Την γη δεν την κρατούν τα πόδια της,
σηκώνεται, πέφτει,
παραπατά,
η όραση της δεν την βοηθά,
και τα χέρια όπου αγγίξει για να στηρίξει το σώμα της καίνε και γεμίζουν στάχτη ,
η γη,
η γη που ποτέ δεν έκλεισε τα μάτια της σε τόσους αγώνες μάχης,
που την πατούσαν οι ανδρειωμένοι για την λευτεριά της Πατρίδας τους ,
εχουν θαφτεί βαθιά στο χώμα της άξιοι λεβέντες,
άξιες μάνες, μικρά παιδιά και γέροι,
όμως τότε ένιωθε ηρώα γη ,
των ηρώων η στράτα,
σήμερα, χθες, μέρες τώρα τις βγάζει τα σωθικά της η φωτιά,
δεν έμεινε λίγος ίσκιος να γείρει να ξεκουραστεί,
παλεύει με την λαίλαπα που δεν παλεύεται,
η φωνή της έκλεισε,
η γη φοβάται,
της παίρνουν σιγά σιγά το οξυγόνο της!
