ΣΑΝ ΝΥΧΤΑ (της Ρούλας Τριανταφύλλου)

 

Έρημη πόλη,
άγνωστοι δρόμοι.
Και συ, σκιά περιπλανιέσαι.
Τις σκέψεις αιχμαλωτίζεις, μην τύχει οι αναμνήσεις και σβηστούν.
-Όπως μια κρύα νύχτα τα όνειρα σου-
Τίποτα δε χάθηκε εντελώς..
Κι όμως,
Ποιος μπόρεσε πίσω απ΄τη θλίψη σου να δει;
Ποιος μπόρεσε στη σιωπή σου, τι έκρυβες να μάθει;
Ποιος σε κείνες τις μεγάλες νύχτες του καιρού έβλεπε το δάκρυ;
Ποιος;
Σαν έρημη πόλη η ζωή σου ,σαν άδειος ουρανός.
Ανακαλύπτοντας την αλήθεια, θρυμματίζεις τα δεσμά σου.
Στην έρημη πόλη νυχτώνει.
Σβηστά τα φώτα, στους άγνωστους δρόμους χάθηκες.
Σαν νύχτα στη νύχτα έσβησε κι η σκιά σου.

Ρούλα Τριανταφυλλου

<<Πληγές που θρέψαμε>>

 Φωτο:Hüseyin Şahin

ΤΙΠΟΤΑ (της Τόνιας Κοσμαδακη)

 

Καλό μου τίποτα
που έχεις νου 
και κορεσμό 
και προκοπή
πρέπει να βγεις αληθινό
Δες
η ουσία
έχει ψυχή 
κι όχι μυαλό
Θολό μου τίποτα
θα σου χαλάσω την αλητεία
Ότι κι αν ξέρεις
είναι φτωχό
Πληροφορίες 
και χειρισμός
Ψυχοπενία
τραυματισμος
Δικό μου τίποτα
αυτό που είσαι
είναι αστείο και τρομερό
Είσαι ο αέρας 
που μπαινοβγαίνει
σπαρακτικός
από την μύτη σου
ως τα πνευμόνια σου
και πάλι εκτός
Τρανό μου τίποτα
σχεδιασμένο
επιμελώς

Τόνια Κοσμαδακη

Στην συλλογή super market που ετοιμάζεται

Παραμύθι μυαλού (της Παυλίνας Στυλιανού)

Ψάχνεις για νεράιδες μέσα από τα παραμύθια 
Σαν κρύσταλλο η μορφή τους μέσα απ' τα νερά των σελίδων του βιβλίου του μυαλού σου
Όμορφες υπάρξεις για να ονειρεύεσαι ένα κόσμο αγνό, καθάριο για να σου χαρίσει τα πάντα 
Μα όταν κλείσεις τις σελίδες του και κοιτάξεις τριγύρω απλά ψάχνεις αν αχνοφαίνεται έστω και ένα κομμάτι απ' το όνειρο να το αρπάξεις και να χαμόγελασεις μαζί του. 
Όταν το ψάξεις καλά υπάρχει φτάνει να το πιστέψεις, φτάνει να χαρίσεις αυτό το μικρό χαμόγελο στον εαυτό σου γιατί το αξίζεις.
Εσύ είσαι ο αρχιτέκτονας και εσύ θα το σχεδιάσεις μόνο για σένα.

Παυλίνα Στυλιανού

Άτιτλο (της Κρυσταλιας Κοσμά)

Η σιωπή και η μοναξιά ακολουθούν τα βήματα μου....
Κι ένας ύπνος βαθύς δίνει διέξοδο στα πιο αληθινά μου αισθήματα....
Κι είναι κι αυτό το δάκρυ που τρεμοπαίζει μόνιμα στην άκρη του ματιού μου....
Όλα μα όλα θάβονται κάτω απ' τα σύννεφα της θλίψης....
Όλα μα όλα ξεγυμνώνονται κάθε που ένα χαμόγελο φυτρώνει στην ψυχή μου....
Και σπάω σε χιλιάδες φλόγες...και φλέγομαι ολόκληρη....και μαζί με μένα καίγονται όλα όσα ποτέ έχω ποθήσει....
                                              

Κρυσταλια Κοσμά

ΑΝΑΣΑ ΒΙΒΛΙΟΥ (της Βασιλείας Τσακλη)

Το σώμα νεκρώνει
μια οθόνη έγινε ζωή
ένα βιβλίο στο ράφι
αναζητεί πνοή.

Θέρμη για ξεφύλισμα μένει
έρμη σε χάος πληροφοριών
η αληθινή γνώση δεμένη
σε θυσαυρό βιβλιοθηκών.

Βιβλία, βιβλία, σελίδες κίτρινες
στου κοσμου τα σκαλώματα
σε βιβλιοπωλεια που μυρίζουν
μέλι και γαρύφαλλο.

Φαντασματα κορμών κρατώ
στα πατώματα της γνώσης
ταξίδι στον χρόνο κοιτώ
του απείρου ζημώσεις.

Στα παλαιοβιβλιοπωλεία θα βρεις
εκδόσεις να σε λύνουν
στο περασμα του χθες γκραβούρες
μυστήρια παίρνουν και δίνουν.

Μα μια βιβλιοθήκη
στο χερι αν δε βρεθεί
ορφανη απο διαβατη
θελει να χαθεί.

των βιβλίων η αξία
στα ματια ζωντανευούν
αργοπεθαίνουν όταν στέκουν
κόσμημα σε μια βιτρίνα.

Βασιλεία Τσακλη

Στάχτες (του Νίκου Βαρδακα)

 

Όταν με νιώσεις να γεννιέμαι απ΄τις στάχτες
θα θυμηθείς πώς με πέταξες στις ράγες.
Όταν με βρεις μέσ’ τις τσέπες σαν χαρτί
που το έσκισες γελώντας, θα ξεφύγω απ΄την ντροπή
κρατημένος απ΄του ονείρου τους ιμάντες.
Όταν στην άκρη μιας αυγής, γίνω λουλούδι που
ανθίζει εκεί θα είσαι η αρχή, σε ένα δρόμο που
τελειώνει η ζωή.

Νίκος Βαρδακας

Άτιτλο (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Επειδή ήξερα πώς είναι 
να είσαι γεμάτος πληγές,
απόκτησα ένα χούι...
Όπου έβλεπα πληγή, 
έτρεχα να την γιατρέψω...
Όπου έβλεπα πόνο,
έτρεχα να κάνω τον καραγκιόζη...
Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν στεναχωρημένο, 
ούτε προβληματισμένο.
Μόνο που δε ρωτούσα, 
αν ήθελαν να γιατρευτούν....
Δε ρώτησα αν με ήθελαν δίπλα τους...
Το ομολογώ, με το στανιό ήθελα να προσφέρω βοήθεια....
Με το στανιό ήθελα
να τους δω να χαμογελάνε....
Και έτσι δε προλάβαινα
να δω τις δικές μου πληγές...
Δε προλάβαινα να κλείσω τις δικές μου χαρακιές..
Τις κουκούλωνα μόνο με κάτι κουρέλια...
Νόμιζα πως έτσι θα κλείσουν, 
αλλά αυτές απο κάτω δούλευαν
και γινόταν απόστημα..
Και μια μέρα πόνεσα πολύ....
Πόνεσα, γιατί οι αθεράπευτες πληγές μου, έτρεξαν αίμα...
Και μαζί πόνεσε κι η ψυχή μου πολύ, 
γιατί κατάλαβα οτι έδινα
χωρίς να μου ζητηθεί... 
Και τότε, έκατσα σε μιαν άκρη, ήρεμα, 
ταπεινά, συμπονετικά...
Συμπονετικα για μένα αυτή τη φορά.....
Έδεσα τις πληγές, τις γιατροπόρεψα....
Μου πήρε καιρό....
Κυρίως όμως,
έμαθα να χτυπώ την πόρτα 
όπου έβλεπα πόνο...
Κι έμπαινα μόνο αν μου άνοιγαν, 
ποτέ ξανά αυθαίρετα..
Ξέρεις, δε θέλουν όλοι να σωθούν....
Ούτε θέλουν όλοι
να το παίξεις Σωτήρας τους....
Σε κάποιους πάλι αρέσει να ζουν με την πίκρα τους..
Ίσως και να είναι η μόνη παρέα που έχουν...
Δικαίωμά τους.... 

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά

Πονάω (της Μαντώ Μπογιαννη)

Πονάω.
Μιλάω, γελάω, κάνω χαβαλέ.
Πονάω. Στο σώμα, στη ψυχή.  Προσποιούμαι. Είναι εύκολο... Ετσι κι αλλιώς δε νοιάζεται και κανένας. Δε χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ για να πείσω...
Είμαι άυπνος με καφέ και τσιγάρο στα χέρια. 
Δεν έχω αντοχές για κάτι περισσότερο. 
Ίσως να εχω βαρεθεί, ίσως να έχω κουραστεί, ίσως...
Είχα καιρό να σκεφτώ ένα τέλος για την ιστορία μου. 
Να θέλω να κοιμηθώ αλλα να μη θέλω να ξυπνήσω...
Και τα μάτια μου βουρκώνουν και ο χρόνος τρέχει κι εγω απλά τον κοιτάζω να με προσπερνά γιατί δε μπορώ να σύρω ούτε τις σκέψεις μου πλέον.
Η ζωή είναι ωραία, μην αγχώνεσαι, μην φέρεσαι έτσι στον εαυτό σου.
Λόγια...
Μόνο που κανείς δε μπορεί να καταλάβει ότι έτσι δε φέρεσαι επειδή το επιλέγεις. 
Έτσι αντιδράς επειδή άλλοι επέλεξαν για την ζωή σου.

Μαντώ Μπογιαννη

Δείλι (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Χρυσές  και  ρουμπινί  φωτιές  ανάβουν
το  δείλι,  με  απόκοσμη  λαμπράδα,
κι  ορέγονται  οι  ψυχές  απ΄ομορφάδα 
σαν  όλες  οι  ασχολίες  τους  παύουν.
Δείλι  θάναι  πλιά  σαν  καταλάβουν
πως  τέλεψε  η  ζωή,  κι  η  σοροκάδα  
θα  σβήσει  τις  φωτιές,  και  μια  θαμπάδα
θ΄απλώσει,  κι΄ οι  ψυχές  θα  μεταλάβουν.
Νοσταλγίες  θα 'ρθούν  γοργοπετώντας,
παλιές  αγάπες  θά χουν  πια  κινήσει,
κάποιες  φωνές  θ΄αρχίσουμε  βογκώντας
λίγο  πρίν  η  ψυχή  να  μετοικήσει.
Ω!  νάταν  μπορετό  πάνω  στη  κλίνη
ξάφνου  η  θανή  να΄ρχόταν  με  γαλήνη! 

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος
 από  την  ποιητική  συλλογή
  << Το  τέλος  της  αθωότητας>>

Η ποίηση (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Ίσως αν δεν υπήρχε η ποίηση να μην σε συναντούσα 
Δεν θα γινόσουνα η μούσα μου, η ρίμα και το μέτρο μου
Σκάλιζα τη ψυχή μου για να σε βρω 
Έψαχνα το σ' αγαπώ μέσα σε στίχους και σε λέξεις 
Έφτιαχνα εικόνες και σε έβαζα μέσα 
Άνοιγα τα παράθυρα για να μπεις 
Αρμένιζα μεσοπέλαγα για να νιώσω την ελευθερία 
να σ' αγαπώ ατέρμονα 
Οι στίχοι, οι λέξεις, πόσο μαγικές γινόντουσαν 
Σε έψαχνα παντού και μέσα σε ένα αστέρι 
Σε ένα άλικο τριαντάφυλλο νιογέννητο 
Η ποίηση, αυτή έφταιξε που σε συνάντησα 
Πάντα θα είμαι ποιητής σου 
Σ' αγάπησα, όπως και την ποίηση 
Πάντα θα υμνώ το σκίρτημα το ερωτικό κι εκείνο το χαμόγελό σου
Όπου κι αν πας, η αύρα σου θα αγγίζει τα ακροδάχτυλά μου,
σαν την πρώτη φορά...

Μαρία Χατζηδημητρίου

Άτιτλο (της Αγιουπα Κωνσταντίνου)

Απόψε, μεθυσμένες αλήθειες στάζει το δάκρυ
στης ψυχής το βυθό
Ανείπωτα λόγια σε τρεμάμενα χείλη 
που σβήνει το δάκρυ έχουν μείνει εκεί να πονούν.
Σκόρπια  τα λόγια  κι ο αέρας τα φέρνει, κοντά σου να ρθούν...
Αυτά που ζήσαμε, έστω τα λίγα ποτέ δεν θα χαθούν...
Άπιαστο τελικά όνειρο ήταν η τόση αγάπη
κι εμείς ίσα που την αγγίξαμε, ακροβατώντας στο χρόνο σαν μαριονέτες μας πήγαινε όπου ήθελε αυτός.
Τα μαύρα της πέπλα απλώνει η νύχτα μα σε βλέπω παντού.
Μου απλώνεις το χέρι "μην φοβασαι" μου λες, "άνεμος θα γίνω και όταν τα βλέφαρα σου κλείνεις θα με νιώθεις παντού".
Αυτή η αγάπη δεν θα χαθεί, υποσχεθήκαμε, θα ζεί αιώνια με όρκο που δώσαμε ιερό..
Μικρές στιγμές, μια ολάκερη ζωή  σαν φυλαχτό θα τις κρατώ.
Τις νύχτες που ο πόνος θα με πνίγει και δεν θα χω από που να πιαστώ, το βλέμμα θα στρέφω στο πιο λαμπρό αστέρι και θα σου μιλώ.
"Πολύ σ' αγαπησα" θα ψιθυρίζω και συ θα τ' ακούς... 

Αγιουπα Κωνσταντίνου

Ελπίδα (της Κατερίνας Σολωμού)

 Eλπίδα
Δε με νοιάζει αν πεθαίνεις τελευταία
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στον πόνο μου είσαι παρηγοριά
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε ευχή μου είσαι το <<ναι θα γίνει>>
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε προσδοκία μου είσαι συγκαταβατική
Ελπίδα 
Δε θέλω να είμαι ζητιάνος σου όταν τα όνειρά μου πολλαπλασιάζονται
.
.......ελπίζοντας αδρανοποιείται το κάθε μου κύτταρο......σταματάει να αγωνίζεται .
.
Δε θέλω μονο να ελπίζω
θέλω να ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ στον κάθε πόνο .....για κάθε ευχή ...........για κάθε προσδοκία για κάθε μου όνειρο
.
Οταν αφήνομαι μονο να ελπίζω για το μέλλον..... αργοπεθαίνω
Οταν αγωνίζομαι στο παρόν...... ΖΩ

Κατερίνα Σολωμου

ΑΣΠΙΛΗ ΜΕΡΑ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Άσπιλη μέρα κάτω απ’ το φως
θαλάσσιες αύρες θυμιατίζουν με μύρα την απεραντοσύνη.
Ελπιδοφόροι κήρυκες φέρνουν σε κάνιστρα λαμπρά 
την αγιότητα των ουρανών,
μεθούν οι ωκεανοί απ’ το φιλί του ήλιου.
Αργυρά όνειρα χτυπούν τα ντέφια τους 
στα πανηγύρια των γλάρων,
ανασταίνονται οι άγιοι κι αγναντεύουν τα πελάγη
απ’ τα ξωκλήσια των βράχων.
Φιλιώνουν οι ώρες και πλάθουν τον άρτο τον επιούσιο,
άκρατο το κρασί του χρόνου.
Μουσικές απ’ τα κύμβαλα των ανέμων
αναγγέλλουν το χαρμόσυνο μήνυμα του αιώνα.
Νίκη προαιώνια στις επάλξεις της ζωής.

Ιωάννα Αθανασιαδου

Άτιτλο (της Δώρας Μεταλληνού)

 Ν' αντάμωνα τα μάτια σου να  στολιστώ να λάμψω
να λουλουδίσει η καρδιά να διανθιστεί το μαύρο
να βγούνε γιούλια μυριστά στου χαντακιού την όχθη
να σκορπιστούνε ευωδιές απ όπου κι αν περάσεις 
και να φιλήσω το νερό στου κήπου τη λιμνούλα
να αναδυθούνε νούφαρα να τροπιστούν να παίξουν
στου ήλιου το τρεχαλητό , στου Ζέφυρου το χάδι
και να μερέψω σύννεφο να βγάλει έναν καθρέφτη
να στον χαρίσω να ιδωθείς να λάμψει ο κόσμος όλος
κι όταν διψάσεις για νερό πηγές θα φέρω εμπρός σου
το νάμα από τον κόρφο τους τα χείλη σου να βρέξουν
και το κεφάλομάντηλο θα στρώσω να περάσεις 
τι οι πέτρες είναι κοφτερές τα πόδια μην πληγώσεις.

Δώρα Μεταλληνου

Πεθαίνει ποτέ άραγε η Ελπίδα; (του Χρήστου Χριστοπουλου)

 

Πεθαίνει ποτέ άραγε η ελπίδα;
Σε έναν κόσμο γεμάτο απελπισμένους, υποτελείς αλλά και πλανεμενους
που την ζητούν σαν το άγγιγμα του Μιδα;

Πεθαίνει ποτέ άραγε η ελπίδα;
Ρωτώ τους φτωχούς  και κατατρεγμένους
απ´την ζωή, τους περιφρονημένους,
την απάντηση στα μάτια τους είδα!

Μια ελπίδα μας κρατάει ζωντανούς
για να βρούμε μια στάλα ευτυχίας
στους δύσκολους και απάνθρωπους καιρούς!

Ένα όνειρο που αγγίζεις και ακούς
σαν τον ήχο μιας γλυκιάς μελωδίας
που ανασταίνει ακόμη και νεκρούς!

Χρήστος Χριστόπουλος

Άτιτλο (της Δέσποινας Αυγουστινακη)

Είναι κι εκείνη

η βαβούρα

στο κεφάλι σου

που όλο σου λέει

τ’ άδικο ποιο είναι

Άκου καλύτερα

Ή όχι!

Μάλλον καλύτερα

σταμάτα να ακούς

Δίκιο και άδικο

Σωστό και λάθος

Άσπρο και μαύρο

Αυτοί κι εμείς

Εσύ κι εγώ

Οι δύο πόλοι

Μιας εσφαλμένα

μαθημένης δυϊκότητας

© Δέσποινα Αυγουστινάκη


English version

It’s

the chatterbox

in your head

that tells you

what the unfair is

You listen carefully

Or better not!

Maybe it’s best

you stop listening

Fair and unfair

Right and wrong

White and black

Them and us

You and I

The two poles

of a misguidedly

learned duality© 

Δέσποινα Αυγουστινακη

Θα φύγω σε ένα πέλαγος (της Άρτεμις Τομαη)

 

Με κούρασαν τα βουνά της  θάλασσας
Πέτρωσαν την καρδιά μου
Εγώ τα φύτευα χαμόγελα 
Εκείνα αλμύρα πικρή ανθίζανε 
Μαράζωναν την ακρογιαλιά μου 

Με γιασεμιά κεντούσα τις βουνοκορφές 
Με ηλιοβασιλέματα τη νύχτα  να  μοσχοβολούνε
Μα εκείνα τα άστρα μου έκρυβαν 
Τεράστια κύματα σήκωναν 
Χαρά τα μάτια μου μη δούνε 

Θα φύγω ,θα φύγω να πάω σε ένα πέλαγος 
Με απάνεμο αγέρι
Μη το χτυπούν οι κεραυνοί της απονιάς 
φθινόπωρα καμμία αυγή μη φέρει 

Και όταν θα ξημερώνουν ανατολές 
Που μόνο σαν τα τότε καλοκαίρια θα μυρίζουν 
Τότε θα ανέβω πάλι τις όμορφες σου τις πλαγιές 
Αυτές που μόνο κοντά σου ,αγάπη μου θυμίζουν 

Ξέρεις στα κύματα της θάλασσας 
Πέρδικα δεν έχει τραγουδήσει 
Άφησε την αγάπη μας να ανοίξει τα φτερά 
καθε που χαράζει στο Αιγαίο σου για σε να  γλυκοτραγουδήσει 

Άρτεμις Τομαη
Από την καλντέρα της ψυχής μου

ΤΟ ΧΑΟΣ (του Χρήστου Κουκουσούρη)

  

Μ' αρέσει η εικόνα του Χάους που γνωρίζω
μ’ αρέσει το Χάος σε κάθε μορφή
λουλούδια εσύ σπέρνεις, αγκάθια θερίζω
στις ρίζες ποντάρεις κι εγώ στην κορφή. 

Μ’ αρέσει που ο κόσμος τυφλά αποφασίζει
σχεδόν δίχως σκέψη, αυθόρμητα λες
στο λάθος συμβαίνει συχνά να ερίζει
μετράει τα χαμένα σε κάνει να κλαίς.

Μ’ αρέσει που ο κόσμος πιστεύει, όλα Θεία
μ’ αρέσει που η πίστη του είναι τρωτή
που πλάθεται αμφίδρομα χάνεται ευθεία 
μπερδεύει τις λύπες του σαν να ‘ναι γιορτή. 

Μ’ αρέσει η ζωή μας που σαν λοταρία
κληρώνει κι ελπίζεις την άλλη φορά
στην τύχη ποντάρεις να φτιάξεις πορεία
τα χέρια σου σφίγγεις… Αχ να ‘ταν φτερά.

Χρήστος Κουκουσουρης

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Φωνές, ομιλίες, φράσεις 
πνιγμένες στα ηδύποτα, 
προτάσεις ακατανόητες.
Γέλια, χάδια, ψεύτικοι 
έρωτες. 
Φώτα ακαθόριστου 
χρώματος, επίπλαστη 
ευτυχία τής στιγμής που 
αύριο δεν θα είναι 
ούτε ανάμνηση.
Ήσουν μακρυά. 
Τά λόγια δεν θα συναντιούνταν.
Έτσι, μοιραία, μίλησαν 
οι ψυχές με τήν 
γλώσσα τών ματιών.
Τίποτε δεν ακούαμε.
Τίποτε δεν βλέπαμε.
Ούτε γέλια υποκριτικά, 
ούτε φώτα θολά 
απ' τούς καπνούς.
Τίποτε.
Άδειασε ο τόπος.
Η διαπεραστική, γεμάτη 
νόημα ματιά, καθάρισε 
τήν θολούρα.
Άντρος Νικολάου
Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε 
από τόν Edouard Manet .
Έχει τίτλο :
"Τό μπάρ τού Φολι Μπερζερ"

Άτιτλο (της Εύας Λόλιου)

Σφυρίζουν τα πλοία στο λιμάνι, οι ψαρόβαρκες σχίζουν τα πρωϊνά γυαλιά, τα κοράκια αναμένουν στις σκεπές του κόσμου, ο κόκορας δε λάλησε ακόμη το ξημέρωμα.

Φορώ το μαγιό μου, μια πετσέτα στον ώμο και σαγιονάρες που τα έχουν φτύσει πια οι έρημες απ΄τα βότσαλα του καλοκαιριού. Θα αντέξουν μια ημέρα ακόμη.. Για μένα..

Η  ντουλάπα στη πόλη έχει κρυμμένο μέσα της το Φθινόπωρο, μυρίζει έως εδώ , στην άκρη του κόσμου η ναφθαλίνη.

Τούτος ο καφές έχει κόκαλα σήμερις, περιμένω να φουσκώσει. Σαν μου κλείνει το μάτι η πρώτη φουσκάλα του, τον παίρνω μαζί μου σε μια λευκή κούπα.

Τρέχει ξωπίσω το μικρό μου σκυλάκι, καθυστερεί σηκώνοντας το πόδι  όλο  ψηλά στις γλάστρες.

'' Ρόκο, βιάσου να προλάβουμε το ταξίδι! ΄΄ του φωνάζω, μα τούτος δικό του θέλει όλο τον κόσμο, να αφήσει τα χνάρια του.

Ίσα που ακούω το φούρναρη Πρώϊα, να ξαποσταίνει τον ιδρώτα του απ' την τελευταία φουρνιά.

Σαν να βρέχει, είναι τα πρώτα μου δάκρυα. Στέκομαι στο λιμάνι, ρουφώ τον αγέρα της εγκατάλειψης.

Μα ' γω ξέρω να εγκαταλείπομαι, έχω φτιάξει ένα μεγάλο χαρταετό από Ανατολές, ιστιοφόρα, βαρκούλες, πεταλούδες, καβούρια και μια μεγάλη ουρά που σέρνει το καλοκαίρι μου ψηλά στον ουρανό!

Είδες ποτέ σου θάλασσα να πετάει ψηλά στ' ουράνια; Είδες πλοία;

Φάρδυνε τόσο το στέρνο μου απ' την συγκίνηση που είναι έτοιμος να αμολύσει ο ουρανός κύματα πάνω στα αφυδατωμένα βράχια.

Σήμερις δε θα δω Ανατολή, μπουρίνιασε ο ορίζοντας. Μα όσο κρατά έστω και λίγο καθαρός ο ουρανός, θα αμολάω τον χαρταετό μου.

Κόβω την καλούμπα να βοηθήσω τον Θεό που τον τραβά στα ύψη.

Σηκώνω σαν παιδί τα χέρια ψηλά, δείχνοντας στον ουρανό την θάλασσά μου να πετάει. Αρμενίζουν οι ψαρόβαρκες αναγαλλιασμένες που σούρωσε το βαθύ μπλε της.

''Είδες ποτέ σου θάλασσα να πετάει ψηλά στ' ουράνια; Ε ! Ρόκο, σου μιλώ, είδες;''

Μα δε μου απαντά, μόνο κουνά την ουρίτσα του χαρούμενος, καθαρά από άγνοια ο καλός μου φίλος..

Εύα Λόλιου

Άγιος Ιωάννης (Φωτό)

Υπάρχουν απλά άνθρωποι που γεννήθηκαν από ανθρώπους.Τα μοντέλα επινοήθηκαν. (της Μπέττυς Κουτσιου)

Οι άνθρωποι δεν γεννηθήκαμε για να ποζάρουμε σε περιοδικά. Αυτή είναι δουλειά άλλων. Όπως δουλειά άλλων είναι να είναι ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μαθηματικοί, πολιτικοί μηχανικοί. 

Γιατί λοιπόν κρίνετε έναν άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση εάν δεν τηρεί προδιαγραφές μοντέλου;

Δεν είναι αυτή η δουλειά του. 

Να κρίνετε τα μοντέλα μεταξύ τους.

Εμάς τις κοινές θνητές να μας αφήσετε στην ησυχία μας. Δεν περνάμε ούτε οντισιόν ούτε πασαρέλα. Έχουμε κυτταρίτιδα, έχουμε παραπάνω κιλά, έχουμε ψαλίδα στα μαλλιά και τρώμε σαν άνθρωποι. Δεν ζούμε με ένα καρότο την ημέρα. Δεν βγήκαμε από κάποια σελίδα περιοδικού, δεν είμαστε όλη μέρα κομμωτήριο, ούτε ζητάμε δουλειά σε πρακτορείο μοντέλων. Δεν ζητάμε να φωτογραφηθούμε δίπλα στη Ζιζέλ γιαυτό κάντε μας την χάρη. 

Να μας αφήσετε να ζήσουμε χωρίς το μπούλιγκ των κιλών και των υπέροχων ανορθωμένων γλουτών, σας παρακαλώ.

Εάν έχετε την καλοσύνη να μας επιτρέψετε να κάνουμε και μπάνια στην παραλία. 

Πουθενά δεν γράφει κάποια ταμπέλα μόνο για γυμνασμένους.

Όπως επίσης σε κανένα εστιατόριο δεν είδα να γράφει επιτρέπεται να τρώνε μόνο οι αδύνατοι. 

Γιατί ξέρετε κάτι; 

Εσείς που κρίνετε μια κοπέλα που έχει παραπάνω κιλά, αύριο η κόρη σας, ίσως είναι το κορίτσι με την νευρική ανορεξία. 

Εσείς που χλευάζετε τον νεαρό που είναι αγύμναστος και αδυνατούλης, ίσως αύριο ο δικός σας γιος, πάρει αναβολικά για να γίνει "τούμπανο". 
 

Πως θα σας φαινότανε λοιπόν εάν σας άφηνε η δική σας γυναίκα, για κάποιον άλλον πιο όμορφο και με περισσότερους κοιλιακούς; 

 
Θα σας άρεσε να σας παρατήσει ο άντρας σας, για μια άλλη γυναίκα με αναλογίες 90- 60- 90; 
 

Γιαυτό μην κρίνετε ανθρώπους. 

Δεν ξέρετε ποτέ τι έχει ο άλλος στην ψυχή του. 

Τι κουβαλάει. 

Πλησιάστε με αγάπη κάποιον που νομίζετε ότι αδικείται από την εμφάνιση του και προσπαθείτε να του δημιουργήσετε πάλι ένα ενδιαφέρον για την ζωή. 

Με αγάπη όμως μόνο. 

Η αγάπη σώζει. 

Όχι η αντιπαράθεση. 

Αλλιώς θα υπάρχουν παιδιά που θα γυρίζουν από πάρτυ και θα αυτοκτονούν γιατί κάποια τα είπε χοντρά. 

Θα υπάρχουν έφηβες που θα κάνουν απόπειρες με χάπια γιατί κάποιος τις αποκάλεσε άσχημες.

Θα υπάρχετε και εσείς κάπου μέσα σε αυτό σαν γονείς γιατί ρόδα είναι και γυρίζει. 

Δεν υπάρχει ονομασία χοντρός. 

Οι άνθρωποι έχουν ονόματα και ψυχή. 

Μην τους δηλητηριάζετε.

Έχει φτάσει ο μέσος όρος κιλών στα κορίτσια 45  γιατί κάποιος αδιάβαστος, αδιάγνωστος τις πλήγωσε. 

Η δική σου η κόρη που είναι τώρα άραγε; 

Είναι μοντέλο ή τα έχει τα κιλάκια της όπως όλες οι Ελληνίδες; 

Τι νομίζεις, οτι θα σου πει κάτι και θα καταλάβεις;
Οι έφηβοι δεν μιλάνε πολύ. 
Τίποτα δεν θα καταλάβεις, μέχρι να σωριαστεί κάτω από την πείνα. 

Τώρα βγες στην παραλία και κορόιδεψε.

Πρώτα όμως να κοιτάξεις τον καθρέφτη σου να σιγουρευτείς ότι είσαι άνθρωπος, γονέας, θείος, αδελφός. 

Και ύστερα, πες ότι θες αν αντέχεις να παίζεις με ψυχές. 

Πρόσεξε όμως γιατί πουθενά δεν γράφει η ταμπέλα, οτι στην δική σου ζωή, όλα θα είναι παραδεισένια. 

Γράφει; 

Μπέττυ Κουτσιου

Ο πατέρας μου (της Χρυσαυγής Τούμπα)

Ο πατέρας μου χλωμός μέσα στο βαθύ βιολετί του θανάτου

πήγαινε προς τη δύση

μοναχικός, πελώριος και παντέρημος.

Πήγαινε σκυφτός, με ένα τσιγάρο στο στόμα

κι ήταν κάτισχνος, ένα παιδί που επιστρέφει από το σχολείο,

με σηκωμένο το γιακά, αν και ήταν καλοκαίρι

κι ένα καπέλο τσακισμένο από το βάρος της βροχής.

Μου φάνηκε πως έγερνε από την δεξιά πλευρά

παρόλο που ήταν χωρίς αποσκευές.

Σιωπηλή, τρομακτική φιγούρα 

που σχεδόν δεν διακρινόταν από την ίδια της τη σκιά.

Μου γέλασε, σαν το μοναδικό σημάδι στοργής στον κόσμο,

κάπως σαν ν' ανθίζουν οι μενεξέδες μέσα στην παγωνιά.

Σταμάτησε λίγο να ξελαχανιάσει, κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου

κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, 

καθώς οι κόρες των ματιών του προσαρμόζονταν στο λυκόφως,

διάβασα μέσα τους ονόματα πολλά που συνωστίζονταν να βγουν, 

λες κι ένιωθαν πιεστική την ανάγκη να ξαναζήσουν, 

να ανασάνουν λίγο καθαρό αέρα.

Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τον καθαρό αέρα.

Τον ρουφούσε μαζί με το θειάφι και τον χαλκό κάθε μέρα.

Χρυσαυγή Τουμπα

Άτιτλο (της Ειρήνης Λεονταρα)

Προσδιόρισε τη λέξη ευαισθησία.

Τι πράγμα είναι αυτό;

Τι αίσθηση έχει;

Τι συναίσθημα προκαλεί;

Σπάνιο είναι.

Ένας Ανίκητος πόνος μοιάζει.

Όλο πας να τον πολεμήσεις με μια δήθεν σκληράδα, αλλά τελικά δεν είναι αήττητος μια μόνιμη πληγή σαν αίμα ασταμάτητο που κοκκινίζει την πλάση είσαι.

Αυτό είσαι. 

Μια αστάθεια θαρρείς μόνιμη στη σκέψη σαν ένας ακατανόητος συλλογισμός.

Σα μια χιαστή πορεία.

 Σαν κάτι αδιανόητο.

 Σαν κάτι που μπορείς να συλλάβεις μόνο με την αναπνοή.

Σου έχουν βάλει μπροστά το χέρι στο στόμα και προσπαθείς να φωνάξεις και να πεις δυνατά είμαι εδώ δεν με ακούς;

Και κανείς δεν σε ακούει. Κανείς δεν σε βλέπει. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Σε συμμερίζεται μόνο συγκαταβατικά σα να έχεις μια αρρώστια. Μια κάποια πάθηση. Και θέλει να σου δείξει τη συμπόνια και χτυπά την πλάτη σου με μια λύπηση. Λες και σε οικτίρει. Οικτρά. Σαν να σου λέει βρε τον κακομοίρη.. Δεν φταις που είσαι έτσι. Σαν να πεθαίνεις κάθε στιγμή και από λίγο. 

Σαν να είναι ένα αστέρι μόνο του στην άκρη του ουρανού.

Σα λίγο ακόμα και να ήταν ένας Αύγουστος με το όμορφο φεγγάρι.

Σαν τη μυρωδιά του πεύκου που καταλήγει στην πράσινη θάλασσα.

Σαν ένα ερημοπούλι που έχει φτιάξει φωλιά και κράζει δυνατά τη φωνή της ευτυχίας.

Τι σε κάνει τόσο ευαίσθητο;

Το συναίσθημα που είναι ανεξάντλητο

Το κλάμα ενός παιδιού.

Το χάδι μιας μάνας

Η αθωότητα του μωρού. 

Το είμαι εδώ για σένα έμπρακτα.

Το θα είμαι πάντα εδώ.

Με κάνει αυτό τόσο ευαίσθητο.

Το ότι αυτό το πάντα δεν υπάρχει  χάθηκε. Κι όσο το αναζητάς τόσο χάνεσαι ακόμα πιο πολύ. Κι έτσι η ευαισθησία δεν έχει όρια είναι σε  κάθε πόρο του σώματος σου.

Μια εικόνα.

Μια μυρωδιά.

Μια σκέψη. Όλα αυτά και άλλα τόσο που τα χαϊδεύω τρυφερά. 

Η ανάσα σου. 

Ειρήνη Λεονταρα

Αντοχή το έπαθλο μας (της Μαίρης Σουρλη)

Πόσο  αργοπορεί το πολυπόθητο αύριο;

Στήνουμε αυτί στον άνεμο

προσμένοντας ένα μικρό κλαδάκι 

να θροΐσει την αλλαγή.

Αντίρροπο μοιάζει το “είναι” μας.

Πορευόμαστε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια,

στο πρίσμα των παθών

αναμένουμε μια ανάσα

ουρανού οξυγόνο, μονολογώντας 

σε σημαδεμένες σιωπές…

Βιώνουμε ανυπεράσπιστες δυστυχίες

με υποθηκευμένες παρενθέσεις…

Σκιρτήματα ζωής κι αντίδρασης 

κάθε κραυγή κρύβει τη ρωγμή της,

κάθε πληγή κι ένα καινούργιο βλέμμα.

Ας καρφώσουμε 

ένα τριαντάφυλλο αισιοδοξίας,

υποθηκεύοντας μια δυνατότητα ονείρου

να ξαναβρούμε το πνεύμα της ιστορίας.

Η ελπίδα χαροπαλεύει μα αντέχει 

ανοίγοντας δρόμο 

στο φως και την ψυχή μας!

Μαίρη Σουρλη

Αγαπώ (της Ελένης Κιουπη)

Θα πρέπει να γεννήθηκες μια νύχτα 

με τα θαύματα.

Τότε που το φεγγάρι φίλησε το νυχτολούλουδο

και το γιασεμί έδωσε όλο το αρωμά του να πάρεις ανάσα.

Τότε που η Θάλασσα έγινε δρόμος για να 'ρθείς

 που η νύχτα σ' έντυσε  Ουρανό και ο

Ήλιος φωτιά.

Τότε που σου φύσηξε Ψυχή ο Θεός.

Τότε που έμαθες να κάνεις το λυγμό σιωπή

και το ουρλιαχτό χαμόγελο.

Τότε που το κόκκινο έβαψε την πλάση και τα πουλιά στρώσανε γλυκολαλιές να κοιμηθείς.

Τότε που ο Ωκεανός ακούμπησε στα πόδια σου μαργαριτάρια κοχύλια και αστερίες.

Τότε που τα καράβια ανοίξανε πανιά και οι ανέμοι υποκλιθήκαν.

Τότε που τα δέντρα στήσανε γιορτή και χόρεψαν.

Τότε που το Σύμπαν σου χάρισε αυτή τη ξεχωριστή καρδιά.

Τότε που ξύπνησαν τα όνειρα και θέλησαν νά ζήσουν.

Τότε πού μίλησαν οι εποχές για σένα

και σαλπάραν οι ελπίδες.

Τότε που ξεσηκώθηκε η ποίηση.

Τότε έλαμψε το Άστρο Σου.

Πως να σε κοιτάξω κατάματα που λάμπεις 

και δακρύζω.....

Ελένη Κιουπη

ΖΩΕΣ ΑΡΑΔΙΑΣΜΕΝΕΣ ΣΕ ΦΑΣΟΝ (της Νίκης Γκριζανοφσκι)

Απίστευτα μικρή, πικρή, η ζωή,

προσπάθησε τον πόνο να γλυκάνεις,

σε ρόκα να μαζεύεις την κλωστή

το παραμύθι μ’ ένα κλότσο να υφάνεις

 Ήτανε μόνο διαβατάρικα πουλιά

σαράκι στο κρυφό σου βασανάκι

άναψαν κάτι όνειρα παλιά,

φλόγες στο χειμωνιάτικό σου  τζάκι

Κρασί σερβιρισμένο μες στα τάσια

ένταση μουσικής στη διαπασών

μέσα σ όλου του κόσμου τα γινάτια

ζωές αραδιασμένες σε φασόν.

Στριμμένο ένα τσιγάρο ν’ απολαύσεις

για να γεμίσουν οι άδειες σου στιγμές,

ξόδεψες χίλιες προσπαθώντας να ξεχάσεις

αυτές που άφησαν στο σώμα σου ρωγμές.

Να μην σκαλίζεις άλλα περασμένα

κλειστά σεντούκια μες τη λησμονιά,

όσα περάσανε ας μείνουν ξεχασμένα

κάπου θα βρεις για σένα μια γωνιά…

Νίκη Γκριζανοφσκι

Χωρίς πουκάμισο (του Πάτροκλου Σεφεριάδη)

 

Όσο καταλαβαίνεις φεύγεις 
Τα ερωτηματικά στοιβάζονται 
Έχεις ευθύνη στα γεγονότα 
Στη ζωή η δημιουργία έχει τον πρώτο λόγο
Το καμένο δέντρο φέρνει λύπη
Ενα ζωντανό που έμεινε εκεί.
Διαδρομές που δεν οδηγησες
Ψεύτικα λόγια
Πριν τη γιορτή δεν ξεκινούν οι χοροί
Υποσχέσεις η λαίλαπα παρέσυρε
Πρόσωπα χωμάτινα δίχως βλέμμα
Θέλουν να πιστέψεις
Αναρωτιέμαι γιατί δεν σε ρώτησαν
Μήπως ο μύθος προϊδεάζει το ναυάγιο
Ίσως το καράβι  άραξε σε ξερά
Ο Καπετάνιος έχασε τα λόγια του
Οι ναύτες έπεσαν στη θάλασσα 
Το κύμα πήρε όσους βρήκε
Τα σωσίβια έμειναν στη πρυμνη...

Πάτροκλος Σεφεριάδης
Λέξεις από τη συλλογή
Ανοιχτό παράθυρο

ΤΡΕΝΑ (του Γιώργου Τζιβελέκου)

Περνούν αβέρτα τα τρένα

και παίρνουν μαζί τους

κομμάτι-κομμάτι

την υπόστασή μου

στην αντανάκλαση των τζαμιών τους

αφήνοντάς με περισσότερο λειψό

και καταντώντας με μια θολούρα

Εγώ γίνομαι τ’ αντικαθρέφτισμά.

 

Δεν αντιπαρέρχομαι στην αποβάθρα.

Περιμένω να με ψάξεις εσύ

μέσα στο ενοχλητικό βουητό

του ανώνυμου πλήθους

και να φύγουμε μαζί

ή απλώς να σταθείς στο πλάι μου

και να στείλουμε ταξίδι

τη ζευγαρωμένη αντανάκλασή μας

να βρει τα υπολείμματα ζωής

που ΄κρυψα στα παρερχόμενα βαγόνια.

Γεώργιος Τσεβελέκος

Χαρακιές (του Δημήτρη Καρπετη)

 

Οι χαρακιές στο σώμα 
 εισπνέουν ένα φως αμυδρό, 
ο κόσμος της σήψης
αρχίζει να σμικραίνει.
 
 Μια απόκοσμη χαρά μεσουρανεί 
στις σκέψεις.
Ο ιριδισμός καταστρέφει 
τα μαύρα φύλλα της καρδιάς.
Στις παρυφές των δακρύων
διακρίνω την ισχνή παρουσία των ονείρων.
Τρέχω, οι ανταύγειες της αδρεναλίνης
σκόρπισαν στον ορίζοντα.
Μια ζωή μέσα στην ψευδαίσθηση,
οι όμορφες στιγμές ξεμακραίνουν. 
Οι χαρακιές στο σώμα 
εισπνέουν ένα φως αμυδρό, 
ο κόσμος της σήψης
αρχίζει να σμικραίνει.

Δημήτρης Καρπέτης
   

Μνήμες (της Αναστασίας Κουτσούκου Κλεάνθη)

Τον βλέπω, εκεί να κάθεται,

  πνιγμένος στη σιωπή του.

 Μια φράση πάνω στο σκαλί,

  τη σκέψη του απέσπασε,

   βρίσκεται στα χαμένα.

  Είδε καρδιά, με αρχικά,

 μ' αγάπη ήταν γραμμένα

 και το μυαλό του έτρεξε,

   σε χρόνια λατρεμένα.

Τα σμαραγδένια μάτια της

      ακόμη τα θυμάται.

Γλυκά τα χέρια της ποθεί,

  στα χείλη του να φέρει.

Των γιασεμιών την ομορφιά,

   είχε στο προσωπό της,

 την ευωδιά στο σώμα της,

   στον κύκνειο λαιμό της.

  Δεν έβγαλα όμως... μιλιά,

     μη και τον ετρομάξω.

  Όταν ο νους μακριά πετά..

    πρέπει να μένεις... έξω!

Αναστασία Κουτσουκου Κλεάνθη