Όταν έκλαψε ο Άγγελος (της Κατερίνας Γαγανελη)

Βρέχει..
Ο αέρας λυσσομανάει και το νερό καταφέρνει να τρυπώσει μεσα απο το καμπαρτινένιο μπουφάν του..
Τρέχει στο γωνιακό καφενεδάκι να προστατευτεί και να γλυκάνει λίγο την πίκρα απο τα τσιγάρα που εχει εγκατασταθεί μόνιμα στα χείλη του..
Γεμάτα τα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια μέσα και έξω από το καφενείο, γεμάτα από βιαστικούς πελάτες που έρχονται έτσι στα γρήγορα έναν καφέ να πιουν, να στυλωθεί η ψυχή τους, και μετά να ξαναπάνε απέναντι.
Αυτό το απέναντι που η πόρτα του ειναι πιο βαριά κι απο άγκυρα θωρηκτού.
Σε αυτό το απέναντι που καθήλωσε ξαφνικά και άδικα έναν αγαπημένο.
Πάνε απέναντι να σταθούν στο δικό τους άνθρωπο, δίπλα του...
Μα ποιον κοροιδεύω...
Πάνε σε αυτό το απέναντι να κλειστούν στο ίδιο δωμάτιο και να γίνουν ένα με τον πόνο και την ανημπόρια....
Σε αυτά τα δωμάτια που κάτοικος ειναι η θλίψη και η απελπισία...κατάληψη έχουν κάνει σε όλα τα πατώματα.
Απέναντι ειναι το μεγάλο νοσοκομείο και έχει ποτίσει θαρρείς τους τοίχους του και του διαδρόμους με ανασφάλεια και αγωνία.
Παραγγέλνει...
-Ένα καφεδάκι μέτριο θα ήθελα...
Κι έρχεται ο καφές, μια-μια η ρουφηξιά αλλά η σκέψη είναι εκεί, που μπορει να πετάξει άλλωστε... και τα πόδια χορεύουν σαν να βιάζονται να πάνε πάλι κοντά σε αγαπημένο άρρωστο.
Να κάνει κι ένα τσιγάρο... Κοιτάζει γύρω του να βρει άδειο τραπεζάκι, δεν υπάρχει τίποτα...
-Κάτσε εδώ, καλά είναι, του λεει το γεροντάκι που κάθεται σε ένα απο αυτα. 
- Τι θες να σε κεράσω να πάω να φέρω, με τσιγάρο και καφέ δε βγαίνει.
-Μπα, τίποτα καλα είμαι...
Σε λίγο γύρισε με ένα δισκάκι, δυο νεράκια και δυο πάστες.
Θα τη φας εστω και με το ζόρι, φρέσκια δεν τη λες αλλα τη δουλειά της θα την κάνει...
Λίγα τα λόγια τους αλλά φανέρωναν την έντασή τους, την έγνοια και την ανησυχία τους.
Μια φωνή έκανε και τους δυο να γυρίσουν το κεφάλι...
- Με λένε Άγγελο και, αν επιτρέπετε, θα ήθελα να καθίσω μαζί σας. Βουβά δόθηκε η άδεια και ο Άγγελος έσυρε την καρέκλα του και κάθισε κοντά τους με τους ώμους γερμένους, όχι τόσο από τα χρόνια όσο από τον πόνο που κουβάλαγε μέσα του.
- Επάνω η Ελένη μου πεθαίνει.... Πονάει, πεθαίνει... Όλα έγιναν ξαφνικά. Πονάω μου είπε εδώ. Στη θάλασσα ήμασταν. Οι εξετάσεις έδειξαν καρκίνο στο πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν να την ξεγράψω. Έτσι ξαφνικά, όλα, σε ενάμιση μήνα.
Βουβάθηκε... δεν ήξερε τι να πει...
-Ο Θεός να σας δίνει δύναμη, το καλύτερο να γίνει... είπε το γεροντάκι.
-Ποιος Θεός; Τίποτα δεν υπάρχει, ούτε Θεός ούτε διάβολος. Τι μου λες τώρα; Τίποτα, τίποτα.
Κατέβασε το κεφάλι...
-Η κόρη μου η Αδριανή έμεινε πριν δυο χρόνια χήρα, κι εχει κι ένα κάρο αρρώστιες. Εμείς μεγαλώνουμε τη Γιωργίτσα, τη εγγονούλα μας...
-Τι θα κάνω τώρα; Μου λες τι θα κάνω; Ένα φίλο είχα κολλητό 35 χρόνια και τώρα που πλούτισε με πούλησε, ούτε να τη δει δεν ήρθε. Φοβάται μήπως του ζητήσω λεφτά. Σκατά, τίποτα δεν υπάρχει…
Ξεστόμιζε βλαστήμιες ο Άγγελος, βλαστήμιες φοβερές. Και ανατρίχιασαν όλοι, όσοι τις άκουσαν. Βλαστημούσε Θεό και Αγίους, τη ζωή του την ίδια. Το πρόσωπό του άγριο γεμάτο θυμό, τα χείλια του πανιασμένα το χρώμα του προσώπου του κατακίτρινο.
Το γεροντάκι άπλωσε το χέρι του κι έπιασε τρυφερά το δικό του... λες και τον γνώριζε χρόνια.
Σάστισε κι ο καφές έμεινε μετέωρος στο χέρι του...
-Μη βλαστημάς Άγγελε, μη, σε παρακαλώ... Άκουσέ με, κοίταξέ με στα μάτια και άκουσέ με... Μην τα βάζεις με το Θεό...
Τον κοίταζε ο Άγγελος και δε μιλούσε...
Έκρηξη ηταν το ξέσπασμα του..
-Σ' αρεσει ο κόσμος που ζεις; Κι εσυ τα έφαγες τα ψωμιά σου, εγγόνια δεν έχεις, παιδιά; Δε σε νοιάζει που θα τ' αφήσεις...?
-Θεός υπάρχει Άγγελε κι όλα καλά καμωμένα τα ειχε. Έφτιαξε τον κόσμο μας όμορφο, αλλά ασχήμια τον γεμίσαμε. Καταλαβαίνω τον πόνο σου αλλα μην αρνιέσαι αυτό που πιότερο πιστεύεις... Γι' αυτό μην αγανακτείς μαζί του... Οχι τώρα, οχι τη στιγμή που τον χρειάζεσαι περισσότερο απο ποτέ...
-Ξέρεις σε πόσα μοναστήρια πήγα, πόσα τάματα έχω κάνει;... η φώωνή του είχε μαλακώσει. Το πρόσωπό του ημέρευε.
-Σπαινε Άγγελε και δε μας χρωστάει ο Θεός. Εμείς χρωστάμε σ’ Αυτόν και στους εαυτούς μας... Σύρε στην Ελένη σου και σήκωσε ψηλά τα μάτια σου... κανείς άλλος δε θα σου δώσει την παρηγοριά που ψάχνεις... Κι εγώ και ο φίλος μας απο εδώ θα προσευχόμαστε για σένα, την Ελένη σου την Αδριανή και τη Γιωργίτσα σας... Αλήθεια, στο υπόσχομαι...
Το κυρτό του σώμα ίσιωσε, κάλυψε τα μάτια με τα χέρια του και ψιθύρισε ένα ευχαριστώ... Χωρίς να χαιρετίσει κίνησε να πάει απέναντι, να σταθεί κοντά στην Ελένη του, με βήμα πιο σταθερό κι ας άκουγαν όλοι το λυγμό του... Γιατί, όταν ο Άγγελος ίσιωσε το κορμί του και κοίταξε ψηλά, έκλαψε...

