Βόλτα στο φως του φεγγαριού (της Κωνσταντίνας Κρατημένου)

ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 25Χ55 με ακριλικά χρώματα και χρώματα λαδιού 

από την  Κωνσταντίνα Κρατημένου

Φθινοπωρινή βροχή (της Κωνσταντίνας Κρατημένου)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ
Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 70Χ40 με ακριλικά χρώματα και χρώματα λαδιού 

από την Κωνσταντίνα Κρατημένου

Πρωινός καφές (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Πρωινός καφές

Σε μεγάλη κούπα, να κρατήσει ώρα.

Θέλω να σου πω τι έγινε χθες.

Άργησες κι αποκοιμήθηκα.

Πιες τον καφέ σου θα κρυώσει.

15 χρόνια δεν τον έχεις αγγίξει.

Ανησυχώ, ούτε τρως, ούτε πίνεις.

Και το παράπονό μου

δεν μοιράζεσαι μαζί μου

το πρώτο τσιγάρο. Όπως παλιά.

Γιατί σκύβεις το κεφάλι?

Κάτι μου κρύβεις.

Οχι, δεν σ αφήνω να φύγεις ξανά.

Η θάλασσα έχει αλλάξει, αγρίεψε.

Λένε ότι έχασα τα λογικά μου.

Τα πέταξα με το μαντήλι που κουνούσα.

Πιες μια γουλιά αγαπημένε.

Κι εγώ θα κατέβω στο λιμάνι

να πάρω πίσω την απόφασή σου.

Μετά θα βάψω μαύρα τα μαλλιά μου

μήπως είν η αιτία που δε μου μιλάς

Θα σηκώσω και τα μάτια στον ουρανό

να χρωματίσουν απ το μπλε

μήπως είν η αιτία που δε με κοιτάς.

Είδα κι εγώ πως έχουν ξεθωριάσει.

Μα δεν ήπιες στάλα καφέ.

Να σου ψήσω άλλον μερακλίδικο?

Θέλω να σου πω τι έγινε χθες.

Κάποιος σε είδε σ άλλη γη

και ρώταγες για μένα.

Μα είναι οι δρόμοι κλειστοί, είπες.

Αφού το θες, κρατάω μυστικό το γυρισμό σου.

Πάλι πάγωσε ο καφές σου.

Και δεν υπάρχουν στάχτες στο τασάκι.

Σήκωσε το κεφάλι να χαρείς.

Και σου υπόσχομαι πως

αύριο, πάλι ζεστός θα είναι

ο πρωινός καφές σου.

Ζωή Χαλκιοπούλου

Ίχνη πάνω στην άμμο (του Νίκου Σουβατζή)

Ίχνη πάνω στην άμμο
στις ακτές της Μεσογείου
Η ιστορία του κόσμου
είναι ίχνη πάνω στην άμμο
που τα σβήνουν τα κύματα

Αν βρείτε κάποτε πάνω στην άμμο
μικροσκοπικά ίχνη που ίσα που φαίνονται
μην προσπεράσετε βιαστικά
σαν να είναι κάτι που δεν σας αφορά
Εκεί κοντά μπορεί να βρείτε
κάποιο μεταναστευτικό πουλί
που έσπασε το φτερό του,
έχασε το σμήνος του κι απόμεινε μονάχο

Μην πείτε πως σας είναι άγνωστο,
κάτι πρωτόγνωρο που δεν έχετε ξαναδεί
Μην ψάξετε τη συνομοταξία και την τάξη του
μέσα σε βιβλία σκονισμένα
Μόνο θυμηθείτε τις ιστορίες που έλεγαν οι παλιοί
πως κάποια μέρα έφτασαν σε μια ακτή κυνηγημένοι
και πάνω στα συντρίμμια ξαναχτίσαν τη ζωή τους

Νίκος Σουβατζής

Βροχή (του Νίκου Βαρδάκα)

Πάνω απ΄τα κεφάλια μας τα σύννεφα, στραγγίζουνε
της νιότης μας την θλίψη .Στο χώμα αργόσυρτα πλαντάζουνε
οι σταγόνες κάθε επιθυμία μας που παρέμεινε απλά απορία.
Με την χούφτα μας κρατάμε την λάσπη, ωσάν λάφυρο της σκέψης
μας που δεν έχει στόχο.
Είναι δύσκολο να πλάθουμε πηλό για να μετατραπεί σε αγγείο, όταν
στην ζωή μας δεν έχουμε ξεκάθαρο τοπίο. Μαθές η λογική είναι όπλο
των δυνατών αν και περήφανα διαλαλώ προς όλους, πώς η σφαίρα θέλει
καλό σημάδι για να πετύχει.
Σιγά σιγά όμως η βροχή στερεύει ,και ψηλά στον ουρανό το ουράνιο τόξο
με γυρεύει.Τα χρώματα του είναι μετρημένα σαν τις επιλογές που έχω
για να βαδίσω τον δρόμο της ζωής που μου απομένει.

