Άτιτλο (της Λίτσας Γιαννούλη)

 

Ότι μας θόλωνε το νου αυτό διαλέξαμε

για να μας κυβερνά

Και στον θεό τον έρωτα απόκοσμη θυσία

γίναμε

Χιλιάδες κάναμε διαδρομές από τον άδη 

στον παράδεισο

Κι απο το τίποτα τα πάντα ζήσαμε κανείς 

δεν ξέφυγε

Κι ήταν ο έρωτας στερνή παρηγοριά η τελευταία μας κρυφή ελπίδα

Λίτσα Γιαννούλη

Άτιτλο (της Λίτσας Γιαννούλη)

Σε άδειες πόρτες οι ψυχές αφέθηκαν μια χαραυγή

Ποθήσανε τον έρωτα και μια καινούργια

αγκαλιά

Λαχτάρησαν το σήμερα δύο χέρια διάφανα απαλά

Τα όνειρα αγαπήσανε χαρές που δεν 

ξεχάσανε

Ζωές που ψάχνουν λύτρωση που ψάχνουν

τη φυγή

Λίτσα Γιαννούλη

Θαύματα (της Λίτσας Γιαννούλη)

Σα να ξημέρωνε γιορτή το ίδιο όνειρο το μοιραστήκαμε

Σαββάτο άνθιζε ο έρωτας τις Κυριακές μοσχοβολούσε 

Πως να ξεχάσω πως ν' απαρνηθώ το γέλιο

σου το πρωινό

Αγαπημένο άγγιγμα ζωές που ζήσανε μαζί που ορκιστήκανε

Χαράματα γευτήκανε γαλάζια θαύματα κι

ότι τους κράτησε

Για πάντα ζωντανούς

Λίτσα Γιαννούλη

Το όνειρο της γής (της Λίτσας Γιαννούλη)

Μια νύχτα η γή μας ονειρεύτηκε πως

είχε ξαναγεννηθεί

Πως ξαναφύτρωσαν λουλούδια και 

κυκλάμινα

Πως ξαναφύτρωσαν ελπίδες

Πως αγαπήθηκαν πάλι οι άνθρωποι 

απ' την αρχή

Πως ξέχασαν το εγώ ξαναθυμήθηκαν 

το εμείς

Κι έτσι βαθιά ευτυχισμένη 

Τα βλέφαρα της έκλεισε και ήρεμα 

πια 

Για πάντα αποκοιμήθηκε 

Λίτσα Γιαννούλη

Μάχες του έρωτα (της Λίτσας Γιαννούλη)

Άδικες λέξεις μαίνονται πάνω από
τα δίχτυα του έρωτα

Ένα καράβι ζήτησαν γυαλό γυαλό
να πάνε να τις πούν

Πως ο πανούργος ό έρωτας έχει
ορμή οργή και πόνο

Στις μάχες του όταν πρωτοστατεί
είναι σαν πόλεμος

~~~

Όποιος σε τέτοιες μαχες δεν πολέμησε
δεν ξερει τι θα πεί πληγή

Δεν ξερει τι θα πεί λόγια και αίμα
λόγια ανείπωτα

Και ο ιδρώτας να κατρακυλά όπως
τα σώματα στην κατηφόρα

Σαν από λόφο αιχμηρό

Και μέσα απο τα βάθη της ψυχής τα
λόγια και οι λέξεις

Να πέφτουνε σαν όξινη βροχή σαν
καταιγίδα πρόσφατη

Άν μ' αγαπάς γίνε σταυρός να σταυρωθώ
να λυτρωθώ απο σένα

   ..ειπώθηκε...

Λίτσα Γιαννούλη

Ο πίνακας (της Λίτσας Γιαννούλη)

[..Για τον ένα φίλο τον μοναδικό
δέν έχω γράψει ποτέ

Δεν έχω μιλησει ποτέ δέν τον
έχω ζωγραφίσει

Πως θα μπορούσα άλλωστε
δέν είμαι ζωγράφος..]


Μπορώ ομως να μιλήσω γιαυτόν
γιατί έχω στόμα

Αυτός λοιπόν ο ένας έχει μια
πάθηση έκ γενετής

Μια ιδιαιτερότητα..

Εχει μόνο ένα μάτι και ένα αυτί
ανοιχτό

Για να με παρατηρεί και γιά
να ακούει τα πάντα

Την κάθε αλλαγή μου εξωτερική
καί εσωτερική

~~~

Το άλλο ματι καί το άλλο αυτί
το έχει κλειστό

Για να μην ακούει τις κατηγόριες
τα σχόλια των τρίτων

Για να μην βλέπει καλά τα λάθη μου
τα σφάλματά μου

Δεν τόν νοιάζει άλλωστε

Πώς το λένε χωλαίνει σε όψη
σε πολλά

Ειναι εκεί όμως να με θωρακίζει
απ' τα πάντα

Άσχημο ίσως ώς κάδρο ώς πίνακας

Αλλά πολύ όμορφος να τόν έχω

Στην καρδιά και στό σπίτι μου

Στη ζωή μου

Τον βάζω σε θέση περίοπτη ψηλά

Στό σαλόνι μου για παράδειγμα

Πάνω απ' τον αγαπημένο μου καναπέ

Από εκεί να μπορεί να αφουγκράζεται

Να παρατηρεί με αγωνία να μπορεί να επεμβαίνει πάντα

~Ό φίλος μου

Λίτσα Γιαννούλη

Ρακένδυτη αγάπη (της Λίτσας Γιαννούλη)

Ρακενδυτη διασχίζω εγώ τά 

μονοπάτια σου

Τα ιδια μονοπάτια ακολουθώ 

όπως και τότε

Γίνομαι χώμα μαλακό για νά 

διαβείς

Γιά να περάσεις

Και χαλικάκι τόσο δα μικρό να 

μή σκοντάψεις

Νά μη πονέσεις άλλο

~~~

Βασανισμένος πιό πολύ από 

εσένα

Άλλος κανείς

Κι απ' τους θνητούς μά κι από 

τούς αθανάτους 

~~~

Γίνομαι πέτρα γίνομαι χώμα εγώ

για να πατάς

Γίνομαι γάργαρο νερό για να 

λουστείς

Για να λουστώ απ' τα λόγια σου

~Πρίν κάν σε βρώ πριν κάν με βρείς 

και μ' αναστήσεις ...

Λίτσα Γιαννούλη