Ήταν όπως η σάρκα γινόταν ένα με το νερό.
Ερεε τρεχούμενο σε κάθε καμπύλη, σε κάθε κρυφό μυστικό.
Πορτοκαλόχρυσα τα φιλιά και αυτή μια μέλισσα που αποζητούσε με πάθος όλο το νέκταρ, κάθε γλυκιά πινελιά.
Βομβητά από τα χάδια του αγέρα όπως έπαιζε με τα πέταλα, τρυγώντας τα ολόδροσα,
εκλύοντας μυρωδιές θεσπέσιες,
δίνοντας του ηλιοκράτορα χάδια πάμπολλα από έρωτα καιγόμενα.
Και όπως άγγιζε την πηγή, υγρό να τρέχει άφθονο, να ξεδιψά κάθε εκατοστό, κάθε άνυδρη ψυχή.
Και το λουλούδι να καθρεφτίζεται, νερό διαμάντι το κάθε φιλί.
Άκουγα τις σταγόνες όπως γλυκά λεηλατούσαν την κάθε καρδιά χωρίς υπομονή.
Και αυτή πέταξε με την γύρη γεμάτη πάνω στα φτερά.
Χρύσιζε σε κάθε αχτίδα του ήλιου,
έλαμπε από χαρά.
Την σκόρπισε παντού σε κάθε φύλλο, σε κάθε κρυφή γωνιά.
Και η καρδιά πετάρησε, ήθελε αχόρταγη να κοιμηθεί σε αυτή την αγκαλιά.
Σταματίνα Βάθη
Φωτογραφία :Kostas Andreopoulos
