Σκαρφαλώνεις με κόπο έχοντας την ηδονή της κορύφωσης να σου σιγοκαίει το μυαλό.
Καταραμένο το πάθος σε αιώνια ένωση με την πτώση αμέσως μετά την κατάκτηση.
Μένεις να βιώνεις τη ζωή και το θάνατο σε μια συνεχή μαρτυρική εναλλαγή.
Μα όσο πρόσκαιρη είναι η αίσθηση της νίκης, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η πτώση.
“Τίποτα δε μας ανήκει σε αυτή τη ζωή πέρα από το σαρκίο μας”.
Πόσο λανθασμένη οπτική!
Με τη σάρκα δεν εξελίσσεσαι.
Δεν αγαπάς.
Μόνο η ψυχή μας ανήκει κι ό,τι της φορτώσουμε στο δισάκι της.
Μην κυνηγάς, λοιπόν, το πάθος.
Θα έρθει αναπόφευκτα όπως η καταιγίδα το χειμώνα.
Θα σε ξεπλύνει ή θα σε λερώσει ανάλογα με τι ένδυμα θα το χρεώσεις.
Της αμαρτίας ή του έρωτα;
Της λάσπης ή του ανθώνα;
Όπως και να ‘χει θα φύγει και το τίμημα του θα το πληρώσεις ή θα το απολαύσεις.
Μην παρασυρθείς όμως από τη λάβα του και πλέξεις παραμύθια που δε θα τηρήσεις.
Δεν είναι τίμιο.
Για σένα τον ίδιο πρώτα – πρώτα.
Ποτέ μη λες “ποτέ” και “για πάντα”.
Μην ορίζεις το μέλλον με λόγια.
Η ζωή είναι πιο δυνατή από τις υποσχέσεις.
Μόνο η πράξη είναι πιο δυνατή από τη ζωή.
Σαν θάλασσα σκαλίζει το βράχο της κι αν είσαι καλλιτέχνης στις πράξεις σου, όπου περνάς θα σκορπίζεις αγάλματα να ομορφαίνει ο κόσμος.