Κατερίνα Γαγανελη

Άτιτλο (της Δέσποινας Αποστολάκη)

Αλλη μια μερα στη ζωη μου.
Και να πεις πως με ρωτησε;
Απλα εσκυσε τον υπνοσακο των ονειρων μου
και μπουκαρε λαθραια ετσι την εμαθαν..
Κι εφερε ενα φως ψυχρο ανηλιαγο
μεταλαγμενο, κι η μυρωδια της
μουχλιασμενης μοναξιας,λιμναζει στα ρουθουνια μου.
Ακομα κι ο κοσμος εκει εξω,
κομπαρσος δευτεραντζας.
Μα τι ζητησα μου λες;
Εγω αλλο ζητησα.
Ν'ανοιξω τα ματια σε εναν κοσμο λαμπερο
να βρει ο ηλιος θεση στης ψυχης μου
τ'ανηλιαγα σοκακια,να βρει η αγαπη
της καρδιας μου το δωρο και να το φορεσει..
Κι ειναι που πρεπει να κανω τον παλιατσο
για να την διασκεδασω ,
και κουραστηκα μα το Θεο...
Αρχιζω να ξεκλειδωνω τη σκεψη μου
βιαστικα και ευτυχως εισαι πανω πανω..
Εισαι η ελπιδα μου σ'ολο αυτο το ψεμα τους
Εσυ Ανθρωπε, Εσυ.....

Δέσποινα Αποστολάκη                               

οδύσσεια (του Χρήστου Φλουρή)

 

Τρικυμισμένη η θάλασσα, λυσσομανά η νοτιά
δεν είναι πουθενά στεριά, πέλαγο απ’ άκρη σ’ άκρη
κι εγώ δεμένος με άλυτα δερμάτινα λουριά
στο μεσιανό που στράβωσεν απ’ τον καιρό κατάρτι

Απ’ του Βοσπόρου πέρασα τα απόκοσμα νερά
κι από τα βράχια ανάμεσα, ξυστά, της Προποντίδας
κι είδα απ’ το στόμα η Χάρυβδη το πέλαος να ξερνά
μα από το φόβο ανώτερος ο πόθος της πατρίδας

Μήτε της Σκύλλας σκιάχτηκα τις έξι κεφαλές
και τις σιαγόνες που μασούν και τρων τις λαμαρίνες
γιατί ποτέ δεν πίστεψα στης μοίρας τις βουλές
μήτε με παραπλάνησαν του κόσμου οι Σειρήνες

έπλυνα μ’ αρμυρό νερό όλες μου τις πληγές
και με θειάφι ξόρκισα καταραμένες μνήμες
κι ως έκλεισα τα μάτια μου σ’ άκουσα να μου λες:
«μη σκιάζεσαι κι ο θάνατος κι αυτός μια ιδέα είναι»

Μα ήρθαν φορές που αντίκρισα τα γνώριμα βουνά
κι ύστερα πάλι επέστρεψα στης θάλασσας τα εμπόδια
φαίνεται απ’ όλα πιο πολύ τρέμω τα στεριανά
τα τέρατα που έχουν λαλιά και στέκουν στα δυο πόδια

Χρήστος Φλουρης

Άτιτλο (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Δεν με κατάλαβες
σαν ξάπλωσα δίπλα σου.
Κοιμόσουν ήρεμα.
Χάιδεψε η ανάσα μου
τα μαλλιά σου.
Το βλέμμα μου
κύλησε πάνω σου
σαν αεράκι.
Χαμογέλασες στον ύπνο σου.
Έμεινα ακίνητη
να μην ενοχλήσω
το σύννεφο που κοιμάσαι.
Θέλω πολλά να σου πω.
Τόσα χρόνια τα μαζεύω.
Μα φοβάμαι μη σε ξυπνήσω.
Γέμισα το δωμάτιο λουλούδια.
Κάποια μαράθηκαν.
Τίποτα δεν θα πετάξω.
Τίποτα μέχρι να σου πω
αυτά που θέλω.
Μόνο να προλάβω. Να προλάβω
μη μαραθώ μαζί τους.

Ζωή Χαλκιοπουλου

"Έρωτας είσαι"(της Νορας Ξένου)

 

Άφησα τις λέξεις να ντύσουν 
τη γύμνια των συναισθημάτων.
Εδωσα στα στεγνά χείλη  
το φιλί του πάθους
σπάζοντας την παγωνιά του κορμιού.
Κάλεσμα έστειλα 
με το βλέμμα των ματιών μου
και εσύ χωρίς δισταγμό 
μου έδωσες αγγίγματα αληθινά 
αφήνοντας τη ζεστασιά της ανάσας 
να κάψει κάθε αμφιβολία. 
"Έρωτας είσαι" μου ψιθύρισες 
και εγώ σου σφράγισα τα χείλη
μ' ένα βαθύ φιλί 
χαϊδεύοντας κάθε πονεμένη 
γωνιά της ψυχής.
Έρωτας είμαι 
γιατί παίρνω μέσα μου 
κάθε ανάσα σου, κάθε λέξη 
και συνήθειά σου 
με έντονη την επιθυμία να γίνομαι 
αναλλοίωτο κομμάτι του εαυτού σου.

Νόρα Ξενου

Ήταν άνοιξη του Απρίλο Μάη (του Θωμά Θύμιου)

 

Ω μούσα του ποιητή, εσυ στα πράσινα με έντυσες.
Στο μέτωπο μου τον ήλιο, άγιο στεφάνι σήκωσες.  
Χαμόγελο στα χείλη, στην ψυχή, αγάπη  φύτεψες. 

Ω έμπνευση του ποιητή, για τον ανώνυμο αγρυπνάς.
Το βλέμμα, το βήμα μου, το βλέπει ο κόσμος όλος.
Δάδα του Προμηθέα, σε νεφώδης ουρανό με άναψες.  

Μούσα, έρωτας του ποιητή, γίναμε πηγή, σοφή μαζί.       
Η ψυχή μου ζυμώθηκε με γαλάζιο, πράσινο σκοπό,  
στην λάμψη του Αγίου Ήλιου, ήταν άνοιξη, Απρίλο Μάη.

Της νύχτας όψη, αστέρια κεντήσαμε, εσύ, εγώ, το αηδόνι.  
Με νηνεμία, ρόδινο αηδόνισμα, μούσα μου αποθεωμένη. 
Ο Άγιος ήλιος, για όλον τον κόσμο, της ζώης θάμα φέρνει.  

Θωμάς Θύμιος

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

Η κουτσή καρέκλα 
γένος θηλυκό
γεννά συναισθήματα
όλοι θυμηθήκαμε το σχολείο
στα πράσινα θρανία
ακουμπισμένα μικρά χεράκια 
Όλο το χρόνο πολλές εσταυρωμένες 
σκηνοθεσίες, παραστάσεις  
με τυμπανοκρουσίες εδώθηκαν
Ο μαύρος πίνακας σταθερός 
και ο δράκος, με το αυστηρό κουστούμι  συνήθως μας πλάκωνε την ψυχή 
Η βίτσα επάνω στην έδρα 
σαν στόμα  ανοίγει 
πάρε δώσε, κι άλλες χαρακιές

Υπήρχαν και μέρες 
σαν ουράνιες Κυριακές
τα χαμόγελα κυλούσαν
δύο  τρία  και πολλά μαζί 
αγκαλιασμένα
σφιχτά ανέμελα
έφταναν ως τον ουρανό 
Στα πρώτα μεγάλα 
καθόταν, οι μοσχομυριστοί
με ατσαλάκωτες ποδιές
Στην μέση  οι ονειροπόλοι 
οι αδιάφοροι, καρφωμένοι
στην τζαμαρία, σαν κυπαρίσσια 
Στα τελευταία
ίσως και κουτσά θρανιά
τα βιβλία τους, ήταν ολοκαίνουρια 
παντού στάμπες μούχλας

Έβγαζα, φρεσκοπλυμένο μαντηλάκι
με πολύ υπομονή και κόπο 
αλλά μάταια, να χαθούν οι λεκέδες
Οι φωνές του δασκάλου
βούιζαν στ' αυτιά μου
και  εγώ δεν ήξερα
που τελικά να καθήσω 
Στην γωνία της αίθουσας
με το κουτσό πόδι 
η σιωπή μου ποτισμένη
στάζει, απο το λευκό γιακαδάκι
ως στους αστραγάλους
Ύστερα γυρισμένη στο τοίχο
χωρίς ανάσα δίπλωνα 
τα πιο λερωμένα στις τσέπες 
μην τυχών  και φανούν

Οι συμμαθητές είναι και αγάλματα
είναι και μια ολόκληρη ζωή
  

  Γεωργία Δεμπερδεμιδου            

Ροζ καρδιές...(της Σταματίνας Βάθη)

Ροζ καρδιές πάνω στου αγέρα τις ριπές, 
να χορεύουν έναν αφηνιασμένο χορό πάνω στου ονείρου τις αγκαλιές. 
Μια μελωδία από αγάπη, 
πάνω στου ήλιου το χρυσό το μονοπάτι. 
Μια του φθινοπώρου γλυκιά σταγόνα πάνω στης γης το εύφορο χώμα.
Λουλούδια ροζ πάνω στα μαλλιά σου,
να κυματίζουν στολίδια στα μαύρα ματοκλαδά σου.
Αέρινα και μοσχομυριστά, πάνω σε κλαδιά, 
να σε προσκαλούν να τα χαϊδέψεις, να τα γευτείς και με την σκέψη τους να κοιμηθείς. 
Να κάνω κορμί σαν δέντρο ζωγραφισμένο,
να τα βάλω πάνω μου σαν φυλαχτό ευλογημένο.
Τόσο συννεφένια, εξωπραγματικά,
χείλη ροζ, που δίνουν ολόγλυκα φιλιά. 
Άνοιξη στην σκέψη,  
καρδιά που ανθοφορεί,
γράμματα,  συλλαβές,  
ιστορίες ολόκληρες για δύο σου ματιές. 
Περπατώντας στα ολάνθιστα μονοπάτια σου, προσμονώντας ένα γέλιο σου,  ένα του ήλιου βλέμμα σου.
Ένα αντίβαρο ψυχής,  λουλούδια το φιλί σου,
πάνω σε κλαδιά δέντρου,  στο γυμνό κορμί σου.
Ποίημα με νότες αισιοδοξίας,να μου τριβελίζουν το μυαλό,  
να με αγκαλιάζουν με το χρώμα τους,
να με φτάνουν σε απύθμενο της αγάπης σκοπό. 
Λέξεις, εικόνες,  μυρωδιές, 
παρελθόν,  
παρόν και μέλλον πάνω στου ανέμου τις καρδιές.
Ο άνεμος να μου σιγομουρμουρίζει,
να μου κλείνει πονηρά το μάτι,  να μου σιγοψυθιρίζει.
Ήχος γλυκός κελαρρυστός, από τα κλαδιά του δέντρου,  τορνευτός. 
Χωρίς φύλλα κλαδιά,  χωρίς ρούχα κορμιά. 
Ψυχές γυμνές,  από την προσμονή του έρωτα ανοιχτές σε αέρινες επιδρομές.
Ένα της φύσης μεγαλεπήβολο σχέδιο, από καρδιές του ανέμου,  ροζ φιγούρες,  ψυχές που από αγάπη τρέμουν.

Σταματίνα Βαθη

Πίνακας:Moulnti Dimitra

ΚΑΝΈΝΑ ΝΈΟ (της Αναστασίας Πελεκανου)

Κανένα γράμμα μου
δεν πήρες 
φίλη μου 
κι αν έφτασαν
στα χέρια σου,
ξέρω_
δεν τα άνοιξες ποτέ.

Μη θαρρείς πως σου έγραφα
νέα.
Τα ίδια.
Τις πέτρες έσπρωχνα
πάλι για μήνες.
Τις σκάλωνα σε κάτι
αιχμηρές γωνίες,
αλλά κατρακυλούσαν
πάλι σε μένα.
Και το αυτό.

Σου έγραφα αριθμούς, ημερομηνίες
και τίλους τραγουδιών
που χορεύαμε αγκαζέ.

Κανένα νέο μου,
κανένα νέο σου.

Κι ας υπάρχει πάντα μια διεύθυνση
ένας αριθμός, 
ένα δικό σου
δικό μου
κι ανάποδα
στο σαλόνι μου.
Χαίρε.

Αναστασία Πελεκάνου

Η μούσα και ο ποιητής (της Σούλας Βιολάρη)

Δαφνοστεφανωμένη ζω
Ω  μούσα 
του ποιητή
Με μύρον που αναβλύζει ευωδία δίνω το ασημένιο τάσι μου για έμπνευση 
Καινούργιες ωδές του στέλνω ωσάν φωνές από καταρράκτες και δροσερά ύδατα 
Με το χάραμα πλέκω την αυτοκρατορική μου λατρεία 
Με εντολές αγγέλων  αγκαλιάζω 
τον κονδυλοφόρο και το μελάνι 
του δημιουργού 
Γίνεται εραστής των λέξεων 
Ιεροφάντης 
για τη 
μούσα του
Υμνωδός 
της αγάπης και του έρωτα 
Με ντύνει με ολόχρυσα μαλάματα και πολύτιμες πέτρες 
Φτιάχνει μαργαριτάρια με το πνεύμα του 
και με λατρεία 
μου τα προσφέρει
σέ  Άγιο Δισκοπότηρο. 

Σούλα Βιολάρη

Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολόπουλου)

Πορεία μοναχική πάνω στον μαυροπίνακα.
Λευκή εκείνη, εύκολα σβήνεται.
Κάτω απ’ τον  υγρό σπόγγο
επάνω στο σώμα του μαύρου πίνακα
γίνεται τίποτα.
Κι ας ήτανε πριν, στίχοι από ποιήματα,
ατέρμονη ευθεία,
κύκλος μελαγχολικός κι επαναλαμβανόμενος,
εντός εκτός κι επί τ’ αυτά,
κομμάτι κάποιας ιστορίας.
Λευκή η ψυχή της,
φωτίζει στο πιο μικρό άγγιγμά της
τον μαύρο πίνακα.
Για τόσο μόνο,
ώσπου να γίνει πάλι τίποτα….

και λιώνει καθώς δίνεται κορμί ψυχή, σα χιόνι..
Κάποια μουτζούρα κάπου κάπου απομένει
σαν όνειρα που σβήνει το πρωί,
σαν όνειρα που σβήνει η κάθε νύχτα,
σα δάκρυ που πριν κυλήσει
το πίνει η σιωπή.

Νικόλας Παπανικολόπουλος

Γράφεις μέσα στην καρδιά μου (της Στέλλας Μαναλη)

Είσαι ένα βιβλίο που ποτέ δεν έχει την ίδια  αρχή, την μέση και το τέλος.
Τίποτα δεν είναι ίδιο μαζί σου, κι ας όλα επαναλαμβάνονται.
Οποιοδήποτε λεπτό της ζωής μου ,που το μοιράζομαι μαζι σου δεν είναι ιδιο, κι ας όλα δείχνουν πως έχουν ξαναγίνει.
Κάθε σου πρόλογος, και επίλογος είναι σαν να αρχίζω και να τελειώνω την ίδια μέρα ένα βιβλίο...Και έχω αγωνία για το επόμενο.
Μόνο που εσύ μου χαρίζεις, όχι λέξεις σε χαρτί...μα τις γράφεις στην καρδιά μου.
Γράφεις το βιβλίο σου, μέσα στην καρδιά μου...δεν είναι απίστευτο;
Κάθε φορά κάτι δυνατό, κάτι διαφορετικό...
κάνεις την καρδιά μου σαν μικρού παιδιού.
Νομίζω πως γράφουμε το βιβλίο μας...
Κάθε φορά...
Δεν ξέρω πόσες σελίδες θα έχει...νομίζω,
έχουμε να γράψουμε πολλά ακόμα ο ένας στην καρδιά του αλλου...
Είμαστε ακόμη στην αρχή... Το ξεκινάμε , σχίζουμε τις σελίδες ...και η αρχή δεν είναι ποτέ ίδια...
Πώς να ξέρουμε πόσες σελίδες θα έχει, όταν δεν μπορούμε ποτέ να ολοκληρώσουμε, 
τον πρόλογο...
Πόσες λέξεις σου θα χωρέσει η καρδιά μου, στο βιβλίο της ζωής σου ...που γράφεις;

