Δευτέρα 21 Ιουνίου 2021

Η ψυχή (της Δέσποινας Αποστολάκη)

 



Τι ειναι η ψυχη μου λες;

Ποσο καλα την γνωριζεις;

Ποσο καλα την αισθανεσαι;

Ποσο εχεις ασχοληθει μαζι της;

Ποσο θελεις να την νιωσεις;

Ποσο ξερεις να της φερεσαι;

Ποσο χρονο της δινεις;

Ποσο την εχεις κρατησει μεσα στα χερια σου;

Μην ειναι αορατη;

Μην ειναι ορατη;

Μην ερχεται τα γυμνα βραδια μουρμουριζοντας;

Μην σκαρφαλωνει τα πρωινα πρωτη απ'το χαραμα;

Μην τρωει απο τη σαρκα σου;

Μην αρρωσταινει μαζι σου;

Μην χαιρεται με τη χαρα σου;

Μην ερωτευεται τις στιγμες σου;

Τι ειναι επιτελους αυτη η ψυχη ρε φιλε;

Ξερεις για μενα ειναι πανω απ'την καρδια

αυτη σε παρασυρει στα γραναζια της

αυτη ειναι που κανει την καρδια να νιωθει..

Αυτη της δινει την εντολη κι εκεινη ακολουθει

Η ψυχη μπορει να ειναι 21 γραμμαρια ...

Ομως ειναι το περισσοτερο βαρος πανω σου...

Εχει θεμελια τετοια που κανενας σεισμος δεν την ριχνει..

Η ψυχη ξερει να ειναι κυρια τη μερα και πορνη τη νυχτα.

Η ψυχη ξερει να γουσταρει και να σμιλευει τις στιγμες..

Η ψυχη μωρε αυτη η τοση δα λεξουλα εχει μεσα της ολα τα γραμματα

Η ψυχη μωρε γεννιεται, πεθαινει...ανασταινεται μονο οταν ερωτευεται

Γι'αυτο κοιτα να την κερνας ερωτα μεσα στη ζωη που την εφερες

Μην την αφησεις να φυγει χωρις να ξεδιψασει..

Δέσποινα Αποστολάκη

Κινούμενη άμμος...(της Αγγελικής Ντελια)

 



Μέρες καταδικασμένες να παλιρροούν βαριές και σημαδεμένες σε κύκλους μέσα στον  βούρκο...

Πότε ξύπνησε στην φωλιά του πρώτο χελιδόνι;

Πότε σκοτώθηκε, στον απέναντι δρόμο, αιμορραγώντας ήλιο στο κρύο χώμα η παπαρούνα;

Πότε σίγασε το μανιασμένο τραγούδι του ανέμου πάν΄ απ΄ την πικροθάλασσα;

Πότε, πότε δεν ξέρω...

Ο απόηχος των ματιών μου, της οσμής μου, της ακοής μου ξέφτισε γρήγορα σε ένα και μόνο στιγμιαίο αντάμωμα, σε μία και μόνο τελευταία μυρωδιά...

Με ένα και μόνο θρηνητικό νανούρισμα του νου...

Ο χρόνος και ο κόσμος  χρόνος, τελικά δεν κουράζονται...

Βαλσαμώνονται και με κολώνες φτερούγες λένε πως πετούν και πως θα μπορούν και στο μέλλον να πετούν...

Πως ακόμα κι ακόμα θα πετούν...

Τι μέσα, τι έξω, τι στον πάτο...

Σε έψαξα ανάμεσα στον αναβρασμό της μαύρης φωτιάς και σου ζήτησα  βοήθεια...

Σε κοίταξα κατάστηθα να βρω μια κρυμμένη έστω, λεπίδα καρδιάς...

Με κοίταξες κατάματα κι ασύστολα μου άπλωσες το χέρι μα...

Ναι ψυχή μου βουλιαγμένη στη λύπη, εγώ δείλιασα... 

Εγώ φοβήθηκα...

Την σάρκα και το αίμα μου να παραδώσω μέσα στην άμμο...


Αγγελική Ντελια

ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ (της Λουκίας Παπαδοπούλου)



Κοίτα γυρω σου

αδικα ο κοσμος πεθαινει

ο πλανητης βαρια ανασαινει


Σου ρημαζουν ονειρα ελπιδες

και συ ματαια ψαχνεις σωτηριας σανιδες


Κοιτα διπλα σου η ζωη αργοσβηνει

η εξουσια το αιμα σου πινει


Σου στερουν την χαρα και τον ηλιο

με τον χαρο σου πλεκουν ειδυλλιο.


Κοιτα μεσα σου 

μηχανη εισαι που εχει σκουριασει 

η ανθρωπια σου αραχνη εχει πιασει.


Σαν ρομποτ σου επιβαλουν να ζησεις

κι απ'την μνημη ποιος εισαι να σβησεις.


Ξεκληριζουνε Χωρες, Κοπους, Αισθηματα

δουλος γινεσαι για ελαχιστα χρηματα.


Σε μια πλανη γοργα ταξιδευεις

στο ποταμι της ληθης οδευεις.


Κατσε σκεψου τι θα πει Ελευθερια

ο καθενας να εχει την ιδια ευκαιρια.


Μα  εσυ στα καφε συζητησεις οργης

με απογνωση ταχα και θυμο της στιγμης.


Οργανωνεις τα πλανα μιας πορειας θολης

εξω απ'τα τειχη μιας σαπιας βουλης


Κοιτας γυρω μα δεν ειναι αρκετο

στο τραπεζι αν δεν βαλεις ψυχη και Χριστο.


Κοιτα γυρω και μην βαλεις τα κλαματα

οταν μας δεις να γυρναμε σαν αγρια φαντασματα.


Κι αν ακομα ολα αυτα δεν σε ενοχλησαν

των παιδιων σου τα δικαια, να ξυπνησεις δεν σε ωθησαν.


Τοτε εχεις ηδη πεθανει και δεν το ξερεις 

και απ'τον καναπε σου μου λες υποφερεις.


Στην ουρα τρεχα τωρα πριν φεξει

για να παρεις το αιφον 6

κι οταν νιωσεις παντου καταχνια

 Ε! μην φαβασαι αφου θα εχεις στο χερι το αιφον 9


Λουκία Παπαδοπουλου