Άτιτλο (της Αγγέλας Ντέλια)

 

Αφήνω πίσω μου τα του εαυτού μου σαρκαστικά και ξανοίγομαι στα πιο γνώριμα πέλαγα των λέξεών μου...
Σαν νυχτολούλουδο προσμένω και τούτη τη νύχτα...
Να απλώσω τα άνθη μου στην αδιαφορία της Φθινοπωριάτικης αρμύρας...
Κοινή η αδιαφορία της, όπως και των ανθρώπων, όπως και η δική μου...
Σα βράχος στη μεσοθάλασσα που δεν ταράζει τα χωμάτινα σύνορα καμίας γης...
Τόσο μακρινός όσο και τ' άστρα και συνάμα τόσο μέσα μου, στην μέσα αγνωσιά της ψυχής...
Ένας φεγγίτης λίγο πιο μακριά από μένα, σιγοψιθυρίζει στην αυλή μου λόγια κλεμμένα...
Λίγες ευχές απ' τ' απομεινάρια της εσπερινής προσευχής, κάποιες αόριστες παραβολές περί ενοχής, κάποια τελευταία νανουρίσματα σε άννοιους γέροντες γεμάτα στριγγλιές...
Αδιάφορα προσπέρασαν τον δρόμο για να φτάσουν ως την αυλή μου...
Και 'κει...
Αδιάφορα, ξόδεψα την ακοή μου στη σιωπή...
<<Η σιωπή λέξη ακριβή>>...
Και πολύτιμη σαν πετράδι, ή σαν μέταλλο πιο σπάνιο κι απ' την ίδια την αστραποβολή της γλώσσας που μπορεί, κάποτε και να κοπεί από τον μίσχο, ή πιο πιο κάτω, από τη ρίζα στο λάρυγγα που όλος ζητά κάποτε να ουρλιάξει..
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
Η νύχτα εικάζει και εμβαθύνει την αδιαφορία της για τη "λογική"...
Πιο λουλούδι της δεν περιμένει το ξεψύχισμά του την αυγή;
Πιο κήπος της δεν θα πεθάνει, σαν πάνω του ξαπλώσει ο πάγος της καρδιάς της για να κοιμηθεί; ( κι ο ύπνος τούτος αιώνες μπορεί να πάρει)
Πια θάλασσα θα νοιαστεί να χαιδέψει τον δικό της βράχο;
Ποιος άνθρωπος θα τολμήσει να αγγίξει ανθρώπινη ψυχή; (ούτε τη δική του)
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
(τόσο μαζωμένα τα κρωξίματα της ολούθε αδιαφορίας)

Αγγέλα Ντέλια

Κινούμενη άμμος...(της Αγγελικής Ντελια)

 

Μέρες καταδικασμένες να παλιρροούν βαριές και σημαδεμένες σε κύκλους μέσα στον  βούρκο...

Πότε ξύπνησε στην φωλιά του πρώτο χελιδόνι;

Πότε σκοτώθηκε, στον απέναντι δρόμο, αιμορραγώντας ήλιο στο κρύο χώμα η παπαρούνα;

Πότε σίγασε το μανιασμένο τραγούδι του ανέμου πάν΄ απ΄ την πικροθάλασσα;

Πότε, πότε δεν ξέρω...

Ο απόηχος των ματιών μου, της οσμής μου, της ακοής μου ξέφτισε γρήγορα σε ένα και μόνο στιγμιαίο αντάμωμα, σε μία και μόνο τελευταία μυρωδιά...

Με ένα και μόνο θρηνητικό νανούρισμα του νου...

Ο χρόνος και ο κόσμος  χρόνος, τελικά δεν κουράζονται...

Βαλσαμώνονται και με κολώνες φτερούγες λένε πως πετούν και πως θα μπορούν και στο μέλλον να πετούν...

Πως ακόμα κι ακόμα θα πετούν...

Τι μέσα, τι έξω, τι στον πάτο...

Σε έψαξα ανάμεσα στον αναβρασμό της μαύρης φωτιάς και σου ζήτησα  βοήθεια...

Σε κοίταξα κατάστηθα να βρω μια κρυμμένη έστω, λεπίδα καρδιάς...

Με κοίταξες κατάματα κι ασύστολα μου άπλωσες το χέρι μα...

Ναι ψυχή μου βουλιαγμένη στη λύπη, εγώ δείλιασα... 

Εγώ φοβήθηκα...

Την σάρκα και το αίμα μου να παραδώσω μέσα στην άμμο...

Αγγελική Ντελια

Μόνο εγώ...(της Αγγελικής Ντελια)

Εγώ μόνο ξέρω τους φόβους μου και τους αντέχω...

Ένας σκοτεινός ουρανός ο κόσμος τους που  μέσα του με κομματιάζει...

Το σώμα μου περιφέρει σαν αποκαίδι στον αέρα μια από δω και μια πέρα και πιο πέρα...

Την ψυχή μου ταπεινώνει...

Την καρδιά μου μαχαιρώνει, την ψυχή μου δεν ακούω μέσα στην καταιγίδα που ολοένα δυναμώνει...

-Και υπακούω...

Μόνο εγώ...

Εγώ μόνο αναγνωρίζω τα δεσμά τους...

Τις πέτρινες φυλακές που ασφαλίζουν τα μυστικά τους, τον κλειδοκράτωρα κόσμο...

Τα χέρια τους που δαπανούν χειρονομίες στο όνομά μου....

Τα μάτια τους που βολεύονται να κοιμούνται και να ξυπνούν μέσα στα δικά μου...

Τα μάτια τους φωτιά, τα μάτια μου άδεια και τυφλά...

Μόνο εγώ...

Εγώ μόνο θυσιάζομαι για να τους κρατήσω κοντά μου... 

Εγώ τους τρέφω, τους ποτίζω απ' τους χυμούς της νιότης μου, τους φροντίζω...

Τους ερωτεύομαι αλλά και τους γεννώ, τους μεγαλώνω...

Για να τους ανήκω...

Μόνο εγώ...

Εγώ μόνο δεν τους αντιμάχομαι, δεν τους πολεμώ...

Αλλά ναι, με μάθανε να πολεμώ μαζί τους τη ζωή μου!

Αγγελική Ντελια

Άτιτλο (της Αγγελικής Ντελια)

Ερπετά οι νύχτες, που σέρνονται σφυρίζοντας απειλητικές έξω στο δρόμο...

Κάνω πως δεν κοιτάζω, πως δεν ακούω κάνω, την κατάντια της ανθρώπινης αδιαφορίας...

Τρεις οβελίσκοι κρέμονται ανάποδα πάνω απ' το κεφάλι μου...

Ο ένας, είναι λένε του θεού, ο δεύτερος τ' ακατονόμαστου κι ο τρίτος δεν μου μιλά, δεν φανερώνεται...

Ίσως γιατί έχει ήδη διαπεράσει σαν καρφί την καρδιά μου...

Οι εφιάλτες μου τη νύχτα είναι τρομερά πλάσματα...

Έχουν όμως τη μορφή τη δική μου, τη δική σου ή κάποια άλλη μέσα από τον κόσμο...

Πόσο ξεγελαστικά ίδιοι, πόσο...

Λέω πως δεν πειράζει, σαν να συνήθισε το πετσί μου τον τρόμο...

Κι οι αρχαίοι μονόλιθοι εξάλλου έγιναν ένα με το σώμα μου από μέσα να με βασανίζουν...

Κρέμομαι εκεί μαζί τους, στο σκοτάδι της ψυχής μου!

Αγγελική Ντελια

Στις μικρές νύχτες ζουν οι μεγάλοι έρωτες...(της Αγγελικής Ντελια)

Όταν το σκοτάδι αργεί ν' ανθίσει, όταν η θάλασσα δεν λέει να κοιμηθεί...

Τότε σεργιανίζουν μέσα στο μαγικό αεράκι οι μεγάλοι έρωτες, εκείνοι που δε συναντήθηκαν ποτέ...

Αποζητιούνται μεταξύ τους ξέροντας,   πως ο χρόνος που τους δίνεται είναι ένα σύμπαν απέραντο μα για τ' ανθρώπινα μικρό...

Ξαπλώνουν δίπλα στα κρινάκια του γιαλού ξεδιπλώνοντας απαράμιλλα σε ομορφιά την καρδιά τους, για ν' ακουστεί ο ερωτικός τους παφλασμός πιο πάνω και πιο μέσα απ' τα κύματα κι ίσως πιο πάνω κι απ' τη γη κι αυτόν τον ουρανό...

Για ν' ανταμώσουν σάρκα με σάρκα από αρμύρα, ψυχή με ψυχή ολόγιομου φεγγαριού...

Ανάσα που σκορπά μια ασημένια θλίψη λίγο πριν φανεί ξανά το πρώτο φως...

Μια αιωνιότητα που διαρκεί όσο μια ρωγμή κεραυνού στην καταιγίδα...

Αγγελική Ντελια

Άτιτλο (της Αγγελικής Ντελια)

Μοναχική φρεγάτα η ζωή, που κουρασμένη και ακούραστη πολεμάει στους αιώνες...
Με μύριες ήττες και λίγες μόνο μετανιωμένες νίκες...

Εσύ που θαρραλέα κάρφωνες με κεντριά ατσάλινα αιματοβάφοντας τα γιγαντόσωμα πέλαγα...
Εσύ που τιθάσευες με γαλαζοκέντητα γκέμια τα αετόφτερα κύματα ιππεύοντάς τα...
Προκαλώντας με φωνές τους ουρανούς  που τόσο ψηλά μέσα τους πετούσες, σπέρνοντας θεόρατους γκρεμούς στα πιο βαθιά φαράγγια ως τα ψηλότερα λυκολημέρια ξυπνώντας όλους τους κοιμόμενους θεούς...

-Αχ Θάνατε-Ύπνε, μέγα μάγε...

Που είναι οι ποιητές που ξελόγιασες παρασύροντάς τους να γίνουν φύλακες των χρυσαφιών στους Παγκαίους κόρφους;
Που είναι οι αλλόφρονες μούσες, οι γαιτανοφόρες νεράιδες που ανίχνευαν με λόγια ακατάληπτα τους αρχαίους καιρούς, σμίγοντας σαν υδάτινες στρόφιγγες τα πάθη στους ανέραστους βάλτους;
Δημιουργώντας συστάδες κορμιών απ' τους στιγμιαίους ανώμαλους οργασμούς των πνιγμών...
Χείρωνες ζευγάρωνες, με μικρά λεπτόφλουδα μαγιάτικα κορίτσια...
Βαθιά, στα πλούσια λιβάδια της Ποσειδώνιας μνήμης, ως του ακροβάσταχτου κόσμου τα πλεονάσματα μύρισαν χιλιάδες οι συφορές...
Και οι κατάρες διαδέχτηκαν τις μέρες και τις νύχτες!

Δυσμενείς οι μήτρες, εργάτορες των θαλασσομαχών που προστίθονται στον αέρινο κυκλώνα, προαγωγό των εποχών και των ανώτερων Ιδεών...
Φουρτούνα και μοιρολόι φτύνουν οι κάμπιες που γεννιούνται από μαυροπεταλούδες νεκρών στιγμών...

-Αχ Χρόνε-Φίδι ύπουλε, μοχθηρέ...

Που είναι οι ποιητές του ασημένιου φτερωτού πλανήτη;

Μην ανοίξετε τα σύνορα, αλυσοδέστε τις εξώπορτες σφιχτά γιατί φοβάμαι την χρυσή φωτιά...
Όπως φοβάσαι τις μάχες στα νερένια μονοπάτια της αφορισμένης ψυχής...
Κρατήσου για λίγο ακόμα στο κατάρτι...
Πολέμα για να γευτείς τις ύπουλες νίκες σου κι από αυτά τα ναυάγια...
Ίσως να στεφθείς Νικητής!

Αγγελική Ντελια

Άτιτλο (της Αγγέλας Ντελια)

Οι ιστορίες των ανθρώπων δεν τελειώνουν ποτέ, όμως οι άνθρωποι δυστυχώς αργά ή γρήγορα ''τελειώνουν''...
Γι αυτό, φρόντισε να αφήσεις πίσω σου την δική σου ιστορία, μια ιστορία η οποία θα κάνει περήφανους όλους τους απογόνους σου...
Μέσα από πράξεις θάρρους, μέσα από έργα ανθρωπιάς κι όχι λόγια και διαδόσεις περί ανθρωπισμού...
Μέσα από την αέναη μετάδοση που φέρει στους αιώνες μόνο η δύναμη της αγάπης, μέσα από την ανώτερη πρόοδο που επιτυγχάνει στην ψυχή του ανθρώπου η αγάπη κι όχι από τα ασαφή προσχέδια ''διαφημιστικού υλικού'' περί αγάπης, κάτι σαν να ψωνίζεις στις εποχικές ''ευκαιρίες'', λόγω πιο εύκολης ''πρόσβασης'' στα εκπτωτικά είδη και προιόντα...
(άσε που θα διαφημιστείς ύστερα και σ΄ όσους επιθυμείς)
Μέσα από τις αποστάσεις που χρειάζεται η ζωή για να γίνει ξεχωριστή και πολύτιμη, μέσα από όλες τις ''αποστάσεις'' που θα γίνουν παράδειγμα στην κοινωνία κι όχι επιτηδευμένη αδυναμία...
Μέσα από την ίδια την ανθρώπινη φύση, μέσα από τους τρόπους που κατέχει η ψυχή να αντιδρά και να αντιλαμβάνεται τις ψυχές όλων των ανθρώπων...
Γιατί μέσα της βρίσκονται όλοι μαζί οι άνθρωποι του κόσμου και πρέπει να την εμπιστευτείς, χρειάζεται να την εμπιστευτείς...
Αξίζει να πολεμήσεις ακόμη και να πληγωθείς, γιατί αξίζεις την ευκαιρία να επιλέξεις τη διαδρομή σου...
Δυστυχώς ή ευτυχώς όλες οι αξίες της ζωής που είτε κατακτώνται είτε δεν κατακτώνται, στοιχειώνουν τις ιστορίες μας με βαριές καταγεγραμμένες μαρτυρίες...
Όμως αυτές οι ιστορίες μένουν στις μνήμες της γης και των ανθρώπων, αλήθειες που προσδιορίζουν με γεγονότα το ήθος σου στα επερχόμενα γένη κι αυτά ή θα σε τιμήσουν, ή θα σε ''σφραγίσουν'' στον τάφο της εξόριστης λήθης!

(άσε τα λόγια, κάνε τον Λόγο σου πράξη για τη ζωή όλων των παιδιών σου)

Αγγέλα Ντελια

Περιμένοντας την πανσέληνο (της Αγγελικής Ντελια)

Τα βράδια που δεν κοιμάμαι σιγοτραγουδώ...
Αφήνω τις γρίλιες μου μισάνοιχτες, όπως αφήνω μισάνοιχτες και τις λιγόφωτες μνήμες της καρδιά μου...
-Μισάνοιχτες, μεσάνυχτες, μισοφανέρωτες!
Τις νύχτες αυτές, τ΄ αστέρια συχνά κουβεντιάζουν μαζί μου για τον απέραντο τόπο τους και πότε πότε δειλά με ρωτούν γιατί σιγοτραγουδώ μόνο τους πόνους, γιατί σιγοψιθυρίζω μονάχα τους καημούς;
-Τ' αστέρια όμως δεν γνωρίζουν από πολέμους, ούτε από ματωμένους έρωτες, ούτε κι απ΄της ψυχής τους ξενιτεμούς...
Κι εκεί, μέσα στο ήσυχο δωμάτιο, προσπαθώ τότε ν΄ανασάνω τους ήχους της καρδιάς μου...
Αφουγκράζομαι ακίνητη ν΄ ακούσω τους αντίλαλους να ξεθαρρεύουν πάνω στους κρύους τοίχους, να πιάσω έστω έναν πάνω στα φθαρμένα σανίδια, έναν φλεβικό χτύπο, έναν οργασμό, για να τον βαπτίσω ευλαβικά με το ομορφότερο που υπάρχει όνομα...
Καταπίνω την ανάσα μου όμως για να μην θορυβήσω...
Μην ξυπνήσω την κοιμισμένη καρδιά μου, μην την ξυπνήσω!
Τα βράδια που δεν κοιμάμαι ονειρεύομαι το όνειρο...
Φαντάζομαι τον ουρανό χωρίς αστέρια, μόνο με μια τεράστια ολόφωτη πανσέληνο...
Μια τέτοια πανσέληνος θα μπορούσε να με κάνει να με αγαπήσω...
Θα μπορούσε να με κάνει ν΄ ανοίγω στο σκοτάδι της νύχτας τις γρίλιες μου, όπως ανοίγει ο θεός στο σύμπαν την αγκαλιά του...
Και την καρδιά μου να τη μεγαλώνει, να την απλώνει όπως την ξεδιπλώνει ένας αληθινός έρωτας, χωρίς τον μαύρο φόβο!
-Αλήθεια ονειρεύομαι το όνειρο...
Κάποιες νύχτες νομίζω, θυμάμαι ακόμη και τον σκοπό από ένα νανούρισμα τσιγγάνικο μέσα στο πυκνό δάσος, την ώρα που αποκοιμιούνται οι σκιές...
Το ποτάμι που λίγο πιο δίπλα ξαγρυπνά, κρατά σιγόντο μ΄ ένα μακρύ παραπονιάρικο τρέμουλο κι αποκαλύπτει μυριάδες νεροπεταλούδες π΄ ασημίζουν τα τρυφερένια τσιγγάνικα λόγια...
Λόγια, που μιλάνε για ένα παιδί ίδιο το Φεγγάρι...
Απλησίαστο σαν αγρίμι, με μακρυά κίτρινα μαλλιά, με γαλάζια χείλη και με μάτια παθιασμένα απ΄τη φωτιά ή σαν από το αίμα!
-Ναι, τα θυμάμαι αυτά τα λόγια...
Τα θυμάμαι μα όχι πάντα, σε κάποιες περίεργες νύχτες τα σιγοτραγουδώ πιστεύοντας πως με αυτά θα καλέσω κοντά μου το παιδί Φεγγάρι...
Και τότε εκείνο για να περάσει μέσα στο γυμνό μου δωμάτιο, θα σπάσει τις μισάνοιχτες γρίλιες και τη δειλή μου καρδιά, θα σπάσει τους τοίχους και θα με τραβήξει έξω στον κήπο...
Στον δικό του κήπο, όπου τα μελωδικά πουλιά και τ΄αστέρια θα είναι σύντροφοι στον έρωτα και στην αγάπη, τα λουλούδια και τ΄άγριο χορτάρι και τα δέντρα θα μοιράζονται όλα τους τα πάθη, όλα τους τα μυστικά και δεν θα υπάρχει έτσι άλλο πια σκοτάδι!
Κι εγώ σαν παιδί να κοιμηθώ...
Και το παιδί Φεγγάρι να γίνω στον ύπνο μου εγώ, μια Πανσέληνος που στις νύχτες της ζωής μου, τέτοια δεν θα υπάρχει άλλη...
Να ιππεύω ατρόμητη την ατίθαση θάλασσα, να μαγεύω με το τραγούδι μου τον συννεφιασμένο ουρανό και με το φως μου...
Με το φως μου να καλώ όλο το σύμπαν και μαζί τον Θεό μου για να με ακούσει...
Να ακούσει το ανθρώπινο κλάμα μου με τον βαθύ τραγουδιστό λυγμό...
Και ν΄ακούσω στην ψυχή μου το παράπονό του για τούτον τον όμορφο κόσμο, τον άσχημο!


Αγγελική Ντελια

Δεν έχω την ικανότητα (της Αγγέλας Ντελια)

Δεν έχω την ικανότητα να ομορφαίνω τα πράγματα, αντίθετα...
Κάθε σκιά, ξέρω να την κάνω σκοτάδι...
Κάθε πληγή, την κάνω πόλεμο...
Κάθε πόνο, να τον κάνω σταύρωση...
Κάθε δάκρυ, το κάνω τρικυμία...
Κάθε αβεβαιότητα, να την κάνω καημό...
Κάθε σιωπή, την κάνω τάφο...
Κάθε αδικία, να την κάνω χρώμα λευκό...
Κάθε απάρνηση, την κάνω αιώρηση στον καιρό...
Και κάθε λέξη απροστάτευτη, την κάνω κι από έναν θάνατο!

Αγγέλα Ντελια