5…10…15…20…25…30…35…40…45…50…55…60…65…70…75…80…85…90…95…100.
Φτου και βγαίνω… Ένας τέτοιος,
φτουυυ!… και άλλος ένας, φτούυυ!… και άλλοι δύο, φτου, φτου.
Εκεί που παλιά, στα παιδικά μας
χρόνια, ξέραμε όλο τον κόσμο, όχι με το όνομα του απλά, αλλά με το παρατσούκλι
του, τώρα είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ξένοι μέσα στην πόλη μας, μέσα στην
γειτονιά μας, μέσα στην πολυκατοικία μας. Και το κρυφτό που παίζαμε μικροί τώρα
έχει αλλάξει. Τώρα παίζουμε κρυφτό στην ίδια μας την ζωή.
Κρυβόμαστε από τον σπιτονοικοκύρη μας γιατί δεν έχουμε να
πληρώσουμε το ενοίκιο. Κρυβόμαστε από τον διαχειριστή για να γλυτώσουμε τα
κοινόχρηστα. Δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα μην τυχόν και μας πάρουν από τις
τράπεζες για τα χρέη μας. Και ενώ παλιά μας φώναζαν με το όνομα μας, Γιώργο,
Γιάννη, Χρήστο, τώρα μας φωνάζουν «ει εσύ» και καμιά φορά και «ψιτ εσύ». Ούτε
ένας φίλος, ούτε καν ένας γνωστός στον ορίζοντα.
Μόνοι.
Φτωχοί.
Μόνοι και φτωχοί.
Εκεί που παλιά ταΐζαμε με τα
αποφάγια μας τα σκυλιά και τις γάτες της γειτονιά, σε λίγο καιρό θα μας ταΐζουν
αυτά. Όχι ότι θα μας ρίχνουν τα αποφάγια τους. Απλά θα μιμηθούμε τους παππούδες
μας στην κατοχή. Δεν θα αφήσουμε τετράποδο να κυκλοφορεί ελεύθερο.
Χμμμ…
Φυσικά και αστειεύομαι.
Όταν λέω ότι δηλώνω φιλόζωος το
εννοώ. Απλά τα γράφω αυτά για να διασκεδάσω με την μοναξιά μου. Την αποξένωση
που σας έλεγα?
Τέλος πάντων. Θα επανέλθω άλλη φορά στο θέμα. Άλλωστε για να
φτιάξω ένα καφέ ήθελα και γύριζα με το φλιτζάνι στη γειτονιά 2 ώρες να βρω λίγη
ζάχαρη και τελικά τζίφος. Τι στο καλό παλιά αυτό έπιανε! Τώρα μάλλον μόνο στα
ελληνικά σίριαλ γίνεται και αυτό γιατί βοηθάει στην πλοκή του σεναρίου.
Τι να κάνω?
