Ο εγωισμός μου (της Έλενας Κορινιωτη)

Δεν μπορούσα να σας ζυγίσω,
ούτε καν να λογαριάσω
ποιος απ τους δύο σας μετράει διπλά για μένα.

Ένιωθα, ένιωθα, ένιωθα.
Σε πόσα τετραγωνικά της ψυχής
να στοιβάξω τόσο συναίσθημα;
Αναπόφευκτο το ξεχείλισμα δε νομίζεις;

Να πέφτω για σένα, να με σηκώνει στα βιαστικά εκείνος.
Να καίγομαι για σένα, να με σβήνει εκείνος.
Να γυρνάω σε εσένα, να μου κόβει τη φόρα εκείνος.

Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε.
Σε πόσα κιταπια αντοχών νομίζεις
χωράνε οι συμβιβασμοί μου;
Αναπόφευκτο το χάος του μυαλού, δε νομίζεις;

Να ησυχάζω με εσένα, να μου ροκανίζει τη ζωή εκείνος.
Να ξέρω πως μόνο μαζί σου θα είμαι ευτυχισμένη,
να μου σπερνει τις αμφιβολίες εκείνος.
Να γράφω για σένα, να μου σκίζει τις σελίδες εκείνος.
Μη τυχόν και πέσουν στα χέρια σου.
Μη τυχόν και καταλάβεις.

Ένιωθα. Έπρεπε.
Για σένα έπρεπε να νιώθω, αλλά ας όψεται εκεινος.

Να γυρεύεις εμένα, να σε επισκέπτεται εκείνος.
Να παλεύεις για μένα, να στα κλωτσαει όλα εκείνος.
Να γυρίζεις σε μένα, να σου τρίβει κατάμουτρα
τη δήθεν ευτυχία μου εκείνος.

Έτσι είναι εκείνος.
Ατιμος. Χωρίς μπέσα.
Το πιο κτητικό αρσενικό,
αυτό που κοιμάται μέσα μου.
Εκείνος λοιπόν ή αλλιώς ο απροσπέλαστος εγωισμός μου.
Αυτός που δε θα άντεχε ποτέ να σου χαριστώ
για λίγα ψίχουλα αγαπης.
Αυτός που δε μου επιτρέπει να μιλήσω παραπάνω για σένα.
Κι ήδη είπα πολλά.


Έλενα Κορινιωτη