Μιλώ απταίστως τη γλώσσα της
Φορώ κατάσαρκα το ρούχο της
Μ'ερωτεύτηκε και λάμπει στην αγκαλιά μου
Και εγώ την λατρεύω
Έχει μια αρχοντιά
Μια βαθιά ευγένεια
Μεγάλη δείχνει σαν πέρασμα βαθύ
Η φωνή μου ψάχνει τον Άνεμο να ακουμπήσει
Η ανάσα μου βαριά κοφτερή σα σπαθί δαμασκηνό
Τα μάτια μου ξενιτεμένα στο πηγάδι με τα πουλιά
Καινούργιες καλοκαιρινές σταγόνες βροχής
Κάτι επιθυμίες κακοκομμένες
Από σκουριασμένα ξυράφια λογικής
Τίποτα δεν μου λείπει μονολογώ ένας αναστεναγμός ένας Παράδεισος ίσως...
Ελένη Κιουπη
