ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

 

Επίμονα μου λένε 
γιατί γράφεις
γιατί γράφεις
δεν κουράστηκες να κοιλοπονάς
τόσες γεννήσεις
θανάτους τόσους πια
Δεν κουράστηκες 
να σπέρνεις 
δάκρυα να σπέρνεις
μαύρες ελιές
κόλλυβα πικρά
ρόδια γυαλιστερά της Περσεφόνης
και τόσα ξηροκάρπια της των ανθρώπων φθοράς
Δεν κουράστηκες να σπέρνεις
και θερισμό ποτέ σου να μην βλέπεις ;

Περπατώ και τους ακούω 
που λένε
λένε
λένε
Δεν απαντώ
Θέλω 
Μα δεν μπορώ
Προσκυνώ μέσα μου τη δική της φωνή
Περιπλανιέμαι στις ερημιές
ερωδιός μοναχικός 
και ραμφίζω την αγαλλίαση της
Με τρώει το μαράζι της
Με πεθαίνει ο σεβντάς της
Με ανασταίνει το  φιλί της
Προσκυνώ μέσα μου 
τον άγιο έρωτά της
και κλαίω

Μη με λυπάστε 
που δεν μιλώ
Μη με λυπάστε 
που όλο κλαίω
Από τότε που γεννήθηκα
μέσα μου τραγουδάνε οι θάλασσες ακατάπαυστα
μέσα μου θρηνούνε οι αγέρηδες ακόπαστα
μέσα μου σβήνει και ανατέλλει ασίγαστα
το δικό της γαλήνιο φως
Μη με λυπάστε 
Μόνον έτσι μπορώ να υπάρχω 
πεπληρωμένη και ζωντανή...

Φιλαρέτη Βυζαντίου
[ Φ.Β. 21011020  ''ΦΩΣ  ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ''  2018-2020]

ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

 

Όλο το μεσημέρι 

 ο ίδιος περίεργος ήχος

''Μαμά, κάτι κλαίει''

''Ο άνεμος της λύπης είναι, μη φοβάσαι''

''Να τον πάρουμε μέσα;''

''Δεν φιλοξενείται ποτέ το δάκρυ 

  μήτε ο καημός του ανθρώπου, παιδί μου''

Όλο το μεσημέρι σκάλιζα τα άχυρα της μνήμης

Τη μορφή της έψαχνα

Πώς ξεθωριάζουν στου χρόνου τα απόφωτα

οι μορφές!

Πώς σβήνουν τα λόγια τους!

Πάντα μέσα μου κάτι κλαίει

Η ανάσα της;

Τα μάτια της;

Τα χέρια της;

Η ευωδιά της;

Η προσευχή της;

Ίσως όλα αυτά μαζί

Μα όλα για μένα

Το ξέρω καλά

Κι αυτό με πονάει

Στοργή 

Σκέφτηκα να ζυγίσω ένα - ένα γράμμα χωριστά

Αδύνατον

Είναι βαριά  αυτή η λέξη

Την νοιώθω μέσα μου να βουίζει

σαν τον λεβάντε των Κυθήρων

και σαν μελτέμι κυκλαδίτικο

Είναι βαριά αυτή η λέξη

Δεν σε αφήνει ποτέ να κινδυνεύσεις

από βέβαιο πνιγμό

από τον βέβαιο εαυτό σου

από κάθε αποκοτιά και κάθε τρελή σου επανάσταση

Όλο το μεσημέρι 

ο ίδιος περίεργος ήχος

''Μαμά, εσύ είσαι;''

''Μη φοβάσαι ...ετοιμάζω το άσπρο  φουστάνι

για την Κυριακή 

για το ποίημά σου

που στεγνώνει τα δάκρυά του στον ήλιο

για την αγάπη

που άνθισε και ψάχνει στήθος να ακουμπήσει 

τα μικρά της λουλούδια 

για σένα 

που πάλι ξέχασες να ποτίσεις την προσευχή μου ...''

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 0200704  '' ΦΩΣ  ΕΚ  ΠΕΤΡΑΣ''  2018-2020]

ΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

 

Τραυλίζει το μεσημέρι μου
Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει
Σε σκέφτομαι σε μια ερημιά
Με το δενδρολίβανο στο πέτο σου
και το χρώμα του κορακιού στα χείλη
Είσαι άνυδρος και μόνος
Δεν έχεις δρόμο να διαλέξεις
Σε διάλεξε αυτός χρόνια πριν
Τον ακολουθείς τυφλά
Ζεις με την έκπληξη του τέλους
Στέκομαι στη μέση του πουθενά
Είναι ωραία
Είναι ήσυχα
Είναι σχεδόν δημιουργικά
Αν αδειάσω και το μυαλό μου από σένα
θαρρώ πως
θε να έρθει και το ποίημα
Μην το εμποδίζεις ,λοιπόν
με τους αναστεναγμούς της απουσίας σου
Μην το ενοχλείς
Μην το εκδιώκεις
Με χρειάζεται
Κι εγώ εκείνο
Εσένα όχι
Κι ας λέω άλλα τα βράδια στο παραμιλητό μου
Και να που διψώ
Ο ήλιος  με στριμώχνει ανελέητα 
στα πύρινα χαλάσματα του
Γη μου και αέρα μου και χόρτο μου ευωδιάζον
σώστε με 
Τούτος ο επιπόλαιος Φαέθων με τρομάζει
Αν του ξεφύγω 
ίσως σώσω το ποίημα 
ίσως κι εσένα
ίσως και εκείνο το πουθενά μου
που θεωρεί πως με λυτρώνει από την άγρια ανάμνησή σου
Πού να ξέρει πως ο έρωτας και το υπερφίαλο φως του
δεν έχουν ανάγκη από λύτρωση...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

 ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ''  

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ... (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

Τί κι αν έχω την πρόθεση

τον ζήλο κι αν έχω τί;

Δεν μου δίνονται σήμερα οι λέξεις

Κρυμμένες στα σκοτεινά λαγούμια τους

σαν κουρασμένες

σαν φοβισμένες

σαν άτολμες

λουφάζουν

Ανάμειξη δεν θέλουνε καμιά

στα τεκταινόμενα

των τετραδίων

Έτσι κι εγώ τις άφησα

μακριά 

από την θηριωδία των πρωινών μου σκέψεων

Άναψα τη σόμπα 

ευωδιά καμμένου ξύλου

φλούδες πέργαμου ξυσμένες

έτοιμες για  το γλυκό

στο ραδιόφωνο ένα χαρούμενο ηπειρώτικο

- οι ρίζες μου αργοσαλεύουν ηδονικά-

και ο καφές πάντα πικρός 

λιγάκι να σου μοιάζει

Το δωμάτιο φλύαρο

οι κουρτίνες  ανυποψίαστες για το έξω φως

πέντε στίχοι βγάζουν το κεφάλι τους

από το λαγούμι

ξανακρύβονται όμως

-σοφή επιλογή-

Κι εγώ δένω το σιρόπι 

δένω τις σιωπές μου ματσάκι 

αμφιβόλου χρώματος και μυρουδιάς

και περιμένω

Μη με ρωτήσεις

Δεν ξέρω τί

Τί κι αν έχω την πρόθεση

τις λέξεις κι αν τις κανάκεψα τί;

Δεν μου δίνεται σήμερα ο ουρανός

Πικρός και απόμακρος

σαν την μορφή σου....

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 2-2-20  ''ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ  ΛΕΞΕΙΣ'' 2018-2020]

[ πίνακας : Marc Chalmé ]

ΖΗΤΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΘΩ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

Στο βυσσινί χαλί

πεσμένη μια λέξη

Ανάβω το ηλεκτρικό φως

Ιμιτασιόν παραμερισμός του σκότους

Μου λείπει μια κλωστή 

από την πλεξούδα της Κλωθούς

και ένα ποίημα 

από το καλάθι της Σαπφούς

Δεν θα με συντρίψει η απώλεια

Ανθισμένη στο μπαλκόνι ακόμη

η γαρδένια 

Πετάει νέα φύλλα  η καρδιά 

εν αναμονή του χειμώνος

Στο βλοσυρό φρύδι του

αναπαύεται ήσυχα

ο ένδον στοχασμός μου

Διατελώ ευγνώμων 

στο λευκό

Μόνη στο δωμάτιο 

αναμένω 

Δεν ξέρω τί

Μα μου λείπει απίστευτα πολύ

Ζητώ αυτό που ποθώ

Νά 'ναι το χλωμό τριαντάφυλλο

η κρύπτη του;

Ευωδιάζουν τα μάτια μου αίφνης

Μυροβλύζουν και τα ανθρώπινα δάκρυα;

Η νύχτα είναι εδώ

Εσύ  αόρατος νυμφίος

Τα κουφέτα της αγάπης

λειώνουν 

στο ερωτευμένο μας στόμα

Μην σβήνεις τα αποτυπώματα 

του γλυκασμού της...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 020011016   ''ΜΙΚΡΑ ΕΠΙΠΟΘΙΑ''  2019-2020]

Η ΑΝΕΜΟΣΚΑΛΑ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Κατέβηκε προσεκτικά τη μικρή ξύλινη σκάλα
Αυτή που οδηγούσε στο υπόγειο
Αυτή που, σαν ήταν μικρούλα,
νόμιζε πως οδηγούσε στα έγκατα της γης
Τώρα ήξερε ότι τίποτε δεν ήταν πιο βαθύ από την ψυχή της
Και εκεί δεν είχε καμία σκάλα να κατέβει
Εκτός από τον πόνο
Εκείνος γινόταν ενίοτε μια τραχιά ανεμόσκαλα
και ορμητικά, μέσα σε αγέρηδες και κοσμοχαλασιά,
μπορούσε να την κατεβάσει στα φοβερά της έγκατα
Και πάντα τρόμαζε
από το αγέρωχο σκότος και το οξύτατο φως
Πάντα της κοβόταν η ανάσα
στη θέα της αιμορροούσης αλήθειας της

Πλησίασε το κουτί με την σκόνη που άπληστα
ήταν σκορπισμένη πάνω του
Αναγνώρισε τα αρχικά
Φ.Ι. Πόσο τα αγαπούσε!
Κράτησε για λίγο τα μάτια της κλειστά
''Φιλαρετάκι , φοβάσαι;''
''Γιατί να φοβηθώ; Έχει κατσαρίδες εδώ κάτω;''
Μετά άκουγε το γέλιο του
και την καθησυχαστική αρνητική του απάντηση
Τί είναι ο φόβος; σκεφτόταν
Τίποτε!
Δε θυμάται να φοβήθηκε ποτέ το σκοτάδι
Μάλλον της άρεσε
Την έκρυβε στις σκανταλιές της
Την νανούριζε στις λύπες της
Την ημέρευε στους θυμούς της
Τα είχε βρει μαζί του
Φίλος της αγαπημένος

Ανέβασε το κουτί στο φως της μεγάλης σάλας
Το άνοιξε με τρυφερότητα
Ξαφνικά ο χρόνος ,αυτό το θρασύτατο αλητόπαιδο, άρχισε να τρέχει πίσω
Όλο και πιο πίσω
Σαν κυνηγημένος κλέφτης
Σαν;
Μα κλέφτης ήταν ούτως ή άλλως
Της είχε κλέψει τα πολύτιμα όλα
Και κυρίως  τα παιδικάτα της

Οι ψεύτικες πέρλες της μητέρας, τα πολυκαιρισμένα πούρα του πατέρα, το χρυσό βαφτιστικό σταυρουδάκι του αδελφού, το χρυσοκίτρινο ψαθάκι των καλοκαιριών της,
τα βαθυκόκκινα βελούδινα γάντια της των δέκα ετών, της χαμογελούσαν  γλυκά
Χαμογέλασε κι αυτή
Πόνεσε
Νοστάλγησε
Ο νόστος πάντα πάει χέρι-χέρι με το άλγος
Θέλησε να επιστρέψει εκεί
Εκεί που τίποτε δεν μπορούσε να την πληγώσει
Τίποτε δεν μπορούσε να την προδώσει

Εκεί
Στα ιερά και πολύτιμα έγκατα της μνήμης
Αν δεν υπήρχαν αυτά, αναρωτήθηκε
πώς θα κρεμόταν ατρόμητη
όπως τώρα
όπως αύριο
όπως κάθε στιγμή της ζωής της
από την φοβερή ανεμόσκαλα των καταιγίδων και των αστραπών
του βίου της;
Πώς ;

Φιλαρέτη Βυζαντίου


(Φ.Β. 018011019  ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ'' 2018-19)

Η ΜΠΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Σηκώθηκε χαράματα
Τρύπωσε στη φυλλωσιά της ανατολής
Αθέατη στην πίκρα
Αόρατη για τον πόνο
Μηδαμινή μπροστά στο κάλλος της αναδυόμενης ημέρας
Έφερε στα χείλη της μια μπουκιά ζεστό ψωμί
Το φίλησε
Μετά το μοίρασε στα πετεινά του ουρανού
Αυτή δεν το χρειαζόταν
Αυτή ανήκε στους πεινασμένους της γης
Ξέπλεξε κατόπιν μια μπούκλα από την κόμη του ήλιου
Την πέρασε στο λαιμό της κόσμημα
Ανέπνευσε βαθιά
Η ζωή καθόταν κουλουριασμένη στα πόδια της
Φοβισμένη και απροστάτευτη
Την χάϊδεψε τρυφερά
Την αγκάλιασε
Έβγαλε προσεκτικά ένα καρφί από την μία παλάμη της
''Μη φοβάσαι'' της ψιθύρισε
Εμείς οι δυο μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο
Κοιτάχτηκαν στα μάτια σαν ερωτευμένα παιδιά
Χαμογέλασαν με επιείκεια η μία στην άλλη
Και άρχισαν να σιγοσφυρίζουν έναν χαρούμενο σκοπό
Τί κι αν ο κόσμος δεν άλλαζε ποτέ;
Αυτές  πίστευαν στην κλεμμένη μπούκλα του ήλιου ...!

Φιλαρέτη Βυζαντίου

  ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ  ΦΩΣ''  2017-2020]

ΤΙ ΚΡΙΜΑ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Αν κάποια στιγμή
καταρρεύσεις
θα σε κρατήσω σαν πούπουλο
στα χέρια του καλύτερου
ποιήματός μου
Και μόνο στη σκέψη αυτή...
αχ! πόσο λαχταρώ
να καταρρεύσεις !

Μα θα μου μείνει τελικά
το κρυφό μου απωθημένο
Στέρεα πατάς στη γη
Ποτέ σου δεν υπήρξες αιθεροβάμων
Ξέρεις καλά τη  σιγουριά που κρύβει
εκείνη η σχεδόν γελοία πρόσθεση
ένα συν ένα μας κάνει δύο

Τί κρίμα!
Ηθελα τόσο πολύ να δεις τον κόσμο
με τα δικά μου μάτια!
Ήθελα τόσο  πολύ να χορέψουμε
σαν παιδιά
πάνω στο ανόητο αυτό άθροισμα
να το περιγελάσουμε μέχρι εξουθενώσεως
να το αμφισβητήσουμε μέχρι θανάτου
να με κρατάς  από το χέρι
και να παιανίζουμε τη συντριπτική νίκη
της υπέροχης μονάδας

Τί κρίμα που δεν θέλεις
να δυναμιτίσουμε τα δεδομένα όλα
Τί κρίμα που δεν θέλεις μαζί
να καταρρεύσουμε
στον υπέροχο γκρεμό
του  ένα συν ένα
πάλι ένα μας κάνει
....πάλι ένα !

Φιλαρέτη Βυζαντίου



(Φ.Β. 011012018  ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ'' 2018-19

ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Τούτες οι πέτρες πώς σφήνωσαν στο μυαλό μου;
Τούτες οι ιτιές γιατί δεν παύουν να κλαίνε;
Τούτη η παγίδα των αθώων γιατί ποτέ δεν μένει πεινασμένη;
Τούτη η κοιλάδα του κλαυθμώνος γιατί συνεχώς πνιγμένη
στο αλάτι των δακρύων ;

Μιλησέ μου , μίλησέ μου
Θεέ μου
για την Αγάπη
Σκοτώνονται μέσα μου χιλιάδες βεβαιότητες
Δεν αντέχω πια τόσο αίμα
Κάθε πρωί οι σάλπιγγες της Ιεριχούς
απειλούν τα καλοστημένα τείχη
της ψυχής μου
Είμαι  μαλακή σαν νιόβγαλτο χορτάρι
μα και σκληρή σαν  φλέβα γρανίτη
Βαδίζω στα τυφλά
Ανοιχτές οι πληγές
από τις μάχες μου μαζί σου
Φτάνει
Φτάνει
Ανακωχή ζητώ

Άλλαξε η ροή της αλήθειας εντός μου
Περιμένω δεμένη στον λευκό βωμό
την ανέπλιστη σωτηρία μου
Στα μάτια μου φως και έρεβος
Σε καρτερώ εναγώνια
Μην αμφισβητήσεις  τόσους αιώνες
αθώας λατρείας
Βγάλε την πανοπλία
και δείξε μου
τον τρόπο του ηττάσθαι
εντός της Αγάπης...!

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Κι όταν (της Φιλαρέτη Βυζαντίου)

Κι όταν οι ουρανοί είναι κλειστοί
Κι όταν ο έρωτας καίει όλα τα φτερά του
Κι όταν η γη αρνείται ακόμη και το βάδισμά μας
Εμείς προχωράμε αγέρωχοι
και με χαμόγελο σε πλήρη ανθοφορία
και με μάτια έτοιμα να υποδεχτούν
όλου του κόσμου τις αστραπές
άτρωτα
Εμείς που γεννηθήκαμε με την αγάπη
στρωμένη φλοκάτη  κατακόκκινη
στις παγωνιές κάθε απόμερης γωνιάς
της παιδικής ψυχής μας....

 ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ  ΦΩΣ''  2018-19
Φιλαρέτη Βυζαντίου

ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΦΩΣ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Μια βουρκωμένη καλαμιά
υποκλίθηκε στο λυπημένο φως μου
Τρέχει η αγάπη να με προλάβει
Μα ήδη περπατώ στα χνάρια της Περσεφόνης
Σπάζω ρόδια στο διάβα μου
Σε προκαλώ να με βρείς

Έχω μια λόγχη σκουριασμένη
στα σπλάχνα μου
Δική σου ήταν
Πια δεν πονώ
Σαν όραμα βλέπω τον ίσκιο σου
Βαρύς

Μίλησέ μου , Αχιλλέα ,για την αόρατη πληγή
που σου 'κλεψε την αθανασία
Έχω κι εγώ τη δική μου
Ματωμένη και θνητή για πάντα
πώς να μεταλάβω ζωή
αιωνιότητα πώς;

Μια βουρκωμένη καλαμιά
υποκλίνεται στον ανέγγιχτο έρωτά μου
Αν με προλάβεις ,Αγάπη
θα αφήσω να ρεύσει πάνω του
όλο μου το ημίθεο φως
Αν με προλάβεις ,Αγάπη
θα ξεφύγω με ορμή
από τον εναγκαλισμό του Άδη

Έλα
μην μου οδύρεσαι πια
δύστυχη Περσεφόνη
Όλα κάποτε έρχονται στο φως
Ακόμη και η σκουριασμένη ζωή...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

ΤΟ ΑΛΕΣΜΑ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Πώς να αφαιρέσω τα μάτια της ήττας
Να μη με κοιτάζει
αποτελειωμένο της θήραμα
Να μην λυγίζω στο μακάβριό μου θέαμα
Να μην ακούω τον παιάνα της
''Νενίκηκά σε...''

Σκοτεινιάζει τόσο νωρίς από χθες
Ξεχνώ τη δύναμη του χρόνου
πάνω στα δεδομένα μου

Σήμερα μου επιτίθενται οι αναμνήσεις
Στοίβα τα κουτιά με τα απελθόντα λάθη
Όποιο κι αν ανοίξω
μυρουδιά πόνου
Και κείνες οι λειψές χαρές
δεμένες με κοβάλτιο
και θυμωμένο φρένο

Απείθαρχα αναπνέω
Σαν επαναστημένος έφηβος ο λυγμός
Μα δεν μου αρέσει η λέξη ''συνθλίβω''

Αλέθω στα σαγόνια του ήλιου
τις μέρες μου
Μετρημένες και αμέτρητες
Αν καταφέρω να τις ζυμώσω
με σπασμένα χαμόγελα
και άναλο έρωτα
ίσως γλιτώσω
την κατά συρροήν λιμοκτονία μου...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

( ''ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΚΙΕΣ '' 2018-19)

Πυριφλεγης Ιφιγένεια (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Γεννήθηκες φως
Σκοινιά έδεναν τον ήλιο στα μάτια σου
Λίγες σκιές 
κι αυτές ουτοπικές σεργιανούσαν στο κλάμα σου

Πώς να σε αφανίσω χωρίς ένα φιλί δοξαστικό στο μέτωπό σου
Πώς να σε σκορπίσω στις τρικυμίες του Ποσειδώνα
Πώς να σε σώσω ξανά με το μαντήλι του Αη Νικόλα

Μεσημέρια σε γλυκιά ταραχή
Τα λόγια σου πνιγμένα στον κόλπο των αντινομιών
Το ταξίδι σου ατελείωτο
Οι ασπίδες σου σκουριασμένες από αρχαίες ήττες επιτοίχιες

Κι εγώ να πίνω μεταλαβιά τα δάκρυά σου
πάνω στον αναίμακτο βωμό μου
Φωνάζοντας συνεχώς το πεπρωμένο μου όνομα
Πυριφλεγης και μοιραία Ιφιγένεια..

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Μην ακουμπάς τη μέρα μου (Φιλαρέτη Βυζαντίου)

Μην ακουμπάς τη μέρα μου Πέτρες ,ασβέστης και πηλός τα ιερά μου φυλαχτά Μια κόκκινη σκεπή πλεγμένη στους κισσούς Ένας φράχτης ξέθωρος πνιγμένος στο αγιόκλημα Μια κληματαριά με δυο καρέκλες ψάθινες λιγάκι χαλασμένες Ετούτα με ορίζουν Μην ακουμπάς τον ίσκιο μου Είναι αγνός και μόνον μοσχοβολάει Και μην κοιτάς τα μάτια μου Είναι λεπίδια κοφτερά που σπέρνουνε ολέθρους Εσύ με το δαδί κι εγώ με τον πυρσό και το καλεμι Εσύ με το ντέφι κι εγώ με το ζουρνά και το βιολί Αλλόκοτα ας χορέψουμε στα δάχτυλα των ανέμων Μέρα που κίνησες με τα χαμόγελά σου καταπάνω μου Ήλιε που ήρθες με το επινίκιο μαχαίρι σύρριζα στο λαιμό μου Αγγίξτε την ψυχή μου μόνον με τρυφεράδα Γιατί είναι τόσο μαλακή και αναπνέει τώρα πια με γιασεμάκια κάτασπρα Μην ακουμπάς ούτε τις νύχτες μου Πριν τη ζωή μου αναγυρίσω μανίκι πολυφορεμένου φουστανιού άσε με να λουστώ ολοκορμίς σ' όλους τους ποταμούς του πάθους κι έτσι ντυμένη με φιλιά και χάδια φυλαγμένα στο στήθος ενός άγιου έρωτα λαμπρά να ξεψυχήσω.


Φιλαρέτη Βυζαντίου

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ'' (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Ποίηση: Φιλαρέτη Βυζαντίου

Βίντεο: Γεώργιος Λιθοξόος

Το βίντεο υπάρχει και στο youtube ΕΔΩ

Σημείο τήξης (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Σημάδεψες τη μέσα μου ταραχή ευθύβολος πάντα εύστοχος κατ' επανάληψιν συντρίβεις κάθε οστούν της ψυχής μου πυρπολείς κάθε απωθημένη άρνηση μετ' επιτάσεως εισβάλλεις με την ευγένεια της έσω μελαγχολίας και με κατασπαράζεις δεν ζητάς,απαιτείς θυμώνω,πολεμώ,υποκύπτω γιατί από σένα θέλω μόνον την ήττα μου η μέρα αλκυονίζουσα η οξύτητα των στίχων μου καταρρέει θριαμβικά βρήκες το σημείο τήξης της ψυχής μου αγωνιώ να δω το νέο εκμαγείο μου
Φιλαρέτη Βυζαντίου

Φιλί μου αγριοπερίστερο (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Σου ζήτησα ένα φιλί
Έψαξες στις τσέπες σου
Είχες πολλά...λογιώ...λογιώ
Έβγαλες διπλωμένο προσεκτικά
ένα αχνό και απονήρευτο
Το απίθωσες στο λαιμό μου
Χλώμιασα
Δεν ήτανε το ίδιο
Εκείνο το αδυσώπητο
το άγριο τη νύχτας
Εκείνο το ανελέητο
που μύριζε καταιγίδα
Σε κοίταξα 
με ένα πικρό παράπονο
Αμάλιαγος νεοσσός 
στη χούφτα σου
να προσδοκώ μια φωταψία
Γιατί δε μιλάς;
Φοβάσαι 
μη με πληγώσεις;
Συνηθισμένη πια
διάτρητη 
από παντού αιμορραγώ
Ακόμη μια πληγή 
τίποτε δε μου λέει 
Έλα ...μη με φοβάσαι
Ο ποταμός της Δίψας 
από πολλά ρυάκια γίνεται
Έλα 
μαζί να ξεδιψάσουμε 
Φιλί μου εσύ 
αγριοπερίστερο
Φιλί μου εσύ 
μαχαίρι προδομένο...

Φιλαρέτη Βυζαντίου