίδιος με αυτόν γίνομαι, καταγάλανος, γεμάτος άσπρα σύννεφα, και έναν χρυσό, χαμογελαστό ήλιο, όταν σε αντικρίζω….

Δεν Γεννήθηκα Ελεύθερος…. 

Αλλά ελεύθερος, σαν αετός πετώ μέσα στο γαλανό των ματιών σου, όταν τα  βλέμματα μας, συναντιούνται…

Τάσος Βασιλειάδης

ΒΟΥΤΑ ΣΤΑ ΒΑΘΗ (του Τάσου Βασιλειάδη)

 

Βούτα στα βάθη…. 

Αυτά τα βάθη

που βρίσκονται μέσα σου….. 

Η Άβυσσος

που κρύβεται μέσα σου, σου χαμογελά….

Ποιος είναι όμως αυτός, που το τόλμησε

αυτό, ώστε να ακολουθήσεις το παράδειγμα του;…

Ελάχιστοι, και πόσοι, άραγε από αυτούς ,να επέστρεψαν

από την άβυσσο αυτή;… Ποιος ξέρει, άραγε;…..

Ο Βελλεροφόντης, μπορεί  ακόμα να κυνηγά χίμαιρες.

Ποιος ξέρει; Όμως, που;…

Ο Οιδίποδας, ισως να έχει 

εξιλεωθεί, ίσως πάλι, και όχι….

Και όλοι αυτοί που Βούτηξαν στην Άβυσσο….

Στην Άβυσσο της βαθιάς, άγριας θάλασσας, που

Λυσσομανά αγριεμένη και τρικυμισμένη μέσα μας….

Εσύ, όμως, μην σκέπτεσαι το μετά, απλά, 

ΒΟΥΤΑ ΣΤΑ ΒΑΘΗ….

Τάσος Βασιλειάδης

ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗ (του Τάσου Βασιλειάδη)

Κυρά μου Ποίηση, μόνο Ένα σου ζητώ…..

Να είμαι στο πλάι σου, να σε υπηρετώ….

Με λίγες λέξεις, στην αράδα, που θα γράφω,

Και σκέψεις, διάφορες, που θα γεννιούνται

Από αυτές, ένα Στεφάνι, θα πλέκω, στα μαλλιά σου, θα σου Βάζω….

Κυρά μου Ποίηση, Αθάνατη Θεά, καμιά δεν

Έχει, την Δική σου Ομορφιά

Πανώρια στέκεις

Στην Αιωνιότητα, το Γλυκό Κρασί του Πνεύματος,

Κερνάς στην Ανθρωπότητα….

Πάντα την Ομορφιά σου, στην  Μνήμη μου Φέρω,

Και, πλέκοντας Στίχους, Θυσία σου προσφέρω….

Είσαι Έρωτας, Πόνος, και Ιδανικό…. Είσαι Βάσανο,

Πικρό, μα και Γλυκό….

Άλλα Λόγια, δεν Έχω να σου πω, Μονάχα Ένα: Πάντα

Με τους Στίχους μου, θα σε Αγαπώ, Πάντα στην Ζωή

Μου, θα Έχω Εσένα….

Τάσος Βασιλειάδης

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΠΕΦΤΕΙ (του Τάσου Βασιλειάδη)

Εκείνη την Στιγμή, Ακριβώς, ο Ηθοποιός
Πέφτει από την Σκηνή, Πυροβολημένος
Από Πραγματικά Πυρά….

Την Στιγμιαία Παγωμάρα που Επικρατεί
Στους Θεατές Διακόπτουν κάποιες Κραυγές
Τρόμου και Πανικού:’ ’Ω, μα Είναι Πυροβολημένος
Στα Αλήθεια, κοιτάξτε τον, Αιμορραγεί!....,,

Και Άλλες πολλές τέτοιου Είδους Εκφράσεις,
Ακούγονται από το Κοινό….. Μα, Ξαφνικά, ο Ηθοποιός
Σηκώνεται, και Χαμογελώντας με Άνεση, στέκεται  μπροστά
Στο Έκπληκτο Κοινό, που μετά το  Σοκ που του Προκάλεσε
Αυτή η αναπάντεχη ‘’Νεκρανάσταση, αρχίζει να χειροκρότει
Μανιασμένο, Ξετρελαμένο….

‘’Άρε Τέχνη, πόσες φορές θα Πυροβοληθώ ακόμα, για
Χάρη σου!.....,, Αναρωτιέται ο Ηθοποιός, χαμογελώντας
Ικανοποιημένος από το Ξέφρενο Χειροκρότημα….

Τάσος Βασιλειάδης

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ,ΜΙΛΟΥΝ. (του Τάσου Βασιλειάδη)

Οι Ποιητές, μιλούν για Ηλιοβασιλέματα,
Χωρίς να έχουν δει ποτέ πόσο λάμπουν
Τα δικά σου Μάτια, Ομορφότερα από
Κάθε Ηλιοβασίλεμα….

Οι Ποιητές, μιλούν για Μοναξιά…. Την
Περιγράφουν γεμάτη Σκοτεινιάς Πόνο,
Χωρίς ποτέ, όμως, να έχουν νοιώσει την
Απώλεια που νοιώθω εγώ, όταν είμαι έστω
και για κάποιες Στιγμές, μακριά σου….

Οι Ποιητές, μιλούν για Ευτυχία… Την εννοούν
σαν κάτι Παραδεισένιο, χωρίς να έχουν νοιώσει
όμως, ποτέ την Ευτυχία που δίνουν τα δυο σου Χείλη,
όταν σε φιλώ….

Οι Ποιητές, μιλούν με τους στίχους τους, για τα πάντα….
Εγώ όμως, αισθάνομαι αυτά τα Πάντα, όταν αντικρίζω
Το Όμορφο σου Πρόσωπο. Κι αν το αντίκριζαν και Αυτοί,
Δεν θα ήθελαν πια να μιλούν…. Το να σε κοιτούν, απλά,
Σιωπηλοί και Μαγεμένοι, θα τους Έφτανε….

Τάσος Βασιλειάδης

ΟΠΩΣ Ο ΑΝΕΜΟΣ, ΠΟΥ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΡΗΜΙΕΣ (του Τάσου Βασιλειάδη)

Απέραντη η Διαδρομή, ο δρόμος ατέλειωτος..
Πως θα φτάσω μέχρι το φιλί σου, πες μου, πως;!...
Είσαι μια υπόσχεση, για έναν παράδεισο….
 Ποιος
μπορεί, όμως, να φτάσει, μέχρι εκεί, που βρίσκεσαι;

Είσαι πιο μακρινή από παλιά, ξεθωριασμένη ανάμνηση.
Πιο απόμακρη, από όνειρο, περιτριγυρισμένο  από εφιάλτες…
Φωτιά , καίει μέσα στα μάτια σου, αστράφτει η μορφή σου,
πέφτοντας πάνω μου, τις άδειες, σκοτεινές νύχτες, που προβάλεις
μπροστά μου, σαν φάντασμα σαν οπτασία…

Ήρθα, όμως! Παρόλα αυτά, μπόρεσα, ΜΠΟΡΕΣΑ!
Ήρθα
να σε βρω, έφτασα μέχρι εδώ, για να σε ανταμώσω!
Μέχρι την άκρη του νου μου, μέχρι τα ακατοίκητα τοπία
της Σκέψης μου, που εσύ τριγυρνάς εκεί, ΟΠΩΣ Ο ΑΝΕΜΟΣ,
ΠΟΥ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΡΗΜΙΕΣ….

Τάσος Βασιλειάδης

Τα άδεια ποιήματα (του Τάσου Βασιλειάδη)

Είναι κάποια Ποιήματα, ποιήματα άδεια,
Σαν κορμιά δίχως ψυχές…
Για αυτό, θρηνούν
τα  βράδια παραπονεμένα, ποθώντας να γεμίσουν
νόημα οι άδειες τους λέξεις, να έχουν, επιτέλους,
κάτι να πουν….

Ένα τέτοιο άδειο ποίημα, είμαι και εγώ,
Τέτοια ποιήματα, γράφω και εγώ! Και θα
ήθελα πολύ, να γεμίσω νόημα, και εγώ,
και τα ποιήματα μου….

Για αυτό, σε ψάχνω, και θα σε βρω, ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ,
Και θα  γεμίσω τα γραπτά, τα λόγια, και την   ζωη μου,
Με Νόημα!.... Και τότε, θα σε πάρω από το χέρι, και θα πάμε εκεί..

Εκεί, που όλα τα Νοήματα, φυσούν, σαν γλυκό απαλό
Αεράκι, πάνω από όμορφα, ανθοστόλιστα λιβάδια……

Που είναι όλα αυτά, μην με ρωτήσεις, αφού το ξέρεις…
 Είναι μέσα
στις σκέψεις των ανθρώπων, μέσα και στις δίκες μου..Αλλά,
δεν χρειάζεται να σου πω, τίποτα άλλο..Θα το δεις μόνη σου,
Όταν θα έρθεις…

Τάσος Βασιλειάδης