Μετά από χιλιάδες φεγγάρια - Νίκος Σουβατζής (Δελτίο τύπου)

Μια δημοφιλής σκηνοθέτις που δολοφονείται στο διαμέρισμά της ένα βράδυ Σαββάτου. Ένας ύποπτος. Τέσσερα πρόσωπα απ’ το παρελθόν που του δίνουν άλλοθι. Ένας σκοτεινός και μοναχικός αστυνόμος που βασανίζεται από εφιάλτες. Ένας νεαρός υπαστυνόμος που αγαπάει την ποίηση και μισεί τη δουλειά του. Μια συνάδελφός του που συγκρούεται με τον πατέρα της για τις επιλογές της. Φοιτητικά στέκια. Κακόφημα μπαρ. Ύποπτες συναλλαγές. Σκοτεινές διαδρομές. Ρατσιστικές επιθέσεις. Μίσος. Παλιές, ξεχασμένες ιστορίες. Νοσταλγία. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου θα οδηγήσει σε μια τραγωδία. Μια διαδρομή απ’ το σκοτάδι στο φως που φέρνει την καταστροφή, αλλά και τη λύτρωση. Και στο τέλος έρχεται η άνοιξη να μας θυμίσει ότι ζούμε μόνο μια φορά. Η αστυνομική νουβέλα του Νίκου Σουβατζή «Μετά από χιλιάδες φεγγάρια» κυκλοφορεί από την Anima εκδοτική. ISBN: 978-618-5184-45-2.

Μην ακουμπάς τη μέρα μου (Φιλαρέτη Βυζαντίου)

Μην ακουμπάς τη μέρα μου Πέτρες ,ασβέστης και πηλός τα ιερά μου φυλαχτά Μια κόκκινη σκεπή πλεγμένη στους κισσούς Ένας φράχτης ξέθωρος πνιγμένος στο αγιόκλημα Μια κληματαριά με δυο καρέκλες ψάθινες λιγάκι χαλασμένες Ετούτα με ορίζουν Μην ακουμπάς τον ίσκιο μου Είναι αγνός και μόνον μοσχοβολάει Και μην κοιτάς τα μάτια μου Είναι λεπίδια κοφτερά που σπέρνουνε ολέθρους Εσύ με το δαδί κι εγώ με τον πυρσό και το καλεμι Εσύ με το ντέφι κι εγώ με το ζουρνά και το βιολί Αλλόκοτα ας χορέψουμε στα δάχτυλα των ανέμων Μέρα που κίνησες με τα χαμόγελά σου καταπάνω μου Ήλιε που ήρθες με το επινίκιο μαχαίρι σύρριζα στο λαιμό μου Αγγίξτε την ψυχή μου μόνον με τρυφεράδα Γιατί είναι τόσο μαλακή και αναπνέει τώρα πια με γιασεμάκια κάτασπρα Μην ακουμπάς ούτε τις νύχτες μου Πριν τη ζωή μου αναγυρίσω μανίκι πολυφορεμένου φουστανιού άσε με να λουστώ ολοκορμίς σ' όλους τους ποταμούς του πάθους κι έτσι ντυμένη με φιλιά και χάδια φυλαγμένα στο στήθος ενός άγιου έρωτα λαμπρά να ξεψυχήσω.


Φιλαρέτη Βυζαντίου

Μια λάθος κίνηση (του Απόστολου Φεκατη)

Κλαυσίγελος θροΐζεται στο δώμα σου
ναναι τάχα από το γράμμα που διαβάζεις
η 
από την κοψιά στα χείλη που σε πονά..
Χλωμό το μεσημέρι στην πένα σου 
ικετεύει τα χρυσόφυλλα μη φύγουν..
μιαν απάντηση λαχταρούν..
Η αγάπη είναι τρελή
δεν την αγγίζει το χείλος του γκρεμού
παρά μόνο τ αστέρια που σου αξίζουν

Κι αυτή η ευγένεια του πόνου με καθηλώνει
στο βιος μου
στο διάτρητο μηδέν του

Περαστικός είμαι στις άγνωστες νύχτες σου
απλά έμεινα ..να ξαποστάσω..
σε μια γωνιά ...στου καντηλιού το φως..
με οίνο ποτισμένο..

Τις μέρες μου τις άφησα
στο ημερολόγιο του τοίχου
να μ αγαπάς...
να το γράφεις....
να μ αγαπάς..

Μια λάθος κίνηση διέγραψε φαινομενικά
τον έρωτά σου
Σε μια απέραντη θάλασσα γραμμάτων.
Να τα προσέχεις τα γράμματα
μη μου τσακίζεις τις λέξεις
δεν θέλω ανήμπορες φράσεις
Οι στίχοι αριστοκρατικά πρέπει να στέκονται
η ένδεια είναι για τις σκέψεις..
Να μ αγαπάς .....
να μ αγαπάς.....
να μου το γραφείς....
με μια ανεπαίσθητη υγρασία στα χείλη
για του έρωτα το ποθούμενο...

Απόστολος Φεκατης 

Σπουργιτάκι είμαι (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Είμαι ένα σπουργιτάκι
μέσα στο χιονιά,
που ψάχνει όλο αγάπη
και λίγη ζεστασιά.

Ρίξε μου μια ματιά
για να ζεσταθώ.
Δώσε μου μια αγκαλιά
για να χωθώ.
Σπουργιτάκι είμαι
φτωχό και μικρό.

Άναψε μια σπίθα.......
θα την κάνω πυρκαγιά.
Δες με μέ συμπόνια......
θα σου δώσω μια καρδιά.

Αθανασία Δαμπολιά