Στέλλα Μάναλη

      

Άτιτλο (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

Έμαθα να μετρώ τα ολόκληρα φεγγάρια. 
Και να σε ψάχνω στα μισοφέγγαρα.
Να χαράζω τις νύχτες με τα νύχια μου
φωνάζοντας τ' όνομά σου. 
Σε ποθώ όπως την πρώτη φορά. 
Κι εσύ το νοιώθεις. 
Το ξέρω. 
Δεν γίνεται να μην το νοιώθεις. 
Τόσα μισοφέγγαρα 
δε μπορεί να μου λένε ψέματα. 
Κι ύστερα να...
Όταν δροσίζει σε γεύομαι στο ημίγλυκο. 
Μέχρι την τελευταία σταγόνα. 
Μαζί μ' εκείνες τις μαλακές καραμέλες
που μοιάζουν με σύννεφα. 
Κάθε φορά, σαν πρώτη φορά. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Μπορούν να πετάξουν ελεύθερα τα πουλιά. 
Όμως κι εμάς ένα βήμα μας χωρίζει από τον ουρανό.
Όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι είναι σα να πετούν...
Όλοι κάτι έχουμε χάσει...
Εχουν τον καιρό τους οι λυπες και οι στεναγμοι... 
Μα όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι είναι σα να πετούν...
Σα να γυρίζουν μετά από πολλά χρόνια πίσω στην πατρίδα τους...
Πίσω στην αρχή... 
Και πάρα πολλοί εύχονται να πέθαιναν τότε...
Εκείνη τη στιγμή
που βλέπουν την λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο π' αγαπούν... 
γιατί μόνο εκεί ζουμε. 
Εκεί και πουθενά αλλού. 
Γιατί τώρα καταλαβαίνουν 
ότι πιο πριν δεν έζησαν... 
Γιατί το μέλλον έχει 
τον πόνο του τέλους
Και μαθαίνουν τώρα
πως δεν υπάρχει ένα πιόμορφο τέλος...
Παρόταν είναι  μια αρχή το τέλος.

Ιωάννης Τουμπας

 

Σ' όλη τη γη (της Ιωαννεττας Δοκαναρη)

 

Τα μάτια θάλασσα παρακολουθούν το πέταγμα των γλάρων.
Τα μάτια νύχτα καρφώνουν τα ίχνη της επιθυμίας.
Τα μάτια φθινόπωρο ξαπλώνουν στα πεσμένα φύλλα.
Τα μάτια χλόη παίζουν με τ' αφρισμένα κύματα.
Το δέρμα νύχτα αφήνει τα πινέλα κάτω και χορεύει στη στοργή.
Το δέρμα σύννεφο συνοφρυωμένο, άπληστα, καταπίνει μαλάματα.
Το δέρμα ηλίανθος ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, ήχους και γιορτές.
Το δέρμα παπαρούνα, σταυροπόδι, στέλνει σήματα καπνού για την πλημμύρα που έρχεται.
Η βία, τρελός στρατιώτης, κάνει τα μάτια να δακρύζουν. 
Βάφει τα δέρματα με οδύνη.
Η αγάπη έχει άρωμα έρωτα σ' όλη τη γη

Ιωαννέτα Δοκανάρη

Ο Φόβος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Ο Φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και  των αγίων πνεύμα.
Ο Φόβος είναι ταραχή
μα φεύγει με την προσευχή
με ένα  και μόνο νεύμα.
 Ως ο καπνός θα διαλυθεί
σαν θα φυσήξει στην ψυχή
της μετανοίας ρεύμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και των ηρώων αίμα.
Θέλει να είμαστε αριθμοί
και η λευτεριά να 'χει χαθεί
να ζούμε με το ψέμα.
Θέλει ανθρώπους δουλικούς
να υπηρετούν τους αυλικούς
να έχουν όλοι θέμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και της ψυχής το στέμμα.
Θέλει και επανάσταση
για να ' χεις την Ανάσταση
με Σώμα και με Αίμα.
Θέλει να είσαι μαχητής
της Μασονίας αρνητής
να μην πνιγείς στο ρέμα.

Ο Φόβος είναι υποταγή!!
Κάλλιο μιας ώρας ελεύθερη ζωή...

Κώστας Ζαϊκιδης

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕΣ? (της Αντριανας Αρβανιτιδου)

 

Τα γιατί, που χωρίς να το θέλεις μπαίνουν στην ζωή σου.

Σαν παιδί και σαν έφηβος δεν αναρωτήθηκα ποτέ το γιατί αυτός και όχι εγώ. Τα χρόνια πέρασαν, πολλά μαθήματα δόθηκαν, λύπες και χαρές γεύτηκα. 

Ήρθε όμως και η δική μου ώρα να ρωτήσω, γιατί τώρα. Ίσως γιατί κουράστηκα να δέχομαι το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Ίσως γιατί περίμενα χρόνια για να συναντήσω τις δύο αδερφές ψυχές μου. Τον έρωτα και την αληθινή φιλία. Τους μόνους ανθρώπους που κατάλαβαν κάθε γωνία της ψυχής μου, δεν με έκριναν, δεν μου θύμωναν και δίπλα τους ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός. 

