Παράκληση στη νύχτα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

                                   
Ταξίδεψε με
νύχτα ονειρομάνα
στις αστροκορφές...

Ιδέες βασίλισσες,
να δώ! κι ηρώων μορφές.

                                 
Δώσε μου νύχτα
τ' αστέρι το γαλάζιο
ώ! της λευτεριάς...

Στη Γή να το προσφέρω
και ας πεθάνω με μιάς.

                                 
Φλόγα που καίει
της λευτεριάς ο πόθος
νιώσε με νύχτα...

Κραυγαλέες οι σιωπές
στη σιγαλιά Σου νύχτα.

                                   
Σάν τ' αγιοκέρι
που καίγεται και λιώνει,
μοιάζ' η ψυχή μου...

Ελεύθερος να ζήσω
ο πόθος και ευχή μου.

                                   
Έλα και φέρε
τη ξαστεριά Σου νύχτα
στο κόσμο κάτω...

Με λάσπη γεμίσαμε
και φίδια εδώ κάτω.

Λευτέρης Ελευθερίου

Ποίηση Χάϊκου-Τάνκα

Μοναξιά (της Νέλλης Κουμεντακη)

Κι έδωσα στο όνειρο
τη νύχτα στη μορφή σου,
σε μια σκιά κατέληγε ήταν
ψευδαίσθησή μου!

Ήταν το βλέμμα σου
απλανές, μάλλον συλλογιζόσουν
κάποιους προορισμούς σκεφτόσουν,
στ'απέραντο χανόσουν!

Κι έμοιαζες
μες στις σκέψεις σου
σαν γκρίζος ουρανός, συννέφιαζε
το βλέμμα σου σε πλάνεψε ο καιρός!

Σε κοίταζα
αμίλητη να δω λίγο απο σένα,
δυο λόγια βρήκες να μου πείς,
κι αυτά αφηρημένα!

Και πάλι ξαναχάθηκες
στη μοναξιά της νύχτας,
μια βόλτα στην ανάμνηση
ήταν για καληνύχτα!

Ήταν μοναξιάς στιγμές,
σ' ήθελα στ' όνειρό μου
έμοιαζες μέσα στη σιωπή,
άστρο μοναδικό μου!


Νέλλη Κουμεντακη