Το άρωμα της φόρεσε
Κατέβηκε στο μουράγιο
Ένα της κύμα φώναξε
Και της φουρτούνας της τον Άγιο
Της έδωσε τη μυρωδιά
Στο Αιγαίο να τη μοιράσει
Ίσως μαζί του συναντηθεί
Έλεγε ποτέ δε θα το ξεχάσει
Ξεκίνησαν και οι άνεμοι
Το τύλιξαν σε μαντήλι
Το είχε ποτίσει με δάκρυα
Στο τελευταίο τ'αποχωρισμού
Στης Παναγίας καντήλι
Έψαξαν λιμάνια
Ρώτησαν θαλασσαετούς
Μήπως είδαν τα πλάνα μάτια
Την άφησαν μόνη στους γκρεμούς
Θλιμμένο βρήκαν της θάλασσας τον αετό
Σε βράχο ακουμπισμένο
Ξαφνιάστηκε από το άρωμα
Τον βρήκαν δακρυσμένο
Πείτε μου ,πείτε μου που θα τη βρω
Τη γαλανή ομορφιά μου
Νόμιζα πως δεν ήθελε
να ζει στα όνειρά μου
Τρέξε κύρη μου τρέξε να τη βρεις
Θα λιώσει από τον καημό της
Άντε...να νοιώσει τη χαρά
Ελπίδα να της δώσεις
Για σε στέλνει το άρωμα
Για σε πονάει η καρδιά της
Ανέβα στα άλογα της θάλασσας
Και τρέχα στη φωλιά της
Από την καλντέρα της ψυχής μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου