"ΆΔΕΙΟ ΚΟΡΜΊ" (της Βασιλικής Νάκου)

 

Ενα κορμί άδειο πια

δίχως ψυχή

δίχως καρδιά.

Ζωή κενή, χωρίς συναισθήματα.

Πως να συνεχίσω να υπάρχω

όταν δε ζω.

Πως να συνεχίσω να υπάρχω

όταν δε νιώθω.

Ένα κουφάρι αδειανό

να σέρνεται εδώ και εκεί.

Κάποτε με ρώτησαν

αγάπησες ποτε;

Ένιωσες τι πάει να πει

αγάπη αληθινή;

Τον έρωτα;

Το πάθος;

Η απάντηση η δική μου;

Μα γι αυτά έπαψα να ζω!

Έδωσα τα πάντα

τίποτα πια δεν έμεινε για μένα.

Μήτε καρδιά!

Μήτε ψυχή!

Μήτε μυαλό!

Μήτε ζωή!

Ενα δάκρυ έριξαν

σαν είπα αυτά τα λόγια.

Μη κλαίτε δε πειράζει,

έδωσα καρδιά, έδωσα ψυχή.

Τι και αν σε μένα δεν έδωσε κάτι,

έστω τόσο λίγο.

Τον αγαπώ και αυτό μου φτάνει

ένιωσα για λίγο ζωντανή!

Βασιλική Νάκου

"ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΊ" (της Βασιλική Νάκου)

Σε ένα λευκό χαρτί σκέψεις γράφω που αμέσως χάνονται.

Σκέψεις που εξαφανίζονται σαν ποτέ να μη γράφτηκαν, να μην υπόθηκαν.

Σκεψεις, αναμνήσεις που  χάνονται με τη πάροδο του χρόνου.

Μυαλό μου πονεμένο, ψυχή μου κουρασμένη, καρδιά μου πληγωμένη.

Ποιος ρωτάω ποιος εσάς θελει να εξαφανίσει, σαν ποτέ να μην υπήρξατε;

Αναμνήσεις, σκέψεις γυρνούν ξανά και ξανά και δεν αφήνουν να ηρεμήσω.

Θέλουν να θυμάμαι, πότε να μη ξεχνώ τον πόνο, τη χαρά, την απογοήτευση και όλα όσα στιγμάτισαν τη ψυχή και τη καρδιά.

Θέλουν να θυμάμαι όσα πληγωσαν μια αθώα ψυχή!

Όμως εγω;

Λευκό χαρτί σου γράφω για να θυμάμαι, σου γράφω μη ξεχάσω, μη πάψω να υπάρχω σαν χάσω όσα έζησα.

Ένα αψυχο χαρτί παίρνει ζωή γράφοντας ότι έζησα.

Παίρνει ζωή από τη ζωή μου.

Παίρνει ψυχή από τη ψυχή μου.

Σε ένα άψυχο χαρτί γράφω τα θέλω μου.

Σε σένα γράφω τι θα θελα να είμαι, τι θα θελα να γίνω.

Σε ενα λευκό χαρτί ζωή δίνω, τη θέση μου παίρνει στο κόσμο τούτο.

Ένα αντίο ήθελα να πω!

Σε ένα άψυχο χαρτί σε σένα μιλάω και σου ζητάω να με αγαπάς.

Μέσα από εκείνο θέλω τόσα να σου πω, και ας ξέρω πως ποτέ δε θα διαβάσεις.

Άψυχο χαρτί που τη ψυχή μου παίρνεις, ψυχή που πια νόημα δεν έχει να υπαρχει αφού εσύ λείπεις.

Έτσι χωρίς ψυχή, χωρίς καρδιά, χωρίς πνοή έμεινα πια σε ένα κενό.

Νάκου Βασιλική

" ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ" (της Βασιλικής Νάκου)

Άνθρωποι που την καρδιά μου 

πλήγωσαν

Άνθρωποι που τη ψυχή μου 

σκότωσαν

Εσείς άνθρωποι που το κορμί μου κατακρεουργήσατε.

Ποιος λέω ποιος το δικαίωμα αυτό 

σας έδωσε ρωτώ;

Κοιτώ ψηλά στον ουρανό 

και τον Θεό ένα πράγμα μόνο ρωτώ.

Άκου θεέ μου τούτη τη γυνή 

που με πόνο σε καλεί.

Άκου και πες μου εσύ 

Γιατί;

Γιατί επέτρεψες αυτό να συμβεί;

Πόνος στη ψυχή

το κορμί κάθαρση ζητά

αθώα να νιώσω ξανά.

Βασιλική Νάκου

Άτιτλο (της Βασιλικής Νάκου)

Όταν το χρώμα φεύγει ξανά το μόνο σταθερό είναι το άσπρο μαύρο.

Γυμνή στη θάλασσα να γίνω ένα μαζί της όπως πάντα.

Να νιώσει τον πόνο,τον θυμό,την απογοήτευση,και με την αλμύρα της να τα ξεβγαλει όλα από πάνω μου.

Ποιος δε λάτρεψε εσένα αγαπημένη,που πόσους καημούς,πόση θλίψη,πόσα δάκρυα έχεις παρει;

Έτσι γυμνή στέκομαι μπροστά σου τώρα εγώ και βουτώ στα δροσερά νερά σου.

Πάρε τον πόνο,πάρε την θλίψη,πάρε τον θυμό που με κατατρώει κάθε μέρα,μου τρώει τα σωθικά,τη ψυχή,το μυαλό,τη καρδιά.

Πάρτα όλα και δώσε μου γαλήνη,αυτό αποζητώ μόνο θάλασσα αγαπημένη μου.

Βασιλική Νάκου

"ΑΥΤΙΣΜΟΣ" (της Βασιλικής Νάκου)

Σε ένα κόσμο μαγικό
δικό σου ταξιδεύεις.

Κάνεις όνειρα πολλά
θέλω να τα καταφέρεις.

Μαζί σου εγώ,
δίπλα σου εκεί.

Θα μαι για παντα
το στήριγμα σου στη ζωή.

Το κορμάκι σου μεγαλώνει
μα το μυαλουδάκι όχι.

Δε πειράζει η μαμά είναι εκεί
να σε βοηθά κάθε στιγμή.

Ήχους πολλούς
εσύ δε τους αντέχεις.

Χτυπιέσαι, φωνάζεις
με όλα τρομάζεις.

Θες σταθερότητα
και ηρεμία.

Μα όλα για σένα
μια τρικυμία.

Φώτα, φωνές, ήχοι πολλοί
όλα σε ταράζουν στη στιγμή.

Μα όταν το χαμόγελο
στα χειλάκια σου έρθει.

Τότε ότι κι αν κάνεις
αυτό υπερέχει.

Καρδιά μου, ζωή μου
φως και πνοή μου.

Πάντα κοντά σου
εγώ η μαμά σου.

Φύλακας άγγελος σου
εγώ για μια ζωή.

Ακόμα και αν φύγω
πάντα θα μαι εκεί.

Κανείς δε θα αφήσω
εσένα να πληγώσει.

Γιατί στο ορκίζομαι
πώς θα το μετανιώσει.

Αγάπη και υπομονή
χρειάζεσαι μόνο.

Και θα τα καταφέρεις
με το κόσμο όλο.

Δείξε μονάχα λίγο εμπιστοσύνη
υπάρχει στον κόσμο και καλοσύνη.

Σπάνιο το ξέρω
δε το βρίσκεις πάντα.

Η καλοσύνη
σπάνιο είδος.

Αγάπη μου,παιδί μου
ανάσα,ζωή μου.

Εγώ για σένα
χύνω και αίμα.

Δάκρυα πολλά
εγώ έχω ρίξει.

Μα όχι άλλο πια
τώρα έχω πίστη.

Βασιλική Νάκου

Πόσα αμέτρητα....Γιατί (της Βασιλικής Νάκου)

Πόσα αμέτρητα «γιατί» στροβιλίζουν το μυαλό μας.
Είναι για όλα αυτά που θέλαμε και δεν τολμήσαμε να κάνουμε.
Είναι για τα λάθη μας που ποτέ δεν τα αποδεχτήκαμε και δεν τα προσπεράσαμε. Είναι γιατί σε όλη μας την ζωή μείναμε γαντζωμένοι στο χθες επειδή φοβόμασταν το αύριο.
Είναι γιατί αφήσαμε να ξεθωριάσουν τα όνειρα μας και να χαθούνε μέσα στο βάθος της ψυχής μας.

Είναι γιατί ποτέ δεν αντιδράσαμε στα «πρέπει» των άλλων που καθοδηγούσαν την ζωή μας.
Είναι γιατί αφήσαμε το ταξίδι στην δική μας Ιθάκη να μείνει όνειρο ανεκπλήρωτο.
Είναι γιατί καταφέρναμε πάντα να στοιχειώνουμε την χαρά μας προβάλλοντας την λύπη μας για να είμαστε εναρμονισμένοι με το σύνολο.

Είναι γιατί σπαταλήσαμε τις δυνάμεις μας στο να λέμε συνεχώς δεν μπορώ.
Είναι γιατί αφήσαμε το υποσυνείδητο μας να το κυβερνάνε οι άλλοι.
Είναι γιατί φοβηθήκαμε να τσαλακώσουμε την προσωπικότητα από την ταμπέλα που μας βάλανε.
Είναι γιατί θέλαμε πάντα να μοιάσουμε σε κάποιους άλλους προσβάλλοντας τον Εαυτό μας.
Είναι γιατί ποδοπατήσαμε την πίστη μας από φόβο μην μας περιγελάσουν.

Είναι γιατί ξοδεύουμε την ενέργεια μας στο τι κάνουν οι άλλοι αντί στο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς.
Είναι γιατί ποτέ δεν νιώσαμε ευγνωμοσύνη σε αυτά που έχουμε θεωρώντας τα δεδομένα.

Είναι γιατί χάσαμε την αγάπη από μέσα μας και την αντικαταστήσαμε με μίσος και θυμό σε όλους αυτούς που νομίζουμε πως μας φταίνε.
Είναι γιατί δεν αφήσαμε τις στιγμές να μας συνεπάρουν και τις προσπερνούσαμε αδιάφορα κοιτάζοντας με βλέμμα κενό.

Πόσα ακόμα «γιατί» Θεέ μου….. Φτάνει πια…. Ώρα για αλλαγή πλεύσης….

Βασιλική Νάκου

Συναισθήματα (της Βασιλικής Νάκου)

Ένας κόμπος στο λαιμό την ανάσα μου κόβει και δε μπορώ να ανασάνω για μια ακόμα φορά.
Ο φόβος με κυριεύει και παραληρεί το σώμα μου ολόκληρο στην σκέψη ότι όλα είναι ένα ψέμα.
Ότι όλοι γύρω και ειδικά εσύ ότι λες και ότι κανείς είναι ένα ψέμα, ένα θέατρο.
Πόσο θα το αντέξω αυτό δε ξέρω,  θέλω να το διώξω αυτό το συναίσθημα του φόβου μα δε φεύγει, όχι ακόμα γιατί όλα είναι νωπά.
Κοιτάω τα μάτια σου και προσπαθώ να διαβάσω τις σκέψεις σου.
Παρατηρώ κάθε σου πράξη, κάθε σου κίνηση, προσεχω ότι πεις και πάντα σκέφτομαι.
Λέει αλήθεια τώρα;
Τι από όλα αυτά είναι ψέμα και τι αλήθεια;
Οτιδήποτε θέλω εγώ να πω ή να κάνω πρέπει να το σκεφτώ καλά για να μη πω ή κάνω κάτι λάθος και εσύ πιεστείς.
Πάντα σε παρατηρώ!!
Πάντα σε προσέχω!!
Ένα σου χάδι, ένα σου φιλί, μια σου αγκαλιά, ένα άγγιγμα τρυφερό αναζητώ συνέχεια, θέλω να κάνω εκείνο το βλέμμα.
Θέλω να ξαναδώ εκείνα τα μάτια να λάμπουν ξανά έτσι όπως έλαμπαν τότε.
Φοβάμαι, πόσο φοβάμαι θεέ μου μήπως σε χάσω.
Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι γιατί με κάνει χειρότερα όλο αυτό.
Δεν ήξερα ούτε εγώ η ίδια ότι σε αγαπάω τόσο πολύ μόνο όταν κινδύνεψα να σε χάσω κατάλαβα ότι χωρίς εσένα η ζωή μου θα ναι άδεια,ότι είσαι η ανάσα μου, οτι σε αγαπάω τόσο πολύ που στην ιδέα να σε χάσω νιώθω πως θα πεθάνω.
Κανείς άλλος δεν υπάρχει για μένα εκτός από σένα και από ένα πλασματάκι.
Εσείς τα μοναδικά δικά μου πλάσματα στη γη που με αγαπούν και εγώ μερικές φορές πληγώνω άθελά μου.
Οι εφιάλτες μου κρατούν πια συντροφιά τα βράδια και κάθε φορά ξυπνάω έντρομη και κλαμένη.
Ένας κόμπος στο λαιμό την ανάσα να μου κόβει σαν κάποιος να μου στερεί το οξυγόνο.
Όχι δε γίνεται άλλο αυτό, πρέπει να μπει ένα τέλος, πρέπει να φύγει ο φόβος μα πως;
Θέλει τον χρόνο του, οσο εύκολα έρχεται τόσο δύσκολα φεύγει.
Οι κρίσεις πανικού να παραμονεύουν πια έτοιμες να κάνουν την εμφάνιση τους με το παραμι και εγώ εκεί να παίζω θέατρο και να υποκρίνομαι ότι είμαι καλά απλά λίγο στεναχωρημένη.
Και σε κάθε ευκαιρία να προσπαθώ με έναν δυνατό αναστεναγμό να πάρω μια καλή ανάσα για να μη σκάσω, για να μην αφήσω τα μάτια μου να τρέξουν ποτάμι τα δάκρυα, και τα αναφιλητά να δίνουν και να παίρνουν.
Ανάσα πάρε ανάσα κορίτσι μου να λέω μέσα μου, ηρέμησε αν εσύ πάθεις κάτι ποιος θα σε βοηθήσει;
Ποιός θα ναι δίπλα στο παιδί σου;
Τι θα κερδίσεις αν πάθεις κάτι;
Κανείς δεν το αξίζει όλο αυτό να το παθαίνει μα η ζωή τα έχει αυτά λέω μέσα μου,γίνονται αυτά δε μπορείς να τα αποφύγεις όσο και να προσπαθείς.
Όχι πια φόβος πρέπει να σε διώξω άτιμες και θα το κάνω.
Όχι άλλος πόνος γιατί δε τον αντέχω μόνο χαρά πια.
Διώξτε τον φόβο ακόμα και αν άλλοι σαν τον φέρνουν στη ζωή σας.
Μη σταματάτε να ελπίζετε και να χαμογελάτε όλα έτσι θα γίνουν καλύτερα.


Βασιλική Νάκου