Σε χαιρέτησα, έκλαψα, πόνεσα,
έκλεισα τα παράθυρα
και ζούσα στο ζωντανό τάφο μου,
έκοβα τα χέρια μου να δω εάν τρέχει αίμα.
Να μην ξαναέρθεις ποτέ.
Σηκώθηκα από το χώμα και έφτασα πάλι στο πλατύσκαλο, γυρίζω πίσω με περηφάνια για τις αντοχές μου και χαμογελάω στη νέα μέρα.
Άνοιξα πάλι τα παράθυρα, ο ήλιος πια δεν τρυπάει τα μάτια μου, το στρώμα μου δεν έχει καρφιά και η πόρτα μου έχει καινούργια κλειδιά.
Να μείνεις εκεί που επέλεξες και να υποστηρίξεις την απόφαση σου σαν άντρας. Όποια και να είναι η πορεία της ζωής σου να μη βρεθείς ποτέ πάλι στο δρόμο μου.
Γιατί σε σκότωσα για να μην πεθάνω εγώ. Προτίμησα να σε θρηνήσω, παρά να βουλιάξω εγώ.
Εγωισμός θα πεις σίγουρα, ακόμα και τώρα, την ύστατη στιγμή θα ήθελες να υπερτερείς. Όχι εγωισμός, αίσθημα επιβίωσης.
Δεν μπορείς να χειρίζεσαι άλλο ζωές, συναισθήματα, καρδιές.
Μπορείς μονάχα να χαραμίζεσαι σε έρωτες μιας βραδιάς, μιας εβδομάδας όπως θες πες το, μα δεν μπορείς να ξανακούσεις από τα χείλη μου το όνομά σου.
Δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω πάλι από τον έρωτά σου, δε σημαίνεις πια για μένα τίποτα.
Είσαι ένα τσαλακωμένο χαρτί στην τσάντα μου, ένας βράχος πεσμένος στη θάλασσα, ένας βασιλιάς που έγινε ζητιάνος.
Είσαι το τίποτα και εκεί θα μείνεις, μια σκιά στο παράθυρο μου, ένας σπασμένος καθρέφτης στην αποθήκη.
Μην τολμήσεις και έρθεις μπροστά μου,
δεν είσαι άξιος να αντικρίσεις τα μάτια μου.
Σε μισώ, όπως μισεί ο αλλεργικός τη σκόνη. Σε οικτίρω όπως ένας αθώος το δολοφόνο του.
Μην αναφέρεσαι σε μένα, δεν μπορούν τα χείλη σου να φτάσουν την καρδιά σου,
οπότε μη με βάζεις στο νεκρό στόμα σου.
Και ένα τελευταίο.
Σε καταριέμαι να μην ξεχάσεις ποτέ.
Να ζεις αιώνια και να θυμάσαι πόσο σε λάτρεψα, να βυθίζεσαι στις τύψεις και να μην μπορείς ποτέ να σε συγχωρέσεις, αλλά να μη βρίσκεις και μια γωνία να κλάψεις σαν άνθρωπος!
Μπέττυ Κουτσιου
