ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑΣ ΜΑΣ (της Κυριακής Δράκου)

 

Το δάκρυ της ανάσας μας, 

ποτίζει τα νεκρά κορμιά.

Ξεχώρισε το φως 

απ’ την ανάμνηση του χρόνου.

Σκηνές του πόνου, του χαμού, 

σε οργισμένη θάλασσα.

Προσφυγικοί συνοικισμοί, 

μα η σκέψη πίσω καρτερεί.

Τίποτα δεν έχει απομείνει, τα σπίτια μας 

και οι καρδιές μας ραγισμένα.

Μοιάζουμε σκιές με όνειρα, 

που τριγυρνούμε σαν τα πουλιά,

ψάχνουμε δροσιά από τη βροχή.

Το δάκρυ της ανάσας μας, 

γέμισε με αναστεναγμό.

Σκηνές του πόνου του χαμού

στα γκρεμισμένα σκαλοπάτια της αυλής μας.

Η ανάμνηση φουντώνει τα δάκρυα, 

γέμισε η αλμύρα το ξερό ψωμί.

Κυριακή Δράκου

Έρωτας (της Κυριακής Δράκου)

Στη μουσική του σώματος χορεύουν οι σκέψεις καρδιάς.

Στάζουν ροδόνερο οι λεμονανθοί του έρωτα σε βρεγμένα κύτταρα.

Το ολόγιομο φεγγάρι δακρύζει σταγόνες φωτός.

Έσχισε το πουκάμισο του ο ορίζοντας και βύθισε το χρώμα του στη θάλασσα.

Η θάλασσα φουρτούνιασε θέλοντας να ρουφήξει όλο τον ήλιο. 

Πέταξε τα σαντάλια της στην ακτή και το σώμα της σ΄ ένα ποίημα.

Μια λέξη ξεχύθηκε από τους στίχους της ματιάς της «αγάπη».

Σπάσαν τα αγάλματα των εσωτερικών αντιστάσεων.

Ξεκλειδώθηκε ο ορίζοντας από τραγούδι της.

Τα κλειδιά του έρωτα μέσα στην άμμο.

Στέγνωσαν τα χείλη της θάλασσας και ο ορίζοντας τη φίλησε.

Έκλεγε το κύμα, το δάμασε ο έρωτας και γαλήνεψε. 

Άνοιξε ο δρόμος την αιωνιότητας στη βροχή του πάθους. 

Ξεκίνησε μια δυνατή βροχή από τα μάτια τους.

Ο έρωτας κυλά σαν δάκρυ χαράς ή πόνου.

Κυριακή Δράκου

ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ; (της Κυριακής Δράκου)

 

Μην είδατε εκείνο το παλληκάρι που χάθηκε;

Απεγνωσμένα το ζητούσε η μάνα κι ο πατέρας.

Βαλσαμώθηκε η ειρήνη στο αλίμονο.

Βαδίζουμε ξυπόλητοι στην αναμονή της επιστροφής.

Μην είδατε το φως της λευτεριάς;

Η υπομονή εξουθένωσε τα σώματα, μα οι ψυχές κυλούν ελπίδα.

Μην είδατε αν το νήμα της ζωής του κόπηκε σε συρματοπλέγματα;

Μήπως πότισε τις παπαρούνες να ανθίσουν;

Ο πόλεμος έσταξε στα χείλη της μητέρας πόνο.

Σε μια γωνιά σιωπηλή με τα μάτια γεμάτα αλμύρα,

κρατά μια μαυρόασπρη φωτογραφία .

Το βλέμμα χαμήλωσε, τα  κατακόκκινα  της μάτια κοιτάζουν το βορρά.

Οι παπαρούνες δακρύζουν και το αγέρι ψέλνει τον εθνικό μας ύμνο.

Πέρασαν τόσα χρόνια…

Η μάνα με το μπαστούνι της πηγαίνει κάθε μέρα στα σύνορα.

Ψάχνει το χαμόγελο της, μα κανένα μαντάτο δεν την ησυχάζει...

Φεύγει κάθε μέρα  η ανάσα της, λιγόστεψε το φως στην πίκρα, στο κλάμα.

Το αναφίλημα του χρόνου ησύχασε, μα η θλίψη της  στάζει αναμονή.

Εκεί στα συρματοπλέγματα ταΐζει τα πουλιά, περιμένει μήνυμα αγκαλιάς.

Κι όλοι όσοι την βλέπουν, την φωνάζουνε σκιά της μοίρας του πολέμου.

Ήταν άνοιξη οι παπαρούνες άνθισαν,

εκείνη ακουμπούσε το αίμα του παιδιού της στα πέταλα τους.

Ξεκίνησε να φωνάζει μην είδατε το γιό μου;

Έγειρε κατά γης άφησε  την πνοή της στην ρίζα της γης.

Την επόμενη μέρα  τα δάκρυα της έσμιξαν με την πρωινή νοτιά.

Οι παπαρούνες έσταξαν σπόρους λευτεριάς.

Και οι περαστικοί περπατούσαν και ψιθύριζαν…

Μην είδατε τη λευτεριά;

Ελεύθερη η καρδιά ας μείνει, να ποτίζει με ειρήνη τη γη.

Κυριακή Δράκου

Η βροχή των ρηγμάτων μας (της Κυριακής Δράκου)

 

Μαρμαρωμένο το βλέμμα σε απλανές σκέψεις.

Συλλογισμένο το δειλινό μέσα στα δάκρυα του ήλιου.

Στα πληκτρολόγια της μοναξιάς ο παραλογισμός.

Ντυθήκαμε με το εγώ και σκουντουφλούμε στα συναισθήματα.

Σώπασε η πολιτεία μέσα στα τείχη της άρνησης.

Ποια δεξιότητα κρατά τους θεμέλιούς της αρμονίας;

Ακούγονται φλογέρες ερωτικές…

Σαν βγεις από τον εαυτό σου και χωθείς σε μια άλλη ψυχή,

το αλαργινό όνειρο ντύσε με χαρακτήρα.

Τα δάκρυα   σαν κρύσταλλα κυοφορούν τη θάλασσα.

Σου μεταγγίζει το αίμα η άρνηση.

Γεννιέται ένα αδέξιο τραγούδι σε φάλτσο αντίσταση της αγάπης.

Το τραγουδά η αυτογνωσία στα απομεινάρια της ωριμότητας.

Ποιος ο κριτής και ποιος ο εμψυχωτής;

Το πλοίο της ανάσας μας γεμάτο εμπειρίες.

Δεν είναι τα λόγια είναι ο τρόπος.

Δεν είναι η αγάπη πειρατής.

Στο βυθό της θάλασσας η αγνότητα κρύφτηκε σ΄ ένα κοχύλι.

Όσο για την ευγένεια, γέμισε υποκρισία.

Το χαμόγελο στάζει από την βροχή των ρηγμάτων μας, 

σαν σπασμένη στέγη.

Φυσά το αγέρι, μας ανεμίζει τα μαλλιά ο προβληματισμός.

Κυριακή Δράκου

Χώθηκα στο «σ΄ αγαπώ» (της Κυριακής Δράκου)

Όταν η νύχτα ξυπνά, τα μάτια μου κοιτάζουν τα μάτια σου.
Με έλουσαν οι σκέψεις σου και χώθηκα στο «σ΄ αγαπώ».
Όλες οι  σιωπές στης θάλασσας το κύμα, τραγουδούν.
Στην αγκαλιά σου χώθηκα να ξημερώσει η θέληση.
Σκίζει τ΄ όνειρο ο έρωτας σε δρόμους κλειστούς.
Η ανάσα του φεγγαριού μου λούζει τα μαλλιά.
Βαδίζω αντάμα με την ανθρωπιά.
Χτενίζω την νύχτα, να βρω το φως στο βλέμμα σου.
Κράτησε με σφιχτά, σ΄ αυτό το βαλς το τελευταίο.
Συγχυσμένη η λογική αγγίζει τα άστρα της καρδιάς.
Σώπασε η νύχτα και εγώ χάραξα στο σώμα μου την πανσέληνο.
Το σώμα μου ξεκίνησε να τραγουδά με το κύμα.
Τα δεσμά της νύχτας λύνει η αγάπη.
Αγάπησε με, πριν ξημερώσει
και με βρει η αυγή σαν ένα βότσαλο καυτό, κάτω από τον ήλιο.
Επέτρεψε στην αγάπη να σου δώσει βαθιές ανάσες,
στου ορίζοντα το ηλιογέννημα  ή το ηλιοβασιλέμα των στιγμών σου.
Όλη η ζωή σ΄ ένα σ΄ αγαπώ.

Κυριακή Δράκου

Μάνα (της Κυριακής Δράκου)

Τα ροδοκόκκινα μου μάγουλα γεμάτα με φιλιά.
Στην κεντημένη μου ποδιά πολλά σημάδια.
Μου συνεπαίρνει τη ματιά η συννεφιά.
Σιμά το χρώμα της καρδιάς μες το αγέρι.
Μάνα είμαι…
Μια μάνα στο ξωπόρτι καρτερά.
Η αγκαλιά της είναι κήπος, δεν στερεύει.
Μια Χειμωνιά είναι, γύρω παγωνιά.
Με την αγάπη της ξεδίψασε η ζωή.
Η προσφορά της βλέφαρο της άνοιξης.
Κτυπώ την πόρτα της στο φλοίσβο της καρδιάς.
Μια πόρτα ανοιχτή είναι πάντοτε η ψυχή της.

Κυριακή Δράκου

Μέσα στη στιγμή (της Κυριακής Δράκου)

Στον εξώστη της καρδιάς μας τα καράβια δίχως πανιά.
Βουίζει η προσπάθεια να φτάσουμε στη στάση,
την στιγμή που θα περάσει το τρένο της ευκαιρίας, της ανάγκης, της άνοιξης…
Πήρε το δοξάρι η στιγμή και ξεκίνησε να παίζει βιολί μπροστά μας,
μήπως την δούμε, μήπως την ζήσουμε χωρίς να ταξιδεύουμε στο παρελθόν ή στο μέλλον.
Με φωταγωγό την ενσυναίσθηση κοιτώ στα μάτια τον άνεμο.
Μια γαλάζια κηλίδα στην καρδιά του φεγγαριού έβαλε φτερά στον χρόνο,
μα του ζήτησε να σταματήσει για λίγο στα πέλαγα των ματιών του έρωτα.
Ο έρωτας χάθηκε μέσα στη στιγμή
και βρέθηκε μέσα στο πυρακτωμένο φεγγάρι να τραγουδά.
Το τραγούδι του στολίζει τις σκοτεινές διαδρομές με φως,
όταν η στιγμή του είναι ζωντανή και αληθινή.

Κυριακή Δράκου

Καράβια τα όνειρα (της Κυριακής Δράκου)

Πηγαινοέρχεται η ζωή, τα όνειρα μας, η αυγή.
Μέσα στην γνώση αρμενίζει η ψυχή,
ψάχνει το φως,
μες την καρδιά να λυτρωθεί.

Καράβια τα όνειρα μας
και εμείς οι καπετάνιοι, οι ναυαγοί.
Δούλοι και αφέντες, του μικρού μας ταξιδιού,
για μια ελπίδα, μια ακτή ενός σκοπού.



Κυριακή Δράκου


Φωτογραφία: Γιώργος Παχύς

Η εσωτερική ειρήνη (της Κυριακής Δράκου)

Η εσωτερική ειρήνη, δείχνει τον δρόμο της σωτηρίας της γης.

Σώμα γεμάτο ψυχή, χόρεψε…
Η ειρήνη έγινε βρύση κλειστή στις καρδιές μας,
 περιμένει το φως της ζεστασιάς μας να κυλήσει.
Το κλειδί για να ανοίξει να μας δροσίσει, είναι οι αξίες σε εφαρμογή.
Σώματα γεμάτα πληγές, χορέψετε…
Ξυπόλητη η ειρήνη βαδίζει εντός μας, αν της αφήσουμε μια γωνιά να φυτρώσει.

Γίνομαι άνεμος με τους στίχους του χορού μου.
Ρίχνω τα νοήματα από τα ποιήματα μου, στις σκέψεις των ανθρώπων.
Το ξωπόρτι των αντιλήψεων τους οι καρδιές, επάλειψαν με φόβο.
Γίνομαι η ακρόαση του βουητού τους να ανοίξει.

Η γη ζητά οξυγόνο…
Τα συναισθήματα κατρακυλούν από γκρεμούς…
Τα παιδιά είναι φοβισμένα…
Τα δέντρα ζητούν ελεημοσύνη…
Τα όνειρα μπήκαν σε κλουβιά…

Χορεύω…έλα μαζί μου να ακούσουμε την ειρήνη από τον παλμό των χεριών μας.
Να ανοίξουμε το δρόμο για την εσωτερική ειρήνη.
Να ποτίσουμε τα δέντρα με τον σεβασμό…
Να διώξουμε το σκοτάδι με την παρουσία του φωτός μας.

Γίνε ο ήλιος να ανθίσει η γη…
Κράτησέ με σφικτά, να χορέψουμε στους αγρούς με τα πουλιά…
Με ελεύθερη σκέψη να διδάξουμε με το παράδειγμα μας, την αγάπη.
Τα παιδιά των παιδιών μας να ζήσουν στη γη,
χωρίς μάσκες οξυγόνου και αναπνευστήρες χαράς.

Κυριακή Δράκου

Στον 8ον όροφο μοναξιάς (της Κυριακής Δράκου)

Χλωμά και κουρασμένα τα πρόσωπα.
Γεμάτη η καρδιά λανθασμένες πεποιθήσεις.
Τα καράβια δεν ξεκίνησαν ακόμη το ταξίδι της ειρήνης.
Αγάπη σ΄ αγαπώ, σ΄ ένα κόσμο που κλαίει,
που μοιάζει πυροτέχνημα στιγμής.
Μιλημένες δόξες, μετάλλια, νίκες και αμφισβητήσεις…

Δακρύζει το δίκαιο σε μια γλάστρα, φυτεμένο στον 8ον  όροφο μοναξιάς.
Η αλήθεια ανθίζει στο μπαλκόνι, λευκούς ανθούς.
Ψάχνει να δει το φεγγάρι μέσα  από τα χαλάσματα.
Ζητά ένα  χάδι από τα αγάλματα…

Ποιος θα εξαργυρώσει τη ζωή μας με μια άλλη ζωή;
Στις γέφυρες του άχρονου χρόνου, φωνάζω σιωπηλά με την ποίηση,
με ακούνε τα  πεύκα, τα έλατα, οι ελιές…
Στους κλώνους των ψυχών, πετώ σαν σπουργίτης σαστισμένος,
ψάχνοντας λίγα ψίχουλα ειρήνης.

Ατέλειωτα ύστερα-αύριο-ποτέ, τάζουμε στη γη που μας γέννησε…
Κυλώ σαν ποτάμι με τους στίχους μου μπροστά σου…
Εσύ θα αποφασίσεις αν θα αλλάξεις πεποιθήσεις, για να αλλάξεις τη ζωή σου, τον κόσμο, τη γη.
Το πέρασμα του πριν με το τώρα και το αύριο είναι μια καταιγίδα ή ένα ηλιογέννημα.
Τινάζει τα  λευκά λουλούδια, στο μπαλκόνι η μοναξιά μας…

Ποια θάλασσα, ποια ακτή, ποιο όνειρο, ποια φωνή,
θα ακουστεί στα πρόσωπα μας;
Μικρή ζωή σου χαρίζω λευκούς ανθούς,
 με τα νοήματα στα ποιήματα μου για την ειρήνη.
Στάζουν σαν ροδόνερο, μέσα στην διαδρομή της κάθε μας επιλογής…

Ο άνεμος τυλίγει τα νοήματα…,τα απλώνει στον κόσμο σαν προβληματισμούς.
Μέσα από τους τοίχους ας γεννηθούμε σήμερα, πριν να είναι αργά.
Πώς μπορούμε να έχουμε ειρήνη όταν δεν μπορούμε να δούμε ήλιο;
Τα δέντρα λύγησαν ο ήλιος δεν φαίνεται…
Ας κάνουμε κάτι…


Κυριακή Δράκου