Είναι φορές που οι σιωπές κάνουν δυνατό θόρυβο, σαν το φτερούγισμα των πουλιών, που πετάνε φοβισμένα.
Οι σιωπές αυτές λένε πολλά, λεπίδια που χαράζουν την ψυχή γίνονται, αιμορραγώντας από βαθιές πληγές.
Αποτυπώνουν το φόβο του άγνωστου και την απόγνωση, αγγίζοντας και ξεπερνώντας τα όρια της τρέλας.
Η απόσταση και η απουσία της επαφής δημιουργούν ανασφάλειες και φόβους. Σκέψεις τρελές πως ο έρωτας θα πάψει να χτυπά στην καρδιά του και η λήθη θα χτυπήσει την πόρτα, κλείνοντας απ’ έξω την αγάπη, βάζοντας τέλος στα λόγια πάθους και στις υποσχέσεις για κοινή ζωή.
Ανεξέλεγκτη η επιθυμία να βρεθείς κοντά του, να τον αγγίξεις, να κοιτάξεις τα μάτια, προσπαθώντας να διαβάσεις τις κρυφές του σκέψεις, να αισθανθείς τα χείλια του στα δικά σου αν θα έχουν και πάλι τη γνωστή ζεστασιά και τρέλα που ήξερες.
Αδημονείς να μάθεις αν τα γυμνά σώματα θα ανταποκριθούν με ορμή και πάθος όπως άλλοτε στα χάδια και στην ένωση τους.
Οι ψίθυροι σβήνουν, ο χρόνος σταματάει, μένει μόνο να απαντηθεί αν οι στιγμές και το συνταίριασμα της ψυχής τους έμειναν αλώβητα στο πέρας του χρόνου.
Όλα δύσκολα και η τρέλα κάνει παιχνίδια με το μυαλό ακόμη μια φορά.
Νόρα Ξένου
