Χτυπάς μια χορδή της καρδιάς
και την αφήνεις να πάλλεται
σε σκοπούς ξεχασμένους
βγάζει έναν ήχο μισοπεθαμένο
σαν το χτες
και δεν ξέρεις τι είναι πιο πικρό
η απουσία της σκέψης
ή η απώλεια της μνήμης..
Στο τέλος της δύσης
ο ήλιος δεν είναι ζωή
είναι θάνατος
δεν μεθάει με κρασί
παρά με μαύρο δάκρυ,
σε φοβίζει η σκιά του κι αναχωρείς
για κείνο το ταξίδι στο ποτάμι του νου
λαβωμένο μέσα στον αέρα
πίσω από τη σελήνη
αφήνοντας τον χρόνο να κοιτά
πεινασμένος προς τα πίσω
με δυο μαύρους κύκλους
να ιχνηλατούν στα μάτια σου
λησμονώντας όσα πρόσμενες κάθε πρωί
μήπως φανούν στην πόρτα σου
και κρύβεσαι στην ευρύχωρη νύχτα
που σαπίζει βάναυσα τις αντοχές
αποδέχεσαι την ήττα σου
αφήνοντας τη λήθη να σε σκεπάσει
να στροβιλίσει τη στάχτη της νιότης
στον βοριά του σήμερα..
Άννα Γεωργαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου