Για την κόρη Μαχσάν (Της Γεωργίας Δεμπερδεμίδου)

 

Δεν της έφεραν το καλό φουστάνι 

τα καινούργια παπούτσια την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά.
Την έχωσαν στην κάσα με μαύρα ρούχα 
τα  δάχτυλα της κομμένες ελπίδες 
γέμισε το σάβανο σκόνη οστών 
τα χείλη της πίκρα πολύ πίκρα και παγωμένα.
Για ένα μαύρο μαντήλι που έπεσε για λίγο 

και φάνηκαν οι τρίχες από τα μαλλιά έτσι 
σκέπασε όλα τα κρίματα του κόσμου 
τα νιάτα της η αρχοντιά. 
Μια κόρη κηδεύτηκε άδικα 
Και έπειτα το μεγάλο τραύμα 
πόνος αγανάκτηση θυμός.
Είναι σαν να πέρασε ο κόσμος 
το ματωμένο ποτάμι στην απέναντι όχθη. 
Μια κόρη κηδεύτηκε 
Οι ώμοι μου βαραίνουν από θλίψη 
αγκυλώνει μια θηλιά στο στέρνο
να μου κόβει την ανάσα.
Ανελέητη η πράξη κρεμόταν σε εκείνα τα  σκοτεινά πρόσωπα χωρίς ντροπή το μόνο 
που τους ένοιαζε να της κόψουν 
το νήμα της ζωής.
Πάνω από τον τάφο της ψυχές πονούν
και ένας παράδεισος θρηνεί. 
Λίγες ώρες μετά αντί να την στηρίξουμε ζωντανή ας την μνημονεύουμε  πεθαμένη.
                       

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Η κουτσή καρέκλα 
γένος θηλυκό
γεννά συναισθήματα
όλοι θυμηθήκαμε το σχολείο
στα πράσινα θρανία
ακουμπισμένα μικρά χεράκια 
Όλο το χρόνο πολλές εσταυρωμένες 
σκηνοθεσίες, παραστάσεις  
με τυμπανοκρουσίες εδώθηκαν
Ο μαύρος πίνακας σταθερός 
και ο δράκος, με το αυστηρό κουστούμι  συνήθως μας πλάκωνε την ψυχή 
Η βίτσα επάνω στην έδρα 
σαν στόμα  ανοίγει 
πάρε δώσε, κι άλλες χαρακιές

Υπήρχαν και μέρες 
σαν ουράνιες Κυριακές
τα χαμόγελα κυλούσαν
δύο  τρία  και πολλά μαζί 
αγκαλιασμένα
σφιχτά ανέμελα
έφταναν ως τον ουρανό 
Στα πρώτα μεγάλα 
καθόταν, οι μοσχομυριστοί
με ατσαλάκωτες ποδιές
Στην μέση  οι ονειροπόλοι 
οι αδιάφοροι, καρφωμένοι
στην τζαμαρία, σαν κυπαρίσσια 
Στα τελευταία
ίσως και κουτσά θρανιά
τα βιβλία τους, ήταν ολοκαίνουρια 
παντού στάμπες μούχλας

Έβγαζα, φρεσκοπλυμένο μαντηλάκι
με πολύ υπομονή και κόπο 
αλλά μάταια, να χαθούν οι λεκέδες
Οι φωνές του δασκάλου
βούιζαν στ' αυτιά μου
και  εγώ δεν ήξερα
που τελικά να καθήσω 
Στην γωνία της αίθουσας
με το κουτσό πόδι 
η σιωπή μου ποτισμένη
στάζει, απο το λευκό γιακαδάκι
ως στους αστραγάλους
Ύστερα γυρισμένη στο τοίχο
χωρίς ανάσα δίπλωνα 
τα πιο λερωμένα στις τσέπες 
μην τυχών  και φανούν

