Αμπαριτζής στα πέλαγα, κρατά την ανιζέτα,
ως αποσπόρι τ’ ουρανού μιλεί στην οπερέτα,
βερίνα που την δίπλωσε μια νύχτα με φεγγάρι,
καβίλια που την πέρασε στου Μπέη το λυχνάρι.
.
Στην κουπαστή μαγκάρισε το λυκαυγές να δει,
στην μπόμπα που τον κράτησε σαν ήτανε παιδί.
Σινιάλο παίζει στο φανό ν’ αμοληθούν τ’ αστέρια,
θολό το φως στη θάλασσα μήτε κι ελπίδα πλέρια.
.
Τα σήμαντρα χτυπήσανε κι η Θάλασσα αφρίζει,
στα βάθη και στα πέλαγα ο φόβος πλημυρίζει,
μάνα δεν έχει για να δει, κραυγή για να ξεσπάσει,
τον πόνο του να μοιραστεί, μουράγιο ν’ απαγκιάσει.
Καλλιόπη Τσουχλη
