Άτιτλο (της Άννας Μαστρογιάννη)

Του καθενός μας η ζωή, παράθυρο ανοιγμένο,

που από κει αγναντεύουμε της μοίρας το γραμμένο.

Για λίγους το παράθυρο, έχει ωραία θέα

Έναν ήλιο ολόλαμπρο και μια ζωή ωραία!!

Σύννεφα δεν υπάρχουνε στον γαλανό ουρανό τους,

το χέρι τους απλώνουνε και κάθε τι ειν' δικό τους!

Κάθε πρωί ακούν πουλιά γλυκά να κελαηδάνε,

και όλα τα λουλούδια τους, πάντα μοσχοβολάνε!

Για τους πολλούς τούτης της γης, η θέα είναι γκρίζα..

μ' ένα δεντράκι στην αυλή μ' αδύναμη τη ρίζα!!

Συνήθως έχει συννεφιά, ίσως να ψιλοβρέχει,

κι απ' τα θλιμμένα μάτια τους, πάντα ένα δάκρυ τρέχει!!

Παρ' όλα αυτά δεν χάνεται η ελπίδα απ' την ψυχή τους...

Σαν ήρωες σε πόλεμο, παλεύουν τη ζωή τους!!!

Μισό αιώνα έζησα και πλέον έχω πείρα..

και γω μαζί με τους πολλούς, έχω την ίδια μοίρα!!

Οπότε έχω δικαίωμα, να εκφράσω και γω γνώμη,

και από τους λίγους ταπεινά ζητώ εγώ συγνώμη!!

Γιατί μείνανε θεατές στο έργο της ζωής τους..

και το μυαλό δεν κούρασαν, ούτε και την ψυχή τους!

Γι' αυτό καλοί μου εσείς "πολλοί" μην μου στεναχωριέστε,

Ακμαίων να 'χετε ηθικόν και μην παραπονιέστε!!!

Γιατί είστε πρωταγωνιστές σε τούτη δω τη ζήση..

Και ποιος δεν θα υποκλιθεί? Δεν θα χειροκροτήσει????

Δεν είναι σκέψεις μιας στιγμής, που ήρθαν στο μυαλό μου,

όλη η ζωή μου πέρασε....μπρος στο παράθυρο μου!!

Κι έτσι όταν βλέπω την βροχή, το τζάμι να θολώνει....

το ουράνιο τόξο σκέφτομαι...χρώματα να απλώνει!!!!!

Άννα Μαστρογιάννη

Παραμύθι (της Αννας Μαστρογιάννη)

 

Μαζευτείτε...αρχίζει το παραμύθι....

Παραμυθακι Χαλιμας κι αποψε θ' απαγγείλω και δεν θα αφήσω ήσυχο, ούτε γνωστό ούτε φίλο!! Τον ύπνο σας θα χάσετε, η ίσως να σκεφτείτε... Πως είμαι απλά μία τρελή....μα θα με θυμηθείτε! Ούτως η άλλως μάθαμε, να τρώμε παραμύθια, μπερδέψαμε που είναι πια το ψέμα κι η αλήθεια!! Για πάμε πολλά χρόνια πριν, τον Αλαντιν να βρούμε τι ζήτησε απ' το Τζινι του, λίγο να θυμηθούμε! Πρίγκηπας να 'ναι γιαλαντζί, το χρήμα να του τρέχει... αδήλωτα εισοδήματα κι εκείνος πέρα βρέχει!!! Και απο δίπλα την Γιασμιν, σανό να την ταίζει.. Κι αυτή η πανηλίθια... παλάτια να του χτίζει!!! Άλλο ένα παράδειγμα, γυναίκας δίχως γνώση, που αγάπησε έναν χαλβά, και τώρα θα πληρώσει!!! Μια ιστορία ανάποδα ήταν ετούτη που είπα, και ίσως και να έκανα μες στο νερό μια τρύπα... Μα αν το δείτε λίγο αλλιώς, ξέρετε πως κουμπώνει.. Το τότε με το σήμερα κι ακόμα μας στοιχειώνει!! Απλά εξελιχθήκανε οι Αλαντίν λιγάκι... Αμάξι εχουν για χαλί, γραβάτα και σακάκι!!! Το Τζίνι ειν' η ψήφος μας, που δύναμη τους δίνει, κι η Ελλάδα σύγχρονη Γιασμίν, ξεφτύλες καταπίνει! Το μάρμαρο με υποταγή έμαθε να πληρώνει, και κάθε αλητεία τους, αυτή να ξελασπώνει!!! Κόκκινοι, μπλε και πράσινοι, οι Αλαντίν γελάνε, γιατί εμείς τους δίνουμε, Τζίνι να κουβαλάνε!! Ίσως ακούγετε άσχετο, μ' αυτή ειν' η αλήθεια, γιατί όλοι μεγαλώσαμε...με λάθος παραμύθια! Στα λόγια τους πιστεύουμε και σπάνια σε πράξεις.. Κι απ' την αρχή έναν λαό..... δύσκολο να διδάξεις!!!! Μια τυχαία παραμυθού

Αννα Μαστρογιάννη