ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Φωτιά ακούτε;
τα δέντρα θροούν περίτρομα
τινάζονται,αγριεύουν
ολοφύρεται η καρδιά τους
φωνάζουν φωτιά 
ακούς; 
σέρνεται ολοτρόγυρα
παίζει κρυφτούλι
καταβροχθίζει 
ανατολικά 
δυτικά 
στο βορρά 
στο νότο
κοιμήθηκαν σε νεκροταφείο 
θυμάρι και ρίγανη,
φλόγα και μαύρος καπνός
φτάνουν  στον ουρανό
απλώνει η νύχτα εφιάλτη
μυρίζει θάνατο...
. . . . . .
Μια φορά ήταν ένα δάσος
και οι μέρες ήταν πράσινες
- ψάξε με δεν θα με βρεις -
τώρα ένα δέντρο μαύρο στάζει αίμα
δεν είμαι εγώ η φωτιά σκέφτεσαι
κι όμως είμαστε εμείς 
δολοφόνοι ξέγνοιαστοι,
δεν θα  ξεχάσω
μη ξεχάσεις ούτε κι εσύ
θα περπατήσουμε πάνω στην τέφρα
στα καμένα φτερά
πως μπορούμε να ξεχάσουμε το δάσος
που πυρπολήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια......

Άννα Γεωργαλή