Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Δεν είμαι η ίδια, είπε
Ένιωθε ίσκιος συμπληρωματικός
Η ύπαρξη της θα μπορούσε
να σβηστεί με γομολάστιχα
Έμαθε πάντα να ανήκει
Και οπότε την ψυχή της  άνοιγε
με το μικρό
και το μεγάλο της κλειδί 
πάντα έβρισκε ένα κόκκινο κραγιόν
Nα ιχνογραφεί με αυτό
την ανάρμοστη απώλεια
ενός φιλιού ακόμη 
Έχεις ένα τσιγάρο; είπε
Πάντα χαλώ
τα περιγράμματα του έρωτα
ποτέ δεν είχα  χέρι σταθερό
μήτε και πόδι ποτέ είχα 
να ισορροπώ  μονάχη, είπε 
Μα δεν καπνίζω, είπα 
Ούτε και εγώ
Θέλω μόνο τον αναπτήρα
Nα ανάψω θέλω
το οινόπνευμα στο στόμα
Mήπως σωθώ από τον εθισμό 
της κτητικής μου αντωνυμίας
Φαγιουμ δεν ηταν σε βιτρίνα
για να μονολογώ μαζί του
Ηταν στο δρόμο μια γυναίκα ακόμη 

Ελευθερία Θεοδώρου

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Εκεί που έσπασε ο στίχος

οι φιλημένοι λάθος

μαζεύουν τα κομμάτια τους

Συλλέκτες από ονόματα

και μυρωδιές σωμάτων

που πέφτουν στα πατώματα

λωρίδες από σάρκες

Και με γυμνά τα χέρια τους

καρφώνουνε τις λέξεις

Εκεί που ο στίχος έσπασε

φοβήθηκαν οι πόθοι μας

χαμήλωσε η αγάπη. 

Ελευθερία Θεοδώρου

Μαύρες ερωμένες (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Οι μαύρες ερωμένες του μυαλού

Φοράνε τα μικρά κοστούμια

Ασφυκτιούν παράτολμα σαγήνη

Όσο απ τα μεσοφόρια

κρέμονται ξέφτια

από φωλιές φιδιών

Στις περιστάσεις αλλάζουν δέρμα 

Χαμογελούν ανάποδα τον πόνο στη χαρά

Παραπλανούν τα σημάδια στο σώμα

Μέχρι που παγιδεύονται

από έναν αλήτη άνεμο

Αυτός, σε ένα σχοινί ισορροπίας

τεντώνει του νου 

τα άπλυτα ασπρόρουχα

Αυτά που φώναζαν

χθες και παραπροχθές

για λίγο καθαρό φως. 

Ελευθερία Θεοδώρου

"Δίχως αποτυπώματα" (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Στις επετείους τούτου  του  χειμώνα

οι αποχαιρετισμοί 

καπνίζουν ένα βαρύ τσιγάρο 

Μπερδεύουν με τη στάχτη 

τη σιωπή των λυπημένων

Ανακατεύουνε τα απομεινάρια

με τα καμένα δάχτυλα

για να  ζεστάνουν μάταια  

φλέβες παγωμένες  

Με τα καμένα δάχτυλα 

μετράνε στο  αριθμητήριο ζωής

το σπέρμα του θανάτου

Μόνος, ζυγός ο αριθμός

Ζυγός, μονός  και πάλι 

Έπειτα, στάχτη απλώνουνε

πάνω στην  ανοιχτή πληγή

Να γιατρευτούνε θέλουν  

δίχως αποτυπώματα.

Ελευθερία Θεοδώρου

Γι αυτους που φεύγουν, για όσους μένουν 

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

 

Φοβάσαι;

Ναι φοβάμαι

Είναι οι μέρες άγριες

Και τα φτερά

Αποδημητικά πουλιά

Εγκαταλείπουν τους χειμώνες

Φοβάσαι;

Ναι φοβάμαι

Ξεχρεώνω τη λήθη

Με υποσχέσεις βρόχινες

Και  επιπλέω

Μία εικόνα περιωπής

Σε προφητείες μαύρες

Όσο στραγγίζω επιφάνεια

Φοβάμαι 

Μήπως στο τέλος

Συναντήσω  ουσία νεκρή 

Ίσως φοβάμαι

Μην ισοφαρίσω με σκοτάδι

Και τότε

Δεν θα  φοβάμαι

Τότε

Όλα μαύρα

Ελευθερία Θεοδώρου

Ασάφεια (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Απόμεινε το μισοχάραμα
να κοιτάει ένα μέλλον βαθύ
Και να μετράει
τους επουράνιους παλμούς
να ξεψυχούν
πάνω σε άτλαντες πλανήτες
πάνω σε νοτισμένα συναισθήματα
που κρέμονται
σε άστρα μουχλιασμένα
Και εσύ κουρνιάζεις φοβισμένος
στα ανοίγματα της μέρας
για να στεγνώσεις
τις βρεγμένες νοσταλγίες
Με έναν αχνό ανασασμό
διώχνεις της μοναξιάς την υγρασία
και στον ψυχρό σου πόνο
βάζεις ναφθαλίνη
Και εκεί μονολογείς με τη σιωπή σου
Και εκεί μακραίνεις τη θυσία
Για μιαν ανταύγεια ελπίδας
Για να στεγνώσεις το δικό σου άστρο
Σκληρή των αισθημάτων η ασάφεια
και οι παλμοί τους πάντα σε αρρυθμία
Εκεί που ξεψυχάς
μια σε ανασταίνουν
και μια σε σβήνουν

Ελευθερία Θεοδώρου

Αυτή η ασάφεια ζητάει πάντα η ψυχή να γευματίζει με τον πόνο και να παραμένει στην νηστική της ανεπάρκεια.. Πληρότητα συναισθημάτων πόσο σπάνια λέξη τελικά....

Κόκκινη κραυγή (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Γεμάτη αινίγματα ψυχής
απόψε η νύχτα
Και εμείς
δίχως περίσκεψη
Χαμένοι
στο κίτρινο καπνό
από ξεθωριασμένα φώτα
Μαντάρουμε
τα τρυπημένα συναισθήματα
Και καρφιτσώνουμε
μικρές σταγόνες αίμα
που βάφουν
τις τουλίπες την αυγή
Κάθε που ξημερώνει
σκοντάφτουμε στα συναισθήματα
και κοκκινίζουμε
από ντροπή
την ανθισμένη μοναξιά μας
Και κάθε που βραδιάζει
αφήνουμε σε εξώπορτα
τα μαδημένα
της αγάπης πέταλα
Ρακένδυτοι γυρίζουμε
στο σπίτι
και αναρωτιόμαστε γιατί;
Είναι της αγάπης τα γιατί
που βάφουν τα πρωινά
με κραυγές κόκκινες
στους κάμπους

Ελευθερία Θεοδώρου

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Σωπαίνουμε ακίνητοι
Στους τοίχους ντύσαμε
τα σώματα  των ναυαγών
και στα παράθυρα
οι εκπνοές σχεδιάζουνε
αυθόρμητες ελπίδες
Παράδοξες όψεις
ντύθηκε το όνειρο
και βγήκε νύχτα
στους έρημους δρόμους
Συνωστισμένα πλέον
μόνο συναισθήματα
Χείλη σωτήρια
σε πτώσεις αποφασιστικές
σαν ταξιθέτες
στις απειθάρχητες μας  σκέψεις
Να ενώσω θέλω
τη τύχη μου στα χέρια σας
και ας μη μπορώ να τα αγγίξω
Όταν τα απλώσω
Όταν τα απλώσουμε
να ναι για όλους μας
φθηνά τα διόδια στο φως.


Ελευθερία Θεοδώρου

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Στα μεθεόρτια του χθες
σβήστηκαν τα σημάδια
και η βελόνα μάγκωσε
σε προσβάσεις παρόντος
Μοιραία ανολοκλήρωτο
το δαντελένιο μέλλον
Πως να τρυπώσεις το  όνειρο
σε ένα γαζί που σπάει.

Ελευθερία Θεοδώρου