Πολλοί με αγάπησαν από ανάγκη.
Ήθελαν να πιουν από το ίδιο ποτήρι
που έπινα και γω.
Διψουσαν για την ψυχή μου που έβλεπαν.
Άδειοι άνθρωποι με τρύπιες τσέπες στη ψυχή τους.
Με μια ψυχή κενή, στα σκοτάδια χωρίς χρώματα, χωρίς φως .
Ανάπηροι ήταν...με δεκανίκια περπατούσαν στη κόλαση του μυαλού τους.
Καίγονταν με τα παντζούρια κλειστά.
Στα πεζοδρόμια έπεφτε η αυλαία τους.
Σε μια καταιγίδα με ξεβαμενους ρόλους, πατημενους στη μιζέρια που κουβαλούσαν.
Φθαρμενη μιζέρια που σκαλιζε να βρει ευτυχία σε λάθος ρόλους.
Ρόλοι που ναυαγησαν στο σκοτάδι τους.
Αδειοι άνθρωποι χωρίς ψυχή...
Άδεια τασάκια χωρίς αποτσιγαρα....
