Τούτη την ήσυχη νύχτα
Το λούτρινο αρκουδάκι
Καθισμένο πάνω στη σιφονιέρα
Με κοιτάζει μ' έναν τρόπο
Που με γονατίζει μπροστά του.
Σαν να 'πεσε η αγάπη απ' τα χέρια του.
Τα μάτια του απέκτησαν μια θλίψη.
Το κεφαλάκι του σκυμμένο.
Μάταια προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ που στάζει.
Αμαυρώθηκε ο λόγος της ύπαρξής του
Και ψάχνει να βρει κι αυτό το νόημα της ζωής
Μαζί μ' όλους εμάς τους χαμένους
Που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου
Δεν γιορτάζουμε παρόλο που αγαπάμε ανυπέρβλητα.
Στα δύο του χέρια βάσταζε μια καρδιά
Που από αφρώδης έγινε πλέον ασήκωτη. Γράφει πάνω «Σ' αγαπώ» με λευκά γράμματα
Που πια τα περνάω για μαύρα,
Σαν να έπαθα αχρωματοψία.
Βλέπω όμως παρά πολύ καλά.
Μάλιστα παρατήρησα πως οι λεπτές κλωστές
Δεν την κρατούν πια στα δάχτυλά του.
Κατά τύχη έχει παραμείνει στερεωμένη
-Ή μάλλον σκοπίμως για να του συνθλίβει
Τα μέρη του σώματος στα οποία έχει μαγκώσει-
Και δεν έχει πέσει στο ξύλινο πάτωμα.
Ευτυχώς για 'μένα δηλαδή, γιατί θα πότιζε το αίμα
Κι άντε να το καθαρίσω μετά
Μην μείνει κι άλλο σημάδι
Να θυμίζει τη στιγμή.
Γιατί μου το επέστρεψες;
Για να καταστήσεις αείμνηστο τον επάρατο χωρισμό;
Εμένα δεν με σκέφτηκες και σου το συγχωρώ.
Την ακαταδεξιά από μέρους σου όμως
Της ψυχής που 'χα κρύψει μέσα στο αφρολέξ,
Δεν θα σου την συγχωρήσω ποτέ!
