Ο χρόνος (της Βασιλικής Βηχα)

Νωρίς βράδιασε πάλι

ο ήχος της σιωπής βουίζει στο κεφάλι

σε ποιον να μιλήσω και τι να πω

έρημοι δρόμοι, οδηγούν σε κενό

κι εγώ φοβάμαι τόσο μη δε σε ξαναδώ

Περνάει ο χρόνος, χωρίς να ζω

μόνο ελπίζω κι αναπολώ

χωρίς ανάσα, χωρίς σφιγμό

μόνη στο χάος ψάχνω να σε βρώ

όμως κολλάει και πάλι η ώρα

κι άρχισε κι αυτή η μπόρα

Ξημερώνει νομίζω σε λίγο

και θέλω τόσο να φύγω

να ζήσω όσο μου μένει

ελεύθερη, ευτυχισμένη

μα τι λέω Θεέ μου, αφού είμαι παγιδευμένη

Ψάχνω ένα τρόπο, να αποδράσω

να μπορέσω λίγο να σε φτάσω

σφιχτά να σ' αγκαλιάσω 

κι έτσι ίσως ησυχάσω

μα κολλάει πάλι η ώρα

κι άρχισε ξανά η μπόρα.

Βασιλική Βήχα

Η ΠΤΩΣΗ (του Νίκου Δημογκότση)

Βλέπω τον Άνθρωπο, πρόσφυγα, στις απρόσωπες σχέσεις...

Αοράτως σιδηροδέσμιο,

εις την λεπταίσθητη πορφύρα της Υπερπληροφόρησης....

Απεχθώς αλυσωμένο,

στην ζαχαρένια πόρνη της Παραπληροφόρησης...

Ακαταπαύστως δουλωμένο,

εις της τεχνητής νοημοσύνης την Υπερτέρηση...

Βλέπω, και δεν δύναμαι...

Βλέπω, και δεν υπολογίζομαι...

Βλέπω, και δεν υποφέρομαι...

Βλέπω...βλέπω...βλέπω...κι ως θύμα περιφέρομαι,

εις τις πλατείες τραυλίζοντας...μα δεν ακούγομαι...

ότι όλα γύρω μου ατομικώς συμπεριφέρονται...

Βλέπω...βλέπω...και από δοκό υποβαστάζομαι,

που οσονούπω τσακίζεται...και καμία τύχη

δεν έχω,

από την Πτώση τούτη να σωθώ...

Καμία...

Εκτός αν οι πολλοί, ερωτευθούμε τη Ζωή...

Ο Πίνακας, της εξαίρετης ζωγράφου Φωτεινής Παππά,

που από καρδιάς ευχαριστώ!!

Νίκος Δημογκοτσης

Σαν όνειρο μιας μέρας (της Βασιλικής Βήχα)

Τίτλος: Σαν όνειρο μιας μέρας

Συγγραφέας: Βασιλική Βήχα

Είδος: Νέα Ελληνική Ποίηση

Εκδόσεις: Πηγή

Έτος Έκδοσης:  2020

Σελίδες: 38

Σχήμα: 14 Χ 21

ISBN: 978-960-626-286-9

Τα βλέµµατά µας θα τα πουν όλα µες στη σιωπή µας
κι εµείς θα είµαστε τόσο δειλοί µέσα στην ενοχή µας…

Τα πιο µεγάλα σ’ αγαπώ
τα είπαµε σαν ξένοι…

Κι αν σου πληγώσουν την αγάπη,
µη φοβηθείς.
Αγάπα τους πιο πάνω από όσο αντέχουν…

Ένα όνειρο, όνειρο ζωής, όνειρο µιας µέρας, µιας στιγµής
έτσι κι εσύ, έτσι κι αυτό, έτσι και όλη µου η ζωή…
Όσα έζησα, όσα φαντάστηκα, όσα ένιωσα για µια µέρα αποτυπώνονται
σ’ αυτούς εδώ τους στίχους. Λόγια καρδιάς, λόγια ψυχής,
αληθινά, χαρούµενα και µελαγχολικά.
Λόγια γεµάτα συναισθήµατα…

Στον καιρό της πανδημίας (της Γρηγορίας Πελεκουδα)

Όλα μέσα μας εκφράζονται

με συναισθήματα πανικού, 

δια χειρός τρέφεται η κατάσταση

κανείς δεν γελάει δεν εστιάζεται

σε ένα τίποτα δεν είμαστε.

Αν δεν πατήσεις το κουμπί αρκετή ώρα

πάνω στην εικόνα, 

το τίποτα θα σε κρατήσει

σε απόσταση να μην βλέπεις 

το αίσθημα πως ολισθαίνει η ελευθερία

του λόγου στην παλαίστρα ζωής.

Στην τύχη αφήνεσαι, στην ηλιακή

σύνθεση τα πράγματα φαίνονται

στα ένοχα μάτια πως λάμπουν 

να βλέπω,

τους χαμένους μας κόπους θυσίας

κι αυτό το τεράστιο μέγεθος της παράνοιας

με την πατούσα του να μας καταπατάει.

Με το στόμα ανοιχτό γελάω ακροπατώντας 

στη ζωή και στο θάνατο,

την εικόνα κοιτώ, 

ποιος θα πατήσει το κουμπί

πρώτος να βγει απ΄τη μιζέρια,

τον ήλιο να δει τον αδιάφορο στο μπράτσο

της οριζόντιας αποτυχίας το ω θεέ μου

σώσε με της παραμυθίας, την ανακούφιση

να στεριώσει, το βήμα στην ευθεία οδό

να τραβήξει της ανάκαμψης.

Σιγά μην κάτσω να κλάψω...

Γρηγορία Πελεκουδα