ΦΕΥΓΑΛΕΟ ΒΛΕΜΜΑ (του Παύλου Ανδρέου)

 

Τα μόνα που μπορέσαμε να πούμε
ήταν αυτά που φοβηθήκαμε.
Τα άλλα που δεν μας τρόμαξαν
τα πήραμε μαζί μας.
Σαν κάποιος να ετοιμάζεται απρόβλεπτα
να κρίνει την ψυχή μας.
Σκοπούσαμε να καταλάβουμε τη θάλασσα
κι ύστερα το κύμα.
Δεν είπαμε τίποτα
γείραμε στα καλοκαίρια.
Κι έτσι η εκδικήτρα θάλασσα
αρνείται να επιστρέψει την ελπίδα.
Εμείς που αντισταθήκαμε στα πρέπει της
έχουμε γενναία δόση αλατιού
στο αίμα μας.
Η μυλόπετρα αλέθει την άμμο.
Τα όνειρα πρόλαβαν κι έγνεψαν
έστω για λίγο, στο φως.

Παύλος Ανδρέου

Μακάρια μαργαρίτα (του Παύλου Ανδρέου)

 

Αγριολούλουδα εγκάρσια τομή 

στην καλαισθησία.

Μαργαρίτες φέγγουν στον λόφο. 

Μια μυρωδιά που ενεργεί 

σαν εξάχνωση του χρόνου. 

Κοράκια προστατεύουν

ανάσας ψιχία. 

Κι όμως ένα δείλι συνιστούν

μεγαλόπνοη την επιστροφή μου. 

Μια άδολη αγάπη

μια μακάρια μαργαρίτα 

παραπάτησε στους πρόποδες.

Ένας βλαστός 

στο κλάμα μπολιασμένος

εμμένει στο άρωμά της.

Παύλος Ανδρέου

Ιδιοποίηση (του Παύλου Ανδρέου)

Ο παππούς, ένδακρυς, σχολίαζε εμφατικά
το γέμισμα του ήλιου
ναρκωμένος σε μια ενδοφλέβια θάλασσα.
Να μου μιλά, να της μιλά.
Ο εκσφενδονισμός των διηγήσεών του
μεταφερόταν απ' τον ουρανό πίσω σ' αυτόν.
Παππού, είμαι η επαλήθευσή σου.
Κι αν τώρα η μνήμη σου στένεψε,
θυμάμαι εγώ να σου πω για την Αμμόχωστο.
Το χρώμα που ιδιοποιήθηκε ο ήλιος.

Παύλος Ανδρέου

Παλιό λεωφορείο (του Παύλου Ανδρέου)

Από ένα παλιό λεωφορείο
αποβιβάστηκα κουρελιασμένος
στη στερνή στάση
μιας πράσινης γραμμής.

Έσκαψα την προσφυγιά στους ώμους,
τις αποσκευές άρπαξα στα χέρια,
σκουρόχρωμες κηλίδες αίματος
στάζουν στα παπούτσια
και μένω μονοσάνδαλος.

Μπαίνει το δάκρυ στην παρέλαση
με ανυπόκριτο το βήμα
παντού «εν-δυο-εν».

Παύλος Ανδρέου