Την ποίηση του διαβάζω και έχω λιώσει
Νοιώθω τόσο πολύ μικρή
Φοβούμαι τους στίχους μου θα ξεγυμνώσει
Εκείνος τους στόλιζε με βότσαλα
Τους δικούς μου άραγε η θάλασσα θα σώσει;
Εκείνος με τον ηλιάτορα τους έλουζε
Με μυρωδιές αλισμαρί και δυόσμο να μοσχοβολούνε
Εγώ πείτε μου ποια είμαι εγώ
Τη μοίρα τους φοβούμαι
Φοβούμαι μήπως στο βυθό της πέσουνε
Πέσουνε και χαθουνε
Θαλασσινιά μου θάλασσα εσύ
Πλημμύρα της καρδιάς μου
Μέθυσε τους στίχους μου
Κύματα βάλε στα όνειρά μου
Να μπαίνουν στις καρδιές
Ωσάν την Άνοιξη
Λουλούδια να σκορπούνε
Και δάκρυα αγάπης και χαράς
Στα πέταλα τους γλυκά να ακουμπούνε
Από την καλντέρα της ψυχής μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου