Μια ξύλινη μπογιά στο χρώμα τ΄ουρανού κρατώ
κι ο νους σε πέλαγα γαλάζια με πηγαίνει.
Γοργόνα γίνομαι στην άκρη του γιαλού
μα η βαρκούλα μου στην άγρια θάλασσα δεν μπαίνει.
Παίρνω κι εγώ την κόκκινη ξυλομπογιά
και ζωγραφίσω ένα τεράστιο καράβι,
οι γλάροι οι φίλοι μου ανοίγουνε φτερά
μαζί για να σαλπάρουμε ένα βράδυ.
Είν΄ τα φουγάρα του ψηλά ως τον ουρανό
με κίτρινη ξυλομπογιά τα έχω βάψει,
αστέρια κι όνειρα στ' αμπάρια τ΄αδειανά
το φως του φάρου περιμένουμε ν΄ανάψει!
Μαριάνθη Πλειώνη
Εικόνα: Αθηνά Πετούλη