Μπορεί να ήρθαν αργά και να έκατσαν λίγο, αλλά αυτό το γιατί καρφώθηκε στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Ένα γιατί που όσο κι αν το ψάχνω, ο χρόνος όσο περνάει σιγά σιγά μου δίνει τις δικές του απαντήσεις.

Είναι μερικοί άνθρωποι που έρχονται μόνο μια φόρα και δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Αν είσαι τυχερός θα τους έχεις μια ζωή, αν τα σχέδια είναι διαφορετικά θα έχεις κρατήσεις ότι έζησες σαν φυλαχτό, που σε κάθε δύσκολη στιγμή θα αναπολείς για να παίρνεις δύναμη. Θα βγάζεις την φωτογραφία με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο της στιγμής και θα λες ότι ΕΖΗΣΕΣ!!!

Αντριάνα Αρβανιτιδου

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Σαν θάλασσα έρημη βουβή κι' ακίνητη θα πλέω, στο πλήρωμα μιας απουσίας... ν' αποδέχομαι γλαρούς ακάλεστους και τρομαγμένους μ' ανήμπορα φτερά, ξεθεωμένους σ' ενα ναυαγισμένο μπάρκο, αποστεωμένους μ' εν' αταξίδευτο σκαρί, στην ξεφτισμένη προσδοκία μου! Δίχως τ' ανδρειωμένα κύματα της άψης σου, για να μας πάρουν να μας πάνε...! Την αστραπή στο πείσμα των ματιών, εκεί που έλαμψαν τα όνειρα στα αμοιβαία τα ξενύχτια! Την άφαντη φλέβα της προσμονής στυγνά σαν θα με καίει την ντύθηκα σαν έλλειψη! Στεγνώσανε ακοίταχτοι οι πανσέληνοι... στο δάκρυ μου το βλέμμα σου αχνό, με τους ανέμους των στόχων δειλά να μας χτυπούν ...στο πέρασμα μας ξέφυγαν! Μ' αυτά να λείπουν... ο καθένας μπορεί να είναι ευτυχέστερός μου πια!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Άτιτλο (της Ρούλας Κτενά)

Στέκεσαι δίχως να μιλάς
με τον αέρα στα μαλλιά σου
έφερα δάκρυα στην ματιά σου.

Δραπέτης του κόσμου δίχως σπίτι
σκονισμένη καρέκλα σε σαλούν
Έχω για φίλο τον αποσπερίτη.

Θα μιλήσω ή θα σωπάσω
κόκκος της άμμου περιπλανιέμαι
τα κύματα πώς να δαμάσω.

Στίχος που ψάχνει να πλαγιάσει
πάνω σε μια χορδή σπασμένη
παλιά κιθάρα ξεβαμένη.

Τα πόδια σου ακουμπούν την άμμο
χάδι ονειρεύομαι πως είναι
ας ήμουν σ'ένα αεροπλάνο.

Νούφαρο αμίλητο στη λίμνη
ψυχρό λευκό κρίνο της άμμου
δεν σε χαιρέτησα καρδιά μου.

Αθόρυβα στην νύχτα θα χαθώ
θα τραγουδώ ώσπου να φέξει
αδιάβροχη η ψυχή μου στον βυθό...

Ρούλα Κτενά

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ελένη Ταϊφυριανού

Αποστόλης Ζυμβραγάκης

Δάφνη Μπερμπέρη Κρυστάλλη

 

Κυνηγημένος (της Εύας Γεωργίου)

 
Καραδοκούν πια οι Λύκοι 
σε κάθε γωνία....   
Το παιχνίδι Λύκε Λύκε είσαι εδώ
έχει τελειώσει..
Εσύ μολις κέρδισες, τους έχεις ξεφύγει
Νιώθεις περιεργα που σε αναγνώρισαν, σου έκαναν μάλλον  την χάρη
Τώρα δεν έχεις λόγο
να νιώθεις κυνηγημένος.
Νιώθουν μόνο  οίκτο για σένα...
Ο επόμενος ρόλος που θα υποδυθεις 
διάλεξε να είναι αυτός της
Κοκκινοσκουφίτσας.
Σώθηκε και ακόμη ζει
Κάπου στην μέση της διαδρομής
έγινε φίλη με τον λύκο.  
 Και απο τοτε γράφουν μαζί παραμύθια...
 μόνο  για κυνηγημένους..

Εύα Γεωργίου

Παρούσα (της Μάρθας Καναρη)

 
Πάντα θα έρχομαι...
Γλυστρώ σαν άνεμος και γατζώνομαι 
στο ανοικτό σου πουκάμισο.
Ρίχνω άγκυρα,  
εκεί ακριβώς που  υπόσχεσαι έρωτα 
και  ξημερώνω όταν βραδυάζει 
στα μάτια σου.
Πάντα θα έρχομαι...
Αγκαλιάζω τη λήθη και χαιδεύω τη στιγμή
καθώς το ποίημα ματώνει και δεν ξέρω αν γίνεσαι όνειρο ή απογοήτευση.
Ήρθα.... 
Ήρθα πάλι ...
...κι εσύ πάντα εκεί,  
να φυλακίζεις ανέμους και να φτιάχνεις χαραμάδες για τη ψευδαίσθηση μιας χαμένης ελευθερίας που μου χρωστάς.
.... Παρούσα ξανά....