Νίκος Βαρδάκας

Απο την συλλογή "Αταίριαστα"

Ανάμεσα σε δύο χτύπους (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Ανάμεσα σε δύο χτύπους της καρδιάς,
κλεισμένος είσαι εσύ .
Αν , με συλλαβίσεις σωστά,
θα 'ρθώ
μ' ένα ψίθυρο του ανέμου , θα σ' αγγίξω 
ξανά και ξανά και ξανά .
Μη μου αρνηθείς
τούτο το όνειρο .
Η μέρα ξημερώνει φοβισμένη.
Άσε με τουλάχιστον ,
ν' ακουμπήσω το δάκρυ σου .
Το χαμόγελό μου
αγνοείται καιρό τώρα.
Κι η ψυχή μου ψάχνει διαρκώς εσένα .
Ανάμεσα σε δύο χτύπους
κι ένα όνειρο.
Έτσι, στα χαμένα ...

Αγγέλα Καραγκούνη 

Η διαδρομή (του Απόστολου Φεκάτη)

Αυτό ήταν
θα ρίξω το κύμα στον βυθό
να φύγει η καλοσύνη χωρίς διαβατήριο,
από την χώρα του λογισμού
στην πρώτη στάση του θυμού

Αυτό ήταν
μια παρενόχληση στην φύση μου
άλλαξε την ροή της Άνοιξης
αυτό το απόγευμα και μόνο
στην τρίτη στάση της ματαίωσης

Πως ν αγαπήσω, λοιπόν
το διάβα στο μονοπάτι σου;
Αλεξικέραυνο να γίνω
στην αχλυ της αγκαλιάς σου ;

Αυτό ήταν
θα ρίξω τούς στίχους
στο κενό της ύπαρξης
στο τέρμα της διαδρομής
της απόγνωσης.

Την απόφαση μου χωρίς δισταγμό
στα γιορτινά θα ντύσω.

Αυτό ήταν
θα τολμήσω
μου αρμόζει μια καλύτερη μέρα
στο ταξίδι του ουράνιου τόξου,
στην αφετηρία της αυτογνωσίας.

Να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι
θα ήταν πιο πιστευτό
η
θα πλήγωνα μιαν άλλη ψυχή;

Απόστολος Φεκάτης

ΚΗΔΕΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ (της Πόλας Βακιρλή)

Σαν πεθάνω
δεν θα βλέπω
εικονίτσες και καρδούλες
θα μου λείψουν κι οι φατσούλες
που κοιτάζουν όλο νάζι
θα μου λείψει
και το αγιάζι
που χτυπούσε το κορμί μου
πριν να μπω μέσα στη γη μου

Σαν πεθάνω
με φατσούλες κηδειόσημα
να φτιάξτε
και με πάτημα στα πλήκτρα
κινδυνεύω
να με θάψτε

κι έτσι μόνος μου θα ψάλλω
μέσα στο νωπό το μνήμα
και τα πλήκτρα μου θα ψάχνω
να σας στείλω ένα σήμα!

Πόλα Βακιρλή

Φεύγουν οι λέξεις...(συνεργασία)

Χόρευαν οι λέξεις στη σκέψη.

Θελαν να δραπετεύσουν από το μυαλό μου.

Κατά την έξοδο άλλαζαν μορφή,

κοιτούσαν απορημένες.

-Προς τι όλο τούτο ψέλλισαν,

δεν είμαστε έτοιμες για έξοδο.

Αδέξια περπατούμε και στριγγλίζουμε.

Έτσι ωρέ θα πάμε .

Παραπατώντας και στριγγλίζοντας,

να ανταμώσουμε τους φίλους μας,

να κεράσουμε από τη ψυχή μας.

Στο μοίρασμα είναι η ομορφιά.

Κι' όποιος κοπιάσει, κόπιασε

κι' οι άλλοι τη δουλειά τους....

Μαρία Μηνά

***********************

Λιποτακτούν οι λέξεις και φεύγουν

στο τετράδιο αφήνονται

Γεμάτες έπαρση με κοιτάζουν

δικά τους νοήματα βγάζουν

Άλλα θέλω να πω άλλα αυτές ετοιμάζουν

Και πάντα το τέλος το αλλάζουν

Δεν με αφήνουν τη χαρά να εκφράσω

Σε γλυκές καταστάσεις αν φτάσω

λιποτακτούν οι λέξεις και φεύγουν

Απ' την ψυχή μου ξεφεύγουν

Τις πικρές μόνο γράφω

Τις χαρούμενες τις διαγράφω

Σοφία Τανακίδου