Πρόδωσαν το χώμα και τις λέξεις,
(από ευκολία περισσότερο)
κι έτρεξαν
στις επαύλεις και τα γυμναστήρια
των Ρωμαίων.
Σιγοψιθύρισαν αναμεταξύ τους
« Ευτυχώς, εξασφαλίσαμε προνόμια
και προσοχή απ’ τους αφέντες μας.
Είμαστε ένα με τους νικητές, τους κοσμοκράτορες.
Λίγο είναι ;
Πιο καλλιεργημένοι και δυνατοί θα γίνουμε
τώρα που έχουμε προστάτες : λόρδους και συγκλητικούς».
Και όταν έφτασαν τα νέα απ’ τον Πόντο
πως συντρίφτηκαν οι Πόντιοι (απ' τις λεγεώνες),
μαθημένοι στις κολακείες,
πρώτοι βγήκανε στις αγορές,
φωνάζοντας
« Ναι , ναι , νικήσαμε τους βαρβάρους,
τους μισητούς ανατολίτες.
Άφοβα –τώρα-
θα απολαμβάνουμε γεύματα
και συζητήσεις ».
Κι όταν γέροντες έγιναν
( κατά τη φύση ),
μοχθούσανε –νυχθημερόν- να λένε
χωρία του Ομήρου,
για να δείχνουν την ελληνική καταγωγή τους.
Μα από τούτη τη συμπεριφορά τους
( τη λογοτεχνική )
γεννηθήκανε απορίες σε πολλούς.
Και τα ίδια τους, τα τέκνα
( κατά τη συνήθεια),
με ενδιαφέρον τους ρωτούσαν,
« Πώς σας προσφωνούσαν οι Ρωμαίοι
αγαπημένοι μας γονείς ;»
Κι αυτοί ,δίχως αισχύνη, απαντούσαν,
« Μας λέγανε οι αφέντες μας,
γραικύλους τιμητικά.
Αλλά και σήμερα ακόμα,
τούτη την ονομασία
περήφανα την κουβαλάμε,
μνημείο
για την ιστορία».
