Στιγμές (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Στιγμές,
με σκουριασμένα όνειρα σκαλωμένα
στο φεγγίτη της ψυχής μου. Στιγμές,
σε παρελθόντα χρόνο με μαύρο νυφικό ντυμένη
και γύρω να στενάζουνε τ' αγέννητα παιδιά μου. Στιγμές,
που μοίρασα ψυχούλα
και ζητιάνεψα ψίχουλα από μουχλιασμένες υποσχέσεις. Στιγμές,
που θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν τα μάτια μας
σε 'κεινα τα χρόνια της αθωότητας. Στιγμές,
αιχμάλωτες πάνω σε χαρτιά πότε χρωματιστά πότε ασπρόμαυρα. Στιγμές,
που πήραν το χαμόγελο της νιότης κι απομακρύνθηκαν με γοργό βήμα. Στιγμές,
που θέλω να κλάψω πολύ και να στάξω πηχτό μαύρο δάκρυ στης μοίρας τη σελίδα. Στιγμές, που θέλω να φύγω μακριά να με χάσω να μη με βρίσκω πουθενά. Στιγμές,
που με πήραν οι άλλοι από το χέρι και πάνω στα βήματά τους με έβαλαν κι έγινα κάποια στιγμή... άλλη, έτσι που αναρωτήθηκα ποια είμαι εγώ...και ποιοι οι άλλοι. Στιγμές... στιγμές... Και 'συ με ρωτάς αν γίνονται θαύματα κι αν αντέχει η καρδιά σ' άλλα τραύματα... Μέσα απ'τα λόγια τα κρυμμένα μόλις μου άνοιξες κι εσύ... ακόμα ένα.... Ελένη Ταϊφυριανού

Καμπυλότητα Χρόνου (της Χρύσας Νικολάκη)

Εκεί στην καμπυλότητα του χρόνου αγκαλιάζω την αγάπη
μικρός Χριστός με Δάφνης στεφάνι
δάκρυα μαυροφορούσας
ωδές περιστεριών
χέρια με αγγελικό πλέγμα,
ο πόνος να σμικρυνει να ντυθεί ο άνθρωπος.
Ίσως μια μέρα που η Κτίση
φιλήσει το Αιώνιο χαθεί το πάθος
Ίσως ο πόλεμος ρίξει τα δρεπάνια
το Λευκό προσκυνώντας
Ίσως οι θάλασσες των ανθρωπίνων δακρύων
γίνουν ένα ποτάμι αγάπης που θα γεμίσει την κολυμβήθρα του μέλλοντος
Τότε μύρο ειρήνης θα αναβλυθεί
απο σταυρωμένα χέρια
Ίσως ξανά ο άνθρωπος δοξαστεί
φορώντας  μέσα του την κλεψύδρα της ιστορίας και το ζύγι του αίματος.
Ίσως ξαναγίνουμε Άνθρωποι
ξεκινώντας από το Μηδέν.


Χρύσα Νικολάκη