Σήμερα η μέρα ξημέρωσε βροχερή. Τα σύννεφα άλλοτε γκρίζα, άλλοτε μελανά, πότε έτρεχαν στους δρόμους του ουρανού, σαν να βιάζονταν ν’ αδειάσουν το φορτίο τους, και πότε στριμώχνονταν πάνω από τα σπίτια, ενώ ασημένιες αστραπές τα χαράκωναν πέρα ως πέρα.
Στάθηκα στο παράθυρο κι αφέθηκα να τα κοιτάζω. Πάντα απολάμβανα αυτές τις εικόνες. Η δύναμη της φύσης, ο θυμός της. Κι αυτή η λάμψη, τόσο εκθαμβωτική, απόκοσμη θαρρείς. Έκλεισα τα μάτια. Ο ήχος της βροντής έκανε να τρίζουν τα παράθυρα, ενώ την ίδια στιγμή άρχισε να τα χτυπά αλύπητα η βροχή. Βροχή και στα μάτια μου. Έκλαιγα από πόνο, έκλαιγα από θυμό. Πονούσα για την απουσία σου, θύμωνα με την αδυναμία μου.
Μπήκες στη ζωή μου αναπάντεχα, σαν βότσαλο που τάραξε τα νερά της γαλήνιας ύπαρξής μου. Είναι από τις φορές που η ζωή παίζει τα παιχνίδια της. Ένα «κλικ» και όλα μοιάζουν διαφορετικά. Έτσι έγινε. Μου μιλούσες και η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά. Γέλαγες και φωτιζόταν όλος μου ο κόσμος. Μετρούσα κάθε λεπτό μακριά σου, αδημονώντας να ξαναχωθώ στην αγκαλιά σου. Ήσουν όμως παιχνίδι για δυνατούς παίκτες. Νόμισα πως είχα τα κότσια, μα γελάστηκα.
Δεν ήμουν καν παίκτης, αλλά πιόνι στα χέρια σου. Γι’ αυτό και ο θυμός. Που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τον ιστό που έπλεκες γύρω μου, για να μη βλέπω την ασχήμια της ψυχής σου. Έφυγες σαν τον κλέφτη. Πήρες την πίστη μου, άρπαξες την εμπιστοσύνη μου, λεηλάτησες την ψυχή μου, κουρελιάζοντας ό,τι πιο όμορφο ύφανε η αγάπη μου. Σήμερα η μέρα με έκανε να σε σκεφτώ. Ένα όμως να θυμάσαι, έχει ο καιρός γυρίσματα!
Λίνα Κατσικα