Μάρθα Καναρη

Απολογισμός (της Νάνσυ Μπασδέκη)

 

Μ’ένα  παιδί στην αγκαλιά
περιφερόσουν…

ο αγέρας  πόλεμο ηχούσε
αγωνιούσαν τα πουλιά
μην φθάσουν τα μαντάτα στη γη των αστεριών
ο Πλούτωνας μην λυπηθεί
η μαύρη σκόνη μην καλύψει
τις όμορφες πεδιάδες 
του σύμπαντος τις γειτονιές
η φρίκη μη μιάνει το φιλί

έρεβος βαθύ το βλέμμα τους
τα λόγια δυσωδία 
οι χειραψίες αγκαθωτό στεφάνι
αίμα ποτίστηκαν οι αγροί
το χαμομήλια έγειραν στο χώμα
πυρακτωμένος  σίδηρος στα λυγερά κορμιά 
σφραγίδα ασφαλείας 
ντροπή 
νόθο παιδί του σαρκασμού
φόβος
πρωτότοκος υιός 
τον κυνηγούσε η μάνα του να πιεί το γάλα 
της τσουκνίδας
να ευφρανθεί το ατσάλι
πύργο πελώριο να στήσει
ψευδολογίας προμαχώνα
χαμόγελα αφροστεφανωμένα
υπόσχεση ζωής
της φυλακής τον φράχτη έπλεξαν
και μιάν αυλή μέσα στην λάσπη αφημένη
να κατατρώει  το παραμύθι

οι  τζίτζικες εσίγησαν
του θέρους η στιγμή παρήλθε
του Άδη τα λαγούμια κάνανε γιορτή
τα όμορφα κοχύλια που μάζευες από παιδί
σκορπίστηκαν στη μαυρισμένη χλόη

…κουρνιασμένο στους άδειούς σου μαστούς
καβάλα σ’ένα άλογο
αγέρωχα αδύναμο
αγέρωχα αδύναμη κι εσύ
   

Νάνσυ Μπασδέκη                                             

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ενός λεπτού τριγμοί
αποκαΐδια οι στιγμές
που φοβηθήκαμε
νέρινο πάτωμα η ζωή
έλα, περπάτα!
Θα σε βρίσκω πάντα
στα πιο αλλόκοτα δάση
θα σου χαρίζω καρπούς
και ένα φιλί
και θα είναι τούτο
το μερτικό της μνήμης μου
μοίρασμα άδικο
του χρόνου που μας λείπει
Χάρισέ μου
την πιο άνεργη σκέψη σου,...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ποίηση. Ενας δρόμος προς το όνειρο. ΕΚΠΟΜΠΗ

 ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΟΜΠΉ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ (της Μαίρης Ζάχου)

Ω θυγατέρα έρημη 
και παραπλανημένη.
Κόρη τ ουρανού,
της γης χαροκαμένη.
Μάνα που τη γέννησες,
πόσο πόνο
στα σωθικά σου θα δεχτείς
απ' τον αφανισμό της.
Θλιμμένη μέρα τραγική,
χωρίς αισθήματα κενή
στου παραδείσου τα περβόλια.
Και παραστράτησε ο νούς
και πα να σε μαγέψει,
στου χάους τα σοκάκια...
Το κλάμα είναι γοερό
σταματημό δεν έχει..
Δεν είναι μίσος μήτε οργή,
είναι του βάθους η ψυχή
που φέρνει η συντέλεια.
Χωρίς να το νοιώσεις κόρη μου
σε άλλους κόσμους περπατάς,
στα σύννεφα γυροβολάς,
δε νοιώθεις την απώλεια.
Γυναικοκτονία άλλη μια ,
δάκρυα χυμένα πολλά
στην επτάσφαιρη την Πούλια..
Θανατικό απ' το χέρι που κράτησες,
απ' το κορμί που εράστηκες,
απ' το φιλί που ένιωσες..
Μέσα στα σωθικά σου.
Λαβωματιά ερωτική,
ξεψύχισμα του πόθου σου
στα σκαλοπάτια της αβύσσου.
Ω θλιβερέ μου έρωτα 
μου πήρες την μιλιά μου,
εσκότωσες τη μοίρα μου,
κι αφάνισες την καρδιά μου.
Μάνα βαστάξου δυνατή,
η κόρη έγινε πουλί,
έγινε πεταρούδι...
Σε συντροφιά Αγγελική
και θεϊκό τραγούδι!!

Μαίρη Ζάχου

Άτιτλο (της Ελεονώρας Καζαντζιδου)

Να γουστάρεις
φίλη μου,
ακόμα 
και όταν βρέχει
αδιαφορία
και μουσκεύει το μεδούλι σου,
με ανορθόγραφες ματιές
ο έρωτας.
Στο υστερόγραφο,
κρύβεται πάντα
το μπουρλότο 
μιας διαδρομής.
Δικοί σου οι φθόγγοι
στον ενεστώτα χρόνο.
Δική σου και η ευθύνη
στο έγκλημα διαρκείας
της μοίρας.
Να γυρεύεις σε άδειες αγκαλιές,
το μπολερό της μοναξιάς.
Υπέγραφε....

Ελεονώρα Καζαντζιδου

Από την υπό έκδοση νέα ποιητική μου συλλογή,

"Άνυδρος έρωτας"

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Φωτιά ακούτε;
τα δέντρα θροούν περίτρομα
τινάζονται,αγριεύουν
ολοφύρεται η καρδιά τους
φωνάζουν φωτιά 
ακούς; 
σέρνεται ολοτρόγυρα
παίζει κρυφτούλι
καταβροχθίζει 
ανατολικά 
δυτικά 
στο βορρά 
στο νότο
κοιμήθηκαν σε νεκροταφείο 
θυμάρι και ρίγανη,
φλόγα και μαύρος καπνός
φτάνουν  στον ουρανό
απλώνει η νύχτα εφιάλτη
μυρίζει θάνατο...
. . . . . .
Μια φορά ήταν ένα δάσος
και οι μέρες ήταν πράσινες
- ψάξε με δεν θα με βρεις -
τώρα ένα δέντρο μαύρο στάζει αίμα
δεν είμαι εγώ η φωτιά σκέφτεσαι
κι όμως είμαστε εμείς 
δολοφόνοι ξέγνοιαστοι,
δεν θα  ξεχάσω
μη ξεχάσεις ούτε κι εσύ
θα περπατήσουμε πάνω στην τέφρα
στα καμένα φτερά
πως μπορούμε να ξεχάσουμε το δάσος
που πυρπολήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια......

Άννα Γεωργαλή

Είδα....είδα...και τι δεν είδα....(της Παρασκευής Κηπουριδου)

 

Είδα γέρο πλάτανο στης λίμνης την αγκάλη
μαγεμένος να κοιτά της όχθης της τα κάλλη

Είδα μια βουνοκορφή να έχει ακόμη χιόνια
ενώ η πλάση άνθιζε, ξεφάντωναν τ' αηδόνια

Είδα μικρούλα λεμονιά με άνθη φορτωμένη
στην πνοή του ανέμου να σείεται χολωμένη

Της όχθης είδα την ιτιά κλωνάρια να λυγάει
και με της λίμνης τα νερά τη δίψα να ξεχνάει

Είδα κι εκείνο τον αϊτό φτερούγες να απλώνει
πάνω από δάση και βουνά τη λεία να σηκώνει

Είδα έναν περιπατητή στου χρόνου το σοκάκι
στους ώμους να σηκώνει του πόνου το δισάκι

Είδα τα ματάκια του, στου ουρανού τα βάθη
συννεφάκια, να αιωρούνται φορτωμένα δάκρυ

Είδα και της ανθρωπότητας τον εκτροχιασμό
ζωές να μαραίνει να σκορπάει  τον χαλασμό

Είδα ψέμα κι απληστία τον κόσμο να μαστίζει
αξίες και ιδανικά, σε άβυσσο να καταποντίζει

Κι όμως δεν είδα πουθενά σεβασμό κι αγάπη
κι ας περιπλανήθηκα σ’ όλα της γης τα πλάτη.

Παρασκευή Κηπουριδου

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Ένα σεργιάνι μας απέμεινε μονάχα
Κι ας μπαινοβγαίνουν τα Φθινόπωρα
Στην μοίρα
Το ένα να  δέρνεται, σαν κάτι να σημαίνει
Το άλλο να φλέγεται προσμένοντας 
ελπιδα

Είναι οι σκιές μας στα σκοτάδια αναπαμενες,
Κάτω από φύλλα  του Σεπτέμβρη κρύβονται άστρα,
Μια καρτερα να σβήσει ότι μισοπνεει
Κι η άλλη στου Ουρανού της την ορφανια
Φτιάχνει κάστρα

Ένα σεργιάνι μας απέμεινε μονάχα
βόλτα αλητικη πριν λήξει η  αυγή
Μια ηλιαχτίδα σε ένα ήλιο γερασμένο
Ή μια ανυπότακτη  φυγή σε άλλη γη

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Δεν είμαι η ίδια, είπε
Ένιωθε ίσκιος συμπληρωματικός
Η ύπαρξη της θα μπορούσε
να σβηστεί με γομολάστιχα
Έμαθε πάντα να ανήκει
Και οπότε την ψυχή της  άνοιγε
με το μικρό
και το μεγάλο της κλειδί 
πάντα έβρισκε ένα κόκκινο κραγιόν
Nα ιχνογραφεί με αυτό
την ανάρμοστη απώλεια
ενός φιλιού ακόμη 
Έχεις ένα τσιγάρο; είπε
Πάντα χαλώ
τα περιγράμματα του έρωτα
ποτέ δεν είχα  χέρι σταθερό
μήτε και πόδι ποτέ είχα 
να ισορροπώ  μονάχη, είπε 
Μα δεν καπνίζω, είπα 
Ούτε και εγώ
Θέλω μόνο τον αναπτήρα
Nα ανάψω θέλω
το οινόπνευμα στο στόμα
Mήπως σωθώ από τον εθισμό 
της κτητικής μου αντωνυμίας
Φαγιουμ δεν ηταν σε βιτρίνα
για να μονολογώ μαζί του
Ηταν στο δρόμο μια γυναίκα ακόμη 

Ελευθερία Θεοδώρου

Εγκατάλειψη (του Αποστόλη Ζυμβραγακη)

Τα φύλλα το φθινόπωρο 
εγκαταλείπουν το δέντρο
όπως οι καλοκαιρινοί έρωτες 
αποδεσμεύονται
από τις δοθείσες υποσχέσεις αφοσίωσης.

Κρίμα για τον κορμό που πίστεψε και πάλι
πως θα είχε συντροφιά 
στον ανελέητο χειμώνα
τα φύλλα στα οποία χάρισε 
τους θερινούς χυμούς του.

Κρίμα και για την ψυχή που νόμισε ξανά
πως βρήκε καταφύγιο για να ξεχειμωνιάσει
στο σώμα που όλα τα ‘δωσε 
μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Δεν τον αντέχουν τον χειμώνα
τα φύλλα και οι ψεύτες.

Αποστόλης Ζυμβραγακης

 Από την ποιητική συλλογή "Επαναπροσδιορισμός", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.

Άτιτλο (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Κυρία εγώ,
Κύριος και συ...
Ετσι λέμε, δειλοί και φοβισμένοι
για την υπέρτατη γύμνια μας...
Υπηρέτες των πρέπει...
Τι υποκρίσια Θεέ μου...
Στο ναό του έρωτα 
όλα ισοπέδωση.
Βούρκος και διαμάντια ανάκατα,
οι πόθοι αδάμαστοι,
κολυμβήθρα λύτρωσης τα πάθη,
αχράντων μυστηρίων κοινωνία,
σε άβατες κατακόμβες οι ύμνοι 
για το ταξίδι στο Γαλάζιο.
Στοιχειωμένοι και ασάλευτοι
στα πρέπει,
χρόνια μετά,
από τις σχισμές της ψυχής μας,
θυμωμένα απέδρασε ο έρωτας,
για την ύψιστη αχαριστία μας.
Μια χούφτα πετραδάκια 
τα δάκρυα μας,
απο την αγαλμάτινη όψη μας!!!

Λιάνα Ζαχαριου