Οι συμμαθητές είναι και αγάλματα
είναι και μια ολόκληρη ζωή
  

  Γεωργία Δεμπερδεμιδου            

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

 Όταν έσκαγε ο ήλιος

στην αυλή μας

η μαμά  διόρθωνε τις γλάστρες 

απολάμβανε τις ακτίνες του 

ώρες ολόκληρες

ο παράδεισος της 

Με το  χέρι, μου έγνεφε

να πάω γρήγορα κοντά 

Χωρίς να το σκεφτώ

άρπαζα το ξύλινο σκαμνάκι

καθόμουν στο άψε σβήσε 

Ένοιωθα μεγάλη τρυφερότητα

Λεπτό δεν καθυστερούσε

με ζεστό βλέμμα έπλεκε

στα χάδια τα άλυτα μαλλιά μου

Τα δακρυσμένα δάχτυλα της

έπαιζαν σαν αργαλειός

καρφίτσωνε στις μακριές πλεξούδες

στοργικά την ιερή αγάπη της

στο τελείωμα μου έβαζε

δυο λευκούς φιόγκους 

Τώρα στο χαμηλό δωμάτιο

περιμένει στο παράθυρο 

με το καλό της φόρεμα

να φανώ

Να της φτιάξω τα άσπρα μαλλιά

να της φορέσω την κορδέλα

να της κόψω τα νύχια

να της δώσω ένα φιλί

Νοιώθω τυχερή που την έχω ακόμη!!

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Τούτο το πληγωμένο απόγευμα

ήταν δικό μας, πήρα το δρόμο

να σου ανάψω κερί, όπως άλλωστε

συνηθίζω, όταν έρχομαι στην πόλη μας

Έφτασα με την ίδια ανθοδέσμη 

κάποια πουλιά βρήκαν ευκαιρία 

να τσιμπολογούν, κόλλυβα απο τους τάφους

Τότε κοίταξα την φωτογραφία σου 

σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να λυπάμαι 

γιατί εγώ έχω να πιώ ακόμη

μια ολάνθιστη  Άνοιξη

κάτω στις ρίζες των πεύκων 

μυρίζει γιασεμιά

Οι απόντες είναι κι άλλοι, δεν έχει σημασία

που δεν τους γνωρίζω, μεγάλο θανατικό  έχει πέσει στον πλανήτη 

Ξέρω ό,τι έχει πολλά αντισώματα

και, συνεχίζει να τρομάζει τις δύσκολες στιγμές μας

Με τον θάνατο  μεν, έχω εξοικειωθεί 

αναπόφευκτα, όταν σε σκέφτομαι

αγαπημένε μου, γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα 

Νιώθω αν και ασάλευτοι οι πεθαμένοι

κάθε φόρα, που έχουν επισκέψεις

στα τσακισμένα σύννεφα τους

πίνουν  κονιάκ, για τα καλώς ορίσματα 

Όλοι μαζί, μέσα απο τα θαμμένα

λουλούδια, κοιτούν τα χάλια της γης

Ξανά σκέφτηκα, εκεί όλα είναι σταθερά

δεν αλλάζουν σταυρούς 

κοιμούνται ήσυχα

δεν με σκιάζουν αυτοί 

τους ζωντανούς φοβάμαι

Γεωργία Δεμπερδεμιδου         

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Κάτι φταίει 

οι πληγές ανοίγουν

σαν να ήταν χθές

τα ρούχα νοτισμένα

μυρίζουν σαπίλα

έρημες  οι νύχτες

πίνουν σκοτάδια 

μέρες χαοτικές 

και ατελείωτη

η πίκρα στο στόμα

στο λαιμό ένας

καρφωμένος σωλήνας

καταπίνει αμάσητες φλέβες

εμμονικά μια φωνή 

σπάει  τα σπλάχνα 

συχνά οι μορφές

αλλάζουν θέση

κάποτε κρύβονται

στους πίσω κήπους

ή ξεκινούν  ταξίδι

και δεν γυρίζουν ποτέ 

ίσως ακόμη

μπορεί και να σωθούν

        Γεωργία Δεμπερδεμιδου

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

 Επιμελώς ταίριαξα τα ρούχα

στην ντουλάπα

τοποθέτησα στα ράφια

τους καιρούς 

που πέρασα στην θάλασσα 

στρίμωξα τα πένθιμα στο βάθος

να μην τα φτάνω

σκόρπισα  ναφθαλίνες μικρά

λευκά συννεφάκια

ένα  κεντημένο τραπεζομάντηλο 

ξεδίπλωσε άθελα εμπρός μου 

ρόδια αγγελικής ξεχύθηκαν

στα πόδια μου

φύλλα χρυσοκίτρινα

έθαβαν την άμμο

μια ρίζα έσπασε στα χείλη μου

έκλεισα τα μάτια

αγκάλιασα, μύρισα

τα κεντημένα της μαμάς

τις παλιές δαντέλες της γιαγιάς 

μια ψύχρα  φθινοπώρου

τρυπούσε  τους ώμους 

έσυρα την πόρτα δυνατά 

πώς να πακετάρω στιγμές.. 

            

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Αισθάνομαι την Άνοιξη που έφυγε
σαν ένα παράξενο λεκέ στην ψυχή
που κανείς δεν μπορεί να καθαρίσει
ενίοτε θέλω να πιστεύω
πως δεν θα ξανάρθει λερωμένη
άφησε πολλές ανύποπτες στιγμές

Σήμερα που αλλάζει η εποχή
μια ανανεωμένη θέρμη
γεμίζει την καρδιά μου ελπίδες
κάθομαι στην ριγέ πολυθρόνα
στην μεγάλη τζαμαρία  του σπιτιού

Ήλιος ξεπηδάει από τα αμίλητα
σύννεφα του ουρανού
κλείνω τα μάτια στην πορφυρή λάμψη του
ραγδαία πλημμυρίζω πικρές μνήμες
ντραντάζεται ασυναίσθητα το σώμα μου
ανατρίχιασα για όλες τις πρωτόγνωρες
εικόνες που ζήσαμε με πόνο και φόβο
που ρίζωσαν σαν δέντρα εντός μας

Βλέπω το καλοκαίρι κρεμασμένος
στα αλμυρίκια στην ακροθαλασσιά
ανοίγω νωχελικά τα φλέβαρα
ακούω την φωνή μου δυνατά
να ηχεί στ' αυτιά μου

Να μην ζήσουμε άλλους δαίμονες
καλοκαιράκι μου
σε θέλω όπως ήσουν
πάντα δικό μου

Γεωργία Δεμπερδεμιδου


           

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Διαμάντια οι μνήμες
νοσταλγικά κείτονται
θρυμματίζουν  όλη την γη
σε μια  απέραντη ματωμένη πληγή

Τούτες τις ερημικές νύχτες
μουσκεμένα τα όνειρα
νααυγός και εγώ από θάλασσα
σε ουρανό απαρηγόρητος ο πόνος
των  οστών

Δίχως να αγαπούν τα χείλη
ορφανά τα μαύρα μάτια
χέρια δεμένα πολύ πικρά
πως να κρύψω στα νεκρά
δάχτυλα την αγκαλιά

Πως έγινε και χτίσαμε
τόσες φυλακές
μαζί σου βουβές
και οι Κυριακές

Σε ένα πεζούλι
αφήσαμε άδοξα στιγμές
Σε αυτή  την ζωή
πως να μπορεί
να αποχωριστεί
το σώμα από την ψυχή

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

           

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Ξύπνησα αργά
τα  βλέφαρα δύσκολα
σφραγίζουν τις νύχτες
είναι σαν να αφαιρώ ώρες
από την ζωή μου
οι άνθρωποι είναι
ένα με τα σπασμένα σπίτια
πως έγιναν όλα τόσο ξαφνικά...
κλειστήκαμε  στα δωμάτια
κοιτάζουμε πίσω στο παρελθόν
ο κόσμος  δεν είχε τόσα κομμάτια
ήταν Άνοιξη...
την χάνουμε τώρα τόσο άδοξα
οι φωνές ένα κουβάρι στιγμών
σπάνια κοιμόμαστε μαζί
οι αγκαλιές ξαπλώνουν
σε φρέσκο πλυμένα σεντόνια
χέρια παραδομένα  στο χρόνο
η  πανδημία
σαρώνει τον πλανήτη
ποτέ δεν πιστέψαμε
στα σημάδια των καιρών
καιροφυλακτούν
στις παλάμες
σε εκκρεμότητα

Γεωργία Δεμπερδεμιδου