Ήταν βράδυ·
Δεκέμβρης ,Απρίλης, Αύγουστος
– τι σημασία έχει;
Ήταν βράδυ κι είχαν πεθάνει όλοι οι έρωτες.
Λιγοψυχούσε η ψυχή.
Αναζητούσε αλαφιασμένη
ένα κάτι, να σωθεί
απ’ την σκληρότητα του κόσμου.
Κάπως έτσι, αβίαστα– μοιραία,
άρχισαν οι παλάμες μου
να πλάθουν τη μορφή σου·
να κρατηθεί το είναι μου
απ’ την κορμοστασιά σου.
Σχημάτισα πέλματα φτερωτά·
-να υπερνικάς εμπόδια,
να έρχεσαι σιμά μου.
Σου έδωσα στέρνο τρυφερό
-να μ’ αγκαλιάζεις.
Το δέρμα κάτω απ’ το λαιμό
το έντυσα ολόλευκο
-ελεύθερο
για τα σημάδια του έρωτά μου.
Στα βάθη της καρδιάς σου
φύτεψα έναν ουρανό
με κάτι σύννεφα λουλούδια.
Τα μάτια δεν τ’ άγγιξα·
λογαριασμός της μοίρας.
Αυτός ήσουν, λοιπόν.
Τέλειος κι ατελής,
με κάνα δυο ψεγάδια λατρεμένα.
Ανέπνευσα λυτρωτικά.
Δάκρυσα που δεν σ’ είχα.
Τώρα κοιμάμαι πλάι σου
και σ’ ανασαίνω.
Δεν ξέρω πώς και γιατί ήρθες·
Ξέρω μονάχα,
πώς εγώ, αγάπη μου,
σ’ ευχήθηκα.
Βίκυ Μπάλλου
