Πώς να ανθίσουν τα ρόδα της ψυχής μου
όταν ο δημιουργός τους, είναι άφαντος;
Πώς να υπομείνω τις ανεμοθύελλες του χειμώνα
όταν θα βρίσκομαι συνεχώς γυμνός;
Πώς να ξεδιψάσω με τις λιγοστές σταγόνες φθινοπωρινής βροχής;
- γλιστρούν και εξαφανίζονται στις ρίζες των φυτών-
το δειλινό πλησιάζει αμετανόητο- για λίγη υπομονή
δεν ξοδεύει καθόλου χρόνο για σένα – αντιθέτως μ’ εμένα
τα σύννεφα σμίγουν, αγκαλιάζονται όλα μαζί
θαρρείς πως δεν θα χωριστούν
ξανά τα μάτια σου, γυρνούν στον ουρανό- πάντα
μην αποφεύγεις μάτια μου, της φύσης το κάλεσμα
του κορμιού σου, τα μυστικά μην εγκαταλείπεις
για ένα τελευταίο φθινόπωρο
για ένα τελευταίο αντίο μιας εποχής εφηβικής
μιας εποχής που δεν γνωρίζει το γήρας – το καλοκαίρι
ας αφεθούμε στην εποχή της αποσύνθεσης
των ξεθωριασμένων χρωμάτων, του λιγοστού ηλίου,την εποχή της λήθης
του αποχωρισμού και μοιραία του χωρισμού
μην αρνηθείς τις εποχές.
Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος
