Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Απο ταίς τόσες συμφορές είναι...
πού μέσα μας διαλύθηκαν οι ανάσες 
κι νύχτες σπάσανε καθρέφτες στην σειρά
Κοπήκανε τα άκρα,  
και ξεγελάστηκαν τα νώτα του ζευγά
Οι μπόρες έρρεαν νερό
μα εμείς δίχως γουλιά πνιγόμασταν.
Και σκάβαμε 
τούς ίδιους λάκκους συνεχώς•
χαντακωθήκαμε 
σε ότι οι χούφτες μας ανοίγανε...
Πέφταμε ακόμη πιο βαθιά 
μα ονειρευόμασταν...
μία βραδιά,
με τα φεγγάρια μας σβηστά,
ρομάντζο έστω,
με κουβέρτα στριμωχτά...
Κι έτσι όπως ήμαστε αγκαλιά στα χαρακώματα,...
απ' άκρη σ' άκρη, τήν σάρκα μας να βγάζαμε.
Σφαχτάρια να μας λέν, που αγαπηθήκανε.

Ιωάννα Καραμπελα