Πριν
από μερικά χρόνια φοβόμουν πολύ τ’ αεροπλάνα. Δεν ξέρω αν ήμουν κλειστοφοβική,
σίγουρα πάντως πάθαινα κρίση πανικού και μόνο στη σκέψη ότι θα βρεθώ κλεισμένη
σ’ ένα από αυτά...
Βρίσκεται,
όμως, ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή σου και σε κάνει να ξεπερνάς τους πιο
μύχιους φόβους σου…
Τώρα,
πλέον, όταν ταξιδεύω δε χορταίνω να κοιτάζω από ψηλά και να σκέφτομαι τον κόσμο
που ζει κάτω από τα πόδια μου...
Ζευγάρια
που αγαπιούνται...
Μανάδες
που θηλάζουν μωρά…
Άντρες
που γυρίζουν ή πάνε στη δουλειά...
Έφηβοι
που χτυπάει για πρώτη φορά η καρδιά τους δυνατά στο πρώτο φιλί…
Γέρους
που αναπολούν τα νιάτα τα μπερμπάντικα...
Γυναίκες
παρατημένες που πνίγουν τον καημό τους τυλιγμένες στον καπνό ενός σέρτικου
τσιγάρου, σαν τη μοναξιά τους…
Νέους
οπλισμένους με δύναμη και ορμή χάρη στα νιάτα τους, να βγαίνουν για διασκέδαση…
Κι
εμένα να γυρίζω στη φωλιά του σπιτιού μου, να ποτίσω τα βασιλικά μου, που
άντεξαν στη ζεστή, παρόλο που τα εγκατέλειψα για τόσες μέρες…
Ποιοι
είμαστε; Τι είμαστε;
Από
‘κει ψηλά αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή είμαι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κι
αντιλαμβάνομαι πόσο μόνοι είμαστε όλοι μας…
Αόρατη
μπορεί να είμαι για σένα, αλλά όχι για όλους...
Παραδόξως,
χαίρομαι για όλα αυτά που έχω και είναι τόσα πολλά...
Δε
μιζεριάζω...
Ξαναβρίσκω
τη σταθερή περπατησιά μου και δοξάζω τον Θεό κάθε μέρα!
