Μη μου χαθείς.
Πέτρα γίνε, εσύ, που σπας τους όρκους σου, που με διώχνεις για να με ζητήσεις λίγο μετά, που μου λείπεις σαν ανάσα και που τύψεις μου για πρώτη φορά γίνεσαι, άδειες κουβέντες σε βραδιάτικα αυτοκίνητα, ένα φιλί που όλο στην πόρτα περιμένει, ένας έρωτας που όλο αναβάλλεται, ένα τραγούδι που περιμένει να ερμηνευθεί, ένα χάδι που εξημέρωση ζητάει, μια νύχτα που κορμιά διψάει, μια ευκαιρία που ζητάει να μη χαθεί...
Να είσαι εκεί, όπως μπορείς, να είσαι εκεί. Τώρα που η αντοχή μου τις τελευταίες της λέξεις ψιθυρίζει. Να είσαι εκεί...
