Ρολόγια (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Θα ήθελα να τα σπάσω όλα.

Ένα προς ένα.

Όχι μόνο αυτά που βρίσκονται στο σπίτι

Μα όλα, όσα στον κόσμο υπάρχουν.

Να τα βάλω κάτω και να τα πατάω

μέχρι να είμαι σίγουρη πως δεν αναπνέουν πια.

Πως κανένας κτύπος δεν ακούγεται από την καρδιά τους.

Κανένα ζωής σημάδι.

Μόνο ψόφια δέρματα πολύχρωμα,

μόνο πτώματα από δείκτες και καντράν. 

Δεν ξέρω όμως αλήθεια τι θα ωφελούσε,

αφού δεν υπάρχει τρόπος πια να χωρέσω μέσα στα ρούχα μου

τα παιδικά μου.

Ιωάννα Πιτσιλλη

Εγώ τους σκότωσα (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

                                                                                    
Εγώ τους σκότωσα. Και τους δύο εγώ.
Με τα ίδια μου τα χέρια. Πρώτα αυτόν.
Έπειτα εκείνη.
Έπεσα πάνω τους σαν αγρίμι μέρες νηστικό.
Έχωσα τα νύχια μου στο λαιμό τους.
Τους έβλεπα να προσπαθούν να πάρουν μιαν ανάσα.
Τους τελείωνε το οξυγόνο.
Ήμουν τρελή. Διψούσα για αίμα. Πεινούσα.
Ήθελα να γευτώ τη σάρκα τους.
Αυτός ο αλήτης πάλευε να μου ξεφύγει.
Η άλλη άντεχε ακόμα.
Υπέμενε το μαρτύριο.
Έβλεπε τα μάτια μου.
Δυο λίμνες αίμα.
Τραβούσα αυτόν από τα μαλλιά.
Τον έριχνα κάτω και αυτός πάλι σηκωνόταν. Είχα τρελαθεί.
Είχα παρανοήσει. Ήταν πολύ δυνατός.
Φοβήθηκα πως δε θα τα έβγαζα πέρα μαζί του.

Η άλλη κάτω να με κοιτάει στα μάτια.
Με το ένα χέρι προσπαθούσα να την κρατάω κολλημένη στη γη.
Με το άλλο χτυπούσα εκείνον.
Είχαν κλειστά και οι δύο τα μάτια. Πίστεψα ότι πέθαναν.
Ήμουν σχεδόν σίγουρη.
Ανάσα δεν ακουγόταν. Μόνο σιωπή.
Μόνο σιωπή και το κλάμα μου.
Σηκώθηκα και τους έριξα μια τελευταία ματιά για να βεβαιωθώ.
Δεν ήθελα πια να πιω το αίμα τους.
Είχα ήδη λουστεί με αυτό.
Έφυγα σαν τρελή μέσα στη νύχτα.
Είχα αδειάσει μέσα μου.
Χτύπησε το τηλέφωνο.
Τους βρήκαν μου είπαν.
Ο Έρωτας δεν τα κατάφερε.
Μα η Αγάπη ακόμα ζει.


Ιωάννα Πιτσιλλη

Από την Ποιητική Συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης»

Χρόνος (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Θα ήθελα να τα σπάσω όλα
Ένα προς ένα
Όχι μόνο αυτά που βρίσκονται στο σπίτι
Μα όλα, όσα στον κόσμο υπάρχουν
Να τα βάλω κάτω και να τα πατάω
Μέχρι να είμαι σίγουρη πως δεν αναπνέουν πια
Πως κανένας κτύπος δεν ακούγεται από την καρδιά τους
Κανένα ζωής σημάδι
Μόνο ψόφια δέρματα πολύχρωμα,
Μόνο πτώματα από δείκτες και καντράν
Δεν ξέρω όμως αλήθεια τί θα ωφελούσε
Αφού δεν υπάρχει τρόπος πια να χωρέσω μέσα στα ρούχα μου
τα παιδικά μου

Ιωάννα Πιτσιλλη

Από το ομαδικό άρθρο του Μεταξύ μας, το δικό μου κομμάτι για τον Χρόνο.

Ο παλιατζής (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Πέρασε χθες ο παλιατζής από τη γειτονιά. Βγήκα τρέχοντας στο μπαλκόνι και του φώναξα με όλη τη δύναμη μου να περιμένει.

Είχα έτοιμες τις σακούλες από καιρό. Η δύναμη μόνο μου έλειπε να αποχωριστώ μια για πάντα το παρελθόν.

Έβγαλα βιαστικά τις πιτζάμες και ντύθηκα όπως όπως. Άρπαξα τις σακούλες με αποφασιστικότητα. Κάλεσα τον ανελκυστήρα και περίμενα με αγωνία. Βγήκα από την πολυκατοικία σαν τρελή. Σχεδόν πέταξα τις σακούλες μέσα στην καρότσα του αυτοκινήτου.

«Τι έχουν μέσα οι σακούλες σου;», άκουσα τον παλιατζή να με ρωτάει.

«Μια ζωή», του απάντησα «Μια ζωή, που δεν μου ταιριάζει πια», συμπλήρωσα.

Μπήκα και πάλι πίσω στο κτήριο μα δεν πήρα τον ανελκυστήρα αυτή τη φορά. Ανέβηκα δυο δυο τα σκαλιά μέχρι τον τρίτο.

Πέρασα μέσα στο σπίτι και έβαλα το ράδιο στη διαπασών. Γέμισα το χώρο με τα ντεσιμπέλ της χαράς και αγκάλιασα σφικτά τη γάτα.

Ιωάννα Πιτσιλλη

Όταν αγκάλιασα εμένα (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Ονειρευόμουνα εκείνο το λευκό φόρεμα που το έλεγαν νυφικό από τα μικράτα μου. Βέβαια άλλαζε μορφή όσο περνούσαν τα χρόνια, ανάλογα με τις τάσεις της μόδας. Γινόταν άλλοτε πιο πλούσιο, άλλοτε πιο λιτό, άλλοτε πιο κομψό. Το χρώμα του, αυτό ήταν που δεν άλλαζε μόνο. Παρέμενε λευκό. Ένα καθαρό και άσπιλο λευκό. Στα όνειρα μου, η εκκλησιά ήταν στολισμένη με κορδέλες, λευκές και αυτές. Από τις τεράστιες ανθοστήλες ξεχύνονταν σαν ποτάμια πολύχρωμα λουλούδια που γέμιζαν με ευωδιές τον αέρα μέσα στο παλιό ιστορικό κτίριο του ναού.

Ήμουνα η πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μου. Στο πλευρό μου στεκόταν το άλλο μου μισό. Δεν υπήρχε πρόσωπο στα όνειρά μου, μονάχα μια παλικαρίσια κορμοστασιά και δύο χέρια που με έκαναν να ριγώ. Αυτά θα με αγκάλιαζαν, θα με βοηθούσαν να σηκωθώ όταν θα έπεφτα, θα με στήριζαν για να βρω ξανά τα βήματά μου, θα με κρατούσαν και θα γύρναγαν μαζί μου αγκαζέ μέσα στις στράτες της ζωής. Θα περπατούσαμε τους δρόμους μας. Αυτούς τους φωτεινούς, μα και τους άλλους τους σκοτεινούς που σε κανέναν δεν αρέσει να τους βαδίζει μόνος.

Σήμερα έχω στα χέρια μου ένα έγγραφο διαζυγίου. Έχω ακόμα στο σπίτι τρία υπέροχα παιδιά. Και να θέλω να διαγράψω το παρελθόν δε γίνεται.

Από το γάμο μου βγήκα γεμάτη πόνο και απογοήτευση. Μια σκιά του εαυτού μου. Μάζεψα όλα τα κουράγια μου και ό,τι μου είχε απομείνει σε δύναμη και μπήκα μόνη μου στη νέα μου ζωή. Μου πήρε χρόνο να συνηθίσω την καινούργια κατάσταση στο σπίτι. Ο χωρισμός μοιάζει με θάνατο, είχα ακούσει κάποτε να λένε. Και πράγματι έτσι φάνταζε και στα δικά μου μάτια. Το σπίτι έμοιαζε διαφορετικό, όλα είχαν αλλάξει.

Με πονούσε που έβλεπα τα παιδιά μου στεναχωρημένα. Ποια ήμουν εγώ που θα τους στερούσα τον πατέρα τους;

Ήμουν μια γυναίκα όμως. Μια γυναίκα που της έλειπε η αγκαλιά και το μαζί. Ο θαυμασμός στα μάτια του συντρόφου, η λαχτάρα και η σημασία του. Το χάδι του και ο καλός του ο λόγος. Λεπτομέρειες, μπορεί να μου πεις. Μόνο που δεν είναι. Είναι η ουσία και αυτό που μετρά. Αν και φοβόμουν για το μέλλον μας, δεν μπορώ να αρνηθώ το αίσθημα της χαράς που άρχιζε να με κατακλύζει. Ήμουν πια ελεύθερη.

Έβγαλα όποιο όνειρο είχα από το συρτάρι και ξεκίνησα να το κυνηγώ.Δεν μπορώ να ξέρω αν θα αγαπήσω ή θα αγαπηθώ ποτέ ξανά. Ξέρω πως έχω ανάγκη μια αγκαλιά για να κουρνιάζω. Εις αναμονή λοιπόν αυτής της αγκαλιάς, συνέχισα να αγκαλιάζω εγώ ό,τι αγαπώ και έμαθα ακόμα να αγκαλιάζω εγώ εμένα.

Ιωάννα Πιτσιλλη

Mε ξέχασες (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Με έχωσες μέσα στης λήθης το βελούδινο κουτί.

Με έριξες με δύναμη στον πάτο μιας θάλασσας θυμωμένης. Μια νύχτα με φεγγάρι ολόκληρο που μύριζε έντονα πληγωμένα «γιατί».

Εγώ όμως εξακολουθώ να έρχομαι που και που στον ύπνο σου ακάλεστη

και να σου θυμίζω στιγμές.

Και ύστερα να χάνομαι, σαν δραπέτης με το πρώτο φως της μέρας.

Αφήνοντας στο μαξιλάρι σου απαλά μια μαργαρίτα από του παραδείσου τον κήπο.

Ιωάννα Πιτσιλλη

 Από την Ποιητική Συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».

Ο κινηματογράφος των αναμνήσεων (της Ιωάννας Πιτσιλλή)

Κάθε χρόνο την ίδια μέρα συναντιόμαστε στον κινηματογράφο των αναμνήσεων. Μπαίνουμε στη μεγάλη σκοτεινή αίθουσα με τα βελούδινα καθίσματα αφού πρώτα πληρώσουμε το αντίτιμο στο γκισέ της ζωής.

Βολευόμαστε στις κόκκινες αναπαυτικές πολυθρόνες μας και παρακολουθούμε στο τεράστιο πανί τη σχέση μας από την αρχή της γνωριμίας μας μέχρι τους τίτλους τέλους. Στη συνέχεια οδηγούμαστε με τα κεφάλια μας σκυφτά και την ψυχή κομμάτια προς την έξοδο. Μπαίνουμε σε χωριστά αμάξια αμίλητοι και φεύγουμε με κατεύθυνση τη γνώριμη κενή ζωή  μας.

 

Ήταν φορές που ευχήθηκα η έξοδος να ήταν κλειδωμένη. Κάποιος να μας κρατούσε μέσα στο δωμάτιο, έτσι για την πλάκα του. Για να μπορέσουμε επιτέλους να πούμε τις αλήθειες μας. Μα φοβάμαι πως το σενάριο αυτό θα παραήταν τολμηρό και θα ήθελε  ήρωες με κότσια που εμείς δυστυχώς ποτέ δεν είχαμε.

Ιωάννα Πιτσιλλή

Λείπεις (της Ιωάννας Πιτσιλλή)

Όλα μου λείπουν από σένα.
Μα πιο πολύ η αύρα σου η θετική.
Και κείνη η σιγουριά που έντυνες μια - μια τις λέξεις.
«Όλα θα πάνε καλά», μου έλεγες. Και εκείνο το «Δεν θέλω να φοβάσαι» αναμετριόταν στα ίσα με τους εφιάλτες μου κάτι στοιχειωμένα βράδια.
Βράδια που έστηναν χορό, άσχημες γριές μάγισσες στη μέση της αυλής μου.

Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή : Ράβδοι πλαστελίνης

Από τότε που έφυγες (της Ιωάννας Πιτσιλλή)

Σε ένα καραβόσκοινο επάνω,
περπατάω από τότε που έφυγες. Από εκεί μπορώ να αγναντεύω
μπλε ωκεανούς και σύννεφα ταξιδιάρικα. Να φροντίζω ροζ κυκλάμινα
στης θάλασσας τον πάτο
και να ταΐζω με μπαγιάτικο ψωμί
τους γλάρους και τα θαλασσοπούλια.
Να χτενίζω τους ήλιους το πρωί
και να γαργαλάω τις νυχτιές τα φεγγάρια.
Να βάφω κόκκινα τα άστρα του ουρανού
και να παίζω κρυφτό με τον Αυγερινό. Να τραγουδάω της αγάπης σκοπούς μελωδικούς
κι ας ξέρω πως ποτέ σου δεν πρόκειται να τους ακούσεις.


Ιωάννα Πιτσιλλή Από την ποιητική συλλογή : Ράβδοι πλαστελίνης