Δεν διορθώνω της ψυχής τα γραπτά
Στους παλμούς της οι λέξεις μιλούνε
Δεν είναι υπολογιστής η καρδιά
Ότι πει, όπως το πει, πρέπει και να γραφτούνε!
Εκείνη έχει μια πηγή
Αμόλυντη, γεμάτη αξίες
Που γράφει ταπεινά σ' ένα χαρτί
Για πόνους, πόθους, και θυσίες!
Δεν την στριμώχνω τη γραφή
Ελεύθερα πρέπει να αναπνέει
Τα στήθη να αγγίζει, να τολμά
Αλήθειες, όνειρα, χαρές, να λέει!
Αν την πιέσεις τη γραφή
Θα βγάλει λίγο δάκρυ
Δε θα ακουμπήσει σε καρδιά
Να νοιώσει την αγάπη.
Θα μείνει μέσα ο πόνος της
Χαρά δε θα απλώνει
Θα 'ναι σα γέρικο κλαδί
Που λιώνει μες στο χιόνι
Αστη να ανθίσει από μια αστραπή
Λιμάνι να γίνει για ταξίδια
Άνοιξε το παράθυρο,ύμνοι
Ηχούν στα ουράνια ψαλτήρια
Αφήστε τη να ομιλεί
Ξέρει να κουμαντάρει
Τον άνεμο, την αστραπή
Με του ήλιου το δοξάρι!!
Άρτεμις Κριμιτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου