Κήδεψα
τα ποιήματα στο κοιμητήριo,
κοντά στην πρώτη αθωότητα,
με τους μύθους και τις υποσχέσεις.
Τα ράντισα με νερωμένο αίμα
απ' το στραγγισμένο μου κορμί
και έτρεξα στην έρημο της ασημίας μου.
Εκεί
σαν άλλος ψευδοπροφήτης, θα θρηνήσω
τις συναρπαγές των επιχρυσωμένων μου ευκαιριών
που ύψωνα ως τρόπαια αληθινά
και τόσο μάταια.
Μες το φευγιό της νύχτας
καλπάζει το ξημέρωμα
γρήγορη σκόνη που πετά
ασύλληπτες ιδέες
και σκέψεις απαγορεύσιμες
που πέταλα τσακίζουν.
Εκεί σαν άτια αρχέγονα
έρχονται και μ' αγγίζουν
χείλη που αστείρευτα διψούν,
δάχτυλα που ανατριχίλα προκαλούν,
χέρια με φλόγα αδημονούν,
κορμιά με ιδρώτα αχόρταγα
ωσάν κλωνιά λυγίζουν
στη μυρωδιά του έρωτα
ηδονικά λικνίζουν